Waarom hij wel?

Ik probeer voor mezelf te beschrijven waarmee hij zich onderscheidt van andere mannen. Waarom hij wel en bijvoorbeeld die mannen van mijn afgelopen dates niet?
Dit voelt namelijk anders. Dit voelt als een begin.
De andere keren voelde het als een spannende onzekere tijd waarin ik uitzag naar de tweede date omdat ik benieuwd was wat dit me brengen zou. Bij deze man weet ik al wat dit me gaat brengen. Ik merk het aan alles. Ik merk vooral aan mezelf dat ik anders reageer op hem dan op de andere mannen het afgelopen half jaar waarin ik toch nooit verder kwam dan die tweede date. En dat in bijna alle gevallen aan mezelf lag.

Het grote verschil is natuurlijk dat in dit geval de aantrekkingskracht er al was. Vanaf de eerste botsing en dan blijkt hij ook nog leuk. En dan telt natuurlijk nog de toevallige ontmoeting. Je hebt er niet op gerekend, niet over nagedacht, je bent er niet op gekleed en dan kom je elkaar tegen en voel je je meteen tot elkaar aangetrokken. Wat is er mooier dan dat. De toevallige ontmoeting is wel een rode draad in mijn relaties.
Hij gebruikt de taal mooi. Als hij praat, maar ook in zijn smsjes. Hij neemt initiatief, hij is heel duidelijk in wat hij vindt en wat hij wil. Hij is eerlijk en vertelt me een aantal dingen die je niet zo snel zou vertellen, ‘maar hey, we zijn dertigers, we hebben allemaal wel wat bagage. Of is bij jou in je leven alles perfect verlopen?’ Nou dat niet, maar om daar nou ons eerste afspraakje aan te wijden. ‘What you see is what you get’, zegt hij. ‘Dan weet je waar je aan toe bent.’ En voor zover ik het kan zien is hij een trotse, daadkrachtige en eigenwijze man die gaat voor wat hij wil en er geen gras over laat groeien.
Bij deze man ben ik helemaal niet benieuwd wat de tweede date gaat opleveren, ik weet het al, de afspraken met deze man gaan een relatie opleveren.

Toevallige ontmoeting

We liepen samen op. De stoep was smal. Op een of andere wijze hadden we hetzelfde tempo en dat wisselde maar niet. Als er tegenliggers kwamen moest één van ons de pas inhouden om achter elkaar te gaan lopen en de ander er langs te laten. Dat ging één keer mis en zo botste ik tegen hem aan. Helemaal mijn schuld. Lachend en stamelend excuses maken en toen… verdronk ik in zijn mooie ogen. Zo raakten we aan de praat. Vorige week. Op het punt waar onze wegen splitsten hebben we nog wel een half uur gestaan. Erg leuk en gezellig. We wisselden telefoonnummers uit en spraken af om een week later wat met elkaar te gaan drinken. Dat was vandaag.

Midden in de sneeuwstorm. We hadden afgesproken voor de Hema en kwamen tegelijk aan. Hij pakte m’n handen vast als vorm van begroeting, daarna liepen we door de sneeuw naar het koffietentje, die was vol. Het tweede koffietentje was dicht, maar het derde was gelukkig open. Het was een superleuk gesprek, de tijd vloog. En voor ik het wist moest ik alweer weg naar m’n volgende afspraak.
We liepen samen door het dikke pak sneeuw heen. De storm was gaan liggen, het landschap leek wel een Kerstkaart. ‘Mocht dit het begin van een nieuwe relatie zijn, dan zal ik dit nooit vergeten. Dit is een mooi begin.’ Met deze woorden nam hij afscheid.
Volgende keer gaan we wat eten en naar de film!

Spring maar achterop bij mij

Tijdens m’n studie werkte ik in een bedrijfje waar iedereen op de fiets kwam, behalve ik. Ik kwam met de trein en de metro. We gingen nogal vaak ergens wat drinken, eten of een avondje uit, bij elkaar op visite voor verjaardagen, zwangerschapsverlof, verhuizingen en ziekenbezoek en dan mocht ik altijd achterop. Altijd bij dezelfde jongen. We werkten allebei parttime en deelden een baan, op woensdag werkten we samen voor de overdracht en dat was altijd een feestje.
We hadden een collega die zo feministisch was dat ze me iedere keer verweet dat ik bij hem achterop ging, dat doe je toch niet als vrouw, je zo afhankelijk maken van een man… (wtf???)
Daar trok ik me natuurlijk niets van aan en dus gingen wij naar etentjes en feestjes op zijn fiets. En nog nooit zat ik zo lekker en relaxed op de fiets als bij hem. Nooit omgevallen, de brug niet opgekomen of paaltjes geraakt. Altijd voorzichtig met stoep op en stoep af, echt een gentleman. En iedere keer als ik dit nummer hoor, denk ik even aan hem.

