Slechte planner!

Ik had een planning. Zondag koffer inpakken, maandag nog een dagje werken, dinsdagochtend nog Koninginnedag vieren en ’s middags vertrekken. Dat zou voor mij voor het eerst zijn, dat ik de koffer niet pas op de dag van vertrek inpak.

Zou…

In  mijn woonkamer liggen nu twee koffers. Korte broeken en T-shirts van zoonlief zitten erin. Zwemspullen ook, heel belangrijk. Oh… zwembandjes, niet vergeten!!! Mijn jurkjes en slippers en sandalen zitten er ook in en de rest van onze kleren zit in de was. De wasmachine draait as we speak, moet daarna nog drogen, echt ik schiet lekker op. En ik vraag me eerlijk af hoe dat allemaal in die koffers moet, ze zitten echt al redelijk vol. Lakens en badhandoeken nemen veel ruimte in. Dan nog plek overhouden voor m’n yoghurt en m’n brood. Kon vriendjelief in heel Casablanca niet vinden, handig zo’n voedselallergie.

Nu nog de was ophangen, de banden van m’n buggy oppompen, uitzoeken hoe ik die buggy inklap. Pffft, aan de slag!

Welkom

Super goed nieuws op deze dag. Het mooiste nieuws dat we deze dagen maar konden krijgen. Mijn zusje is zwanger!!!! Mijn lieve zusje die vorig jaar haar dochtertje verloor; een paar weken voor ze was uitgerekend, hield het meisje op met ademen in haar buik. Het grootste verdriet dat onze familie heeft meegemaakt en waar we nog steeds niet bovenop zijn en misschien wel niet meer helemaal bovenop komen. En dat hoeft ook niet. Maar mijn lieve dappere zus durft het weer aan. Zich bewust van alles wat fout kan gaan heeft ze het ons toch durven vertellen. En net zo bewust als zij, zijn wij allemaal tot tranen geroerd, superblij. En nu maar duimen en bidden. Kom maar nieuwe baby, je bent zooooo welkom!

Ik ga op reis en neem mee…

Goede tip gekregen van een collega. Neem een buggy mee. Marrakech moet je ’s avonds en ’s nachts zien. Niet elke avond om 20.30 uur binnen zitten omdat je kind slaapt. Dus een buggy en een dekentje is de oplossing, zo deed zij het ook een paar weken geleden nog en het was de vakantie van haar leven.

Ik bellen naar Marokko. Neefjes en nichtjes in alle leeftijden, maar geen buggy. Meenemen dan maar? Nou dat wordt een romantische ontmoeting daar in Marokko. In gedachten zie ik twee mensen op elkaar afrennen, armen geopend, zwijmelende blik op oneindig, maar dan dus met een kind, twee koffers, een koelbox en een buggy. Zo romantisch…

Een buggy dus. Ik heb er één. Nog nooit gebruikt. Morgen maar eens kijken of mijn 4 jarige er in past.

Hoezo illegaal?!

En weer gaat het in dit land over vreemdelingenrecht en illegalen. We gaan illegaliteit strafbaar stellen. Je mocht hier al niet zijn, de term illegaal zegt al genoeg, maar we gaan de mensen nu actief opsporen. Huiszoekingen doen. We gaan ze boetes geven en uiteindelijk ook opsluiten.

Nou, ik denk echt dat onze samenleving daarvan opknapt, want worden we niet overspoeld door illegalen die allemaal onze banen inpikken, onze dochters trouwen en onze zonen in elkaar slaan, toch? Nou, ik heb ze nog niet mee gemaakt. Ik ken veel illegalen. Het zijn allemaal mensen die zowel hier als in hun thuisland dingen hebben meegemaakt die wij met z’n allen bij elkaar niet kunnen verzinnen. Op de vlucht, je familie, vrienden, huis en werk alles achterlaten en dan ergens terecht komen met hoop op een beter leven, maar ellenlang in een asielzoekerscentrum zitten en wachten. De moed die deze mensen hadden, de kracht en het lef om alles achter te laten en ergens opnieuw te beginnen met helemaal niks in een eeuwigdurende procedure helemaal murw geslagen.

Of de mensen die hier legaal gekomen zijn, maar na een tijd hun verblijfsvergunning niet mogen verlengen. Hun leven opnieuw opgebouwd. Een nieuw huis, nieuwe baan, nieuwe vriendenkring een nieuwe liefde en dan weer weg moeten en waar kom je dan terecht?

Je geld van je rekening afhalen, je huur opzeggen. Op verschillende adressen leven, van je opdrachtgevers te horen krijgen dat ze je nog maar de helft willen betalen en anders geven ze je aan. Altijd 4 paar fietslampjes bij je, dan doet er altijd wel eentje het. Natuurlijk niet om zoiets onbenulