De telefoon gaat. Het is mevrouw De Ruiter van de Staatsloterij. Ik heb laatst met een spel meegedaan en nu maak ik kans op een Ipad. Joehoe!! Is dat niet leuk?
En speciaal voor mij, helemaal omdat ik heb meegedaan aan het spel, mag ze mij twee loten aanbieden voor de trekking van 10 november waarvan ik er maar één zelf hoef te betalen. Is dat niet aardig?
‘Is dat eenmalig of zit ik dan elke maand met twee loten mee te spelen?’, vraag ik nog.
Dat heb ik helemaal zelf in de hand. Ik kan namelijk een mailtje sturen of even bellen en dan houdt alles vanzelf weer op. Reuzeleuk toch? Zal ze het dan maar even voor mij in orde maken? Nou daar heb ik eigenlijk helemaal geen behoefte aan. Nee? Nee. Geen enkele behoefte zelfs. Onbegrijpelijk hè? Ja, dat is het zeker, maar… Nee, gewoon geen behoefte aan, ik doe niet mee. Maar ze luistert al niet meer, heeft me al weggedrukt, ik krijg het bandje te horen waarmee ik aangegeven dat ik nooit meer gebeld wil worden. Nooit meer gebeld te worden is misschien een beetje overdreven, maar in ieder geval nooit meer door mevr. De Ruiter.
meerdanooit 