Hij komt langs om me te helpen en ik vraag me af waarom ik ook alweer heb toegestemd. Zijn hulp is altijd aardig bedoeld, maar hij helpt me altijd van de regen in de drup. Hij wil een relatie met me. Ik niet met hem. Dat is geweest en dat komt niet meer terug. Of zoals James altijd zegt: mannen zullen altijd proberen iets goed te maken, als het bij een vrouw over is, is het ook over.
En nu zit ik hier, te tranen en waarom?
Omdat hij vanmiddag langs zou komen om koffie te drinken, maar toch niet kon? Omdat we elkaar spraken vanavond en hij midden in het gesprek ineens onrustig wordt en ophangt en vervolgens onbereikbaar is? Of omdat het ons niet lukte om de commode naar boven te brengen en als ik nu de voordeur open doe dat enorme ding daar in de weg staat. Loodzwaar. Ik kan ‘m niet eens in m’n eentje naar binnen slepen.
Voel me weer gekwetst omdat hij zo’n grote bek heeft over hoe hij me terug wil, maar ondertussen laat hij me mooi met dat ding zitten en is een telefoontje blijkbaar al teveel. En als je niet eens de moeite kan nemen om terug te bellen hoeven we morgen ook niet af te spreken. Die commode komt wel boven, ook zonder hem. Kom op meissie, dat regel je wel.
Waarom ben ik daar nou zo teleurgesteld over. Het is nooit anders geweest en ik wil hem niet terug. En dan besef ik me dat ik niet huil om hem, maar om het alleen zijn. Het zou zo fijn zijn om op iemand te kunnen rekenen, de dingen die je moet doen samen te doen. M’n zorgen en m’n vreugde, m’n trots en m’n liefde te delen. Af en toe, heel af en toe mis ik dat enorm en vanavond is zo’n avond. Helpt dan natuurlijk niet dat je Out of Africa gaat kijken en ongesteld bent…
meerdanooit 
Plaats een reactie