I’m so excited

Hij belt me op. Ik zie zijn naam op het schermpje van m’n telefoon. Tot nu toe hebben we alleen met elkaar gesmst. Hoe zou zijn stem klinken? Zal ik opnemen? Ja, natuurlijk neem ik op!
Hij klinkt aardig en mannelijk tegelijk. Beetje Amsterdams. Hij praat met humor.
We praten tien minuten of zo. Ik begin verlegen, maar open al snel, hij stelt me op m’n gemak. Als we ophangen denk ik het meteen. Wat is hij leuk!
Een kwartiertje later zie ik in mijn mail dat hij er net zo over denkt. Leuk, vrijdag zien we elkaar!

Zwarte boekje

Of ik naar zijn zaalvoetbaltoernooi kom kijken. Dat is namelijk in de sporthal bij mij in de buurt. En hij meent het echt, stuurt me nog helemaal een smsje dat hij echt hoopte dat ik zou komen. Zaalvoetbal… boring. Maar leuker dan de badkamer schoonmaken dat op mijn lijstje van things to do today stond…
Dus op naar de sporthal, waar ik ongeveer de enige toeschouwer ben op een paar kinderen na die met hun vader waren meegekomen. Elke wedstrijd duurt zo’n 12 minuten of 8, ik weet het eigenlijk niet eens meer, kort in ieder geval. Ik zie hem een paar keer scoren. Ze worden kampioen!
De mannen gaan douchen, hij komt terug strak in pak. Ik kijk hem verbaasd aan… al z’n andere kleren zitten in de was. Hahaha, ik denk al, ik zie hem meestal heel erg casual. Hij gaat nog even op ziekenbezoek, maar mag hij daarna bij me langs komen?
Ja, natuurlijk mag dat.

Raar hè, daar zit je dan, voor het eerst in eeuwen weer naast elkaar op de bank. Je weet je allebei geen houding te geven. En dan zegt hij dat ‘ie maar weer eens opstapt. Ik denk bij mezelf nee, nog niet, maar ik zeg niks. Hij kijkt me aan, buigt dan voorover en geeft me een kus. M’n mond vertaalt m’n gedachten in een heftige zoen, ik laat hem niet los. Hij kijkt me weer aan en zoent me hartstochtelijk terug. We zoenen, zoenen en zoenen, tot de bel gaat. Ahum… snel fatsoeneren.
Even later zitten we weer op de bank, samen tv te kijken en te becommentariëren en de afstand is weer terug, minder als in het begin, want ik zit nu tegen hem aan en het is gezellig. Ik voel wel spanning, maar doe helemaal niks. En dan zegt hij het weer: ik moest maar eens opstappen. Wat zijn dat toch voor stomme woorden… Ja, zeg ik en ik wil opstaan, maar hij trekt me terug en kust me weer en zo begint ons spel opnieuw we kussen eindeloos. En dan gaat de telefoon. Niet opnemen, maar hij gaat nog een keer en nog een keer… Toch opnemen, we zijn nu toch al gestoord.  
Klaar met bellen en weer zitten. En weer zoenen? Nee hoor, we zijn weer in de ontkenningsfase denk ik, we kijken weer vrolijk naar de tv. ‘Schatje, het is al laat’, zegt hij dan, ‘nu moet ik echt weggaan.’ We staan op, lopen naar de deur, beginnen daar weer te zoenen, schuifelen al zoenend weer terug naar de bank, zoenen daar weer lustig verder en dan tilt hij me op. ‘Ik laat het nu niet weer verstoren’, mompelt hij. En al zoenend draagt hij me naar de slaapkamer. En alsof er helemaal geen jaar tussen heeft gezeten laten we elkaar weer alle hoeken van de slaapkamer zien. Dan dommelen we samen in, heel even maar, hij stapt uit bed en loopt naar de badkamer, ik loop naar de keuken en neem een slokje water, dan hoor ik hem zingend onder de douche stappen. Leuk. Ik stap er ook onder, trek daarna m’n pyijama aan en maak het bed nog even netjes op. En dan gaat hij echt, echt weg. Ik zit met zijn deuntje in mijn hoofd.
Hmmm… geen idee wie er nu weg moest uit So you think you can dance, ach boeien… Morgen naar Lenny Kravitz droom ik met een big smile op mijn gezicht. Mijn black book material is weer terug.

Traantje wegpinken

Mijn date met Rick gaat niet door. Voor de derde keer, maar nu definitief. De eerste keer was m’n auto ermee opgehouden. De tweede keer belde m’n moeder dat we met de hele familie naar ’t Dolfinarium gingen. Dat zei ze later weer af, maar toen had hij al andere plannen. Nu hadden we voor zaterdag afgesproken. Ik had me al voorgenomen om voortaan sneller af te spreken, zodat je niet heel erg aan elkaar verslingerd raakt via de mail, terwijl je elkaar niet kent. Lichaamstaal is zo belangrijk. Hoe zijn z’n ogen, z’n stem hoe ziet hij eruit als hij lacht, wat is zijn lichaamshouding als hij staat, zit en loopt. Gewoon, wat voor vlees heb je in de kuip, daar moet je dus niet te lang mee wachten. Dat was nu dus voor de tweede keer alweer niet gelukt…

We hadden al veel gemaild, gebeld en ge-sms’t. Het voelde af en toe alsof ik al een beetje een vriendje had en nu kreeg ik net een mailtje van hem… hij is nog niet klaar voor een vaste relatie. Hij wil eerst zichzelf gaan ontwikkelen voor hij een lange relatie aangaat.
En daar zit ik dan te tranen… gedumpt via de mail nog voor we elkaar gezien hebben. Ik merk dat ik er echt een beetje verdrietig van ben. Om hem of om de manier waarop? Allebei denk ik… De derde wordt anders!

Craving for chocolate

Flirten met Joost

Ik kwam aan bij een strandfeest en iedereen was er al, ik kende alleen de jarige. Er stonden mensen bij het strandhuisje, er stond een groepje op een steiger en er zat een groepje in de zon achter het windscherm. Die laatste plek leek mij de lekkerste, maar dat zou wel erg proppen en intiem worden voor een groep mensen die je niet kent. Een hoop mannen, vrouwen en kinderen en voor mij werd bij het voorstellen volstrekt niet duidelijk wie bij wie hoorde en wie er single was. Als er al singles waren. Nou minimaal twee. Want die mannen waren al aan het flirten geslagen. Maar toen de zoon van één van hen begon te huilen en hij daar tegelijk met de mama op afliep bleek wel weer dat flirten helemaal niks zegt over je relatiestatus.
Hoe zou dat met die andere man zitten? Hij was duidelijk in me geïnteresseerd en ik vond hem ook leuk. Een hele relaxte jongen, één dag niet geschoren, hoed en zonnebril en ja dat zag er wel goed uit. Maar ach, daarvoor was ik helemaal niet op dit feestje. Ik hield me dus niet met hem bezig, maar voelde steeds zijn blik. Af en toe als er een stilte viel, stelde hij mij een directe vraag, meestal werd ik gered doordat er iets met een van de kinderen was. Maar aan het eind van de dag zaten we naast elkaar. We raakten in gesprek, hij bleek één straat verderop te wonen, dan waar ik een tijd gewoond heb. Misschien dat daarom zijn gezicht zo vertrouwd voelde. Hij woont er nu ook niet meer, maar in Den Haag. We raken in gesprek over die stad, over de politiek, over de PVV en de shock waarin de Hagenaren zijn geraakt na het ronduit asociale gedrag in de Tweede Kamer. Terwijl Hagenezen daar natuurlijk om moeten lachen. Hij vraagt me rechtstreeks naar de vader van mijn kind. Ik vertel dat wij uit elkaar zijn. Hij vind me stoer en heeft veel respect voor single moeders. Hij schuift zijn stoel dichter bij die van mij. Hij is echt heel leuk. We nemen nog een wijntje en praten verder over het jaar dat hij in Londen woonde. Dan gaat er een schaal eten rond. Het meisje dat rondgaat met het eten blijft nog even bij ons staan en zegt dan: ‘Pap, mama wil dat je nu bij haar komt.’
Dusssszz!

Ghost from the past

Abel belt. Het is 22.00 uur. ‘Heb je de maan al gezien?’ De maan? Nee, ik zat gezapig met mijn vriend op de bank tv te kijken. ‘Heb jij iets van kaasjes of zo of paté?’ ‘Ja, heb ik, wat dan?’ Hij heeft stokbrood en wijn. Het is volle maan, we wonen vlakbij een rivier, daar moet op gedronken worden toch? Door mij dan, hij is gestopt met drinken of ik ook een fles cola mee kan nemen.

M’n vriend kijkt me aan of ik gek geworden ben. ‘Wát ga je doen? Maar het is al laat, ga je nu nog weg? Maar met wie dan en waarom?’ Ik merk dat ik al zo klaar ben met deze relatie. Ik hou juist van die spontane telefoontjes, verrassingen. ‘Maak je geen zorgen’, stel ik hem gerust, ‘ik ga met Abel.’ Abel vindt hij geen probleem, die kent hij. Hij vertrouwt mij en hem dus dat is ’t niet, Maar die drang van mij om steeds de hort op te gaan benauwd hem. Hij herkent dat niet, voelt dat niet en snapt het niet. Ook hij weet dat onze relatie aan het veranderen is. De balans is verstoord en hij krijgt het niet onder controle. Het frustreert hem tot en met. Ik zie het aan hem, maar ik laat hem. Ik pak de cola uit de koelkast, neem wat chips mee en stap op de fiets. Abel woont aan een meer, waar de rivier waar ik langs woon in uitmondt. We ontmoeten elkaar halverwege, gaan op een steiger zitten en praten heel wat af. Hij is een alcoholist, dat wist iedereen, maar nu is hij gestopt met drinken. Maar 2% van de alcoholisten houdt dat vol en hij had het er erg moeilijk mee. Hij had ook nog een voorraadje drank thuis liggen, daar wil hij van af, maar op een leuke manier, niet alles wegspoelen. En dus zitten we daar aan de rivier zijn flessen wijn op te drinken. Ik dus de wijn en hij de cola. Het is een warme zomeravond. Hij trekt het niet goed. Al die mensen die hem zeiden dat hij moest stoppen met drinken, vinden hem nu een zeikerd als hij een biertje afslaat in de kroeg. Waar slaat dat nou weer op, lekkere vrienden zijn dat, is hij daarom gestopt? Kan hij net zo goed weer gaan drinken. We praten de halve nacht. ‘Wil je alsjeblieft even bij me blijven’, vraagt hij. Ik fiets met hem mee naar huis. Ik ben nog nooit bij hem thuis geweest. Wat woont hij mooi! In een (half vergane) woonboot aan een meer. Geen buren en een prachtig uitzicht. We roken waterpijp, we zingen samen, hij speelt op zijn gitaar. We zien de zon opkomen aan dat meer, hij heeft weer een nacht overleefd. ‘Thanx’, zegt hij, ‘nog een paar uurtjes slapen en dan kan ik m’n moeder bellen. Hij bedankt me voor m’n vriendschap, draagt zijn hele drankvoorraad aan me over en dan fiets ik weer naar huis. Daar wacht me vast nog een preek. Maar dat moet dan maar. Ik kruip stilletjes naast mijn vriend het bed in. Hij pakt me vast en kijkt me slaperig aan. ‘Goed dat je bent gegaan’, zegt hij. ‘Abel is zo kwetsbaar, fijn dat hij op je kan rekenen.’ Kijk, zo ken ik mijn vent weer. ‘Thanx’, zeg ik en ik kruip lekker dicht tegen hem aan. Een maand later zijn we uit elkaar.

Mijn middelbare school in muziek

Deze week nineties request op 3fm. Ik waan me de hele tijd terug in mijn middelbare schooltijd, behalve dat ik het meeste tot me krijg in de auto en ik toen vrijwel nooit in een auto zat. Grappig hoe muziek je mee terugneemt in de tijd. De jaren 90 begonnen voor mij heel suf met een zwak voor NKOTB. Voor wie ze niet kent, houden zo. Wel weten? Google dan op step by step of tonight, dat waren hun grootste hits. Daarna brak een alternatieve periode aan met fijne gitaarbandjes. 4 non blondes, Soul Asylum, Kula Shaker, de Peppers, Radiohead, Lenny Kravitz, Nirvana, K’s choice, Skunk Anansi, Beck. Heerlijk. Ik hoor het sinds dit weekend weer dagelijks op de radio en ik word er helemaal vrolijk van. Welke muziek wordt jij blij van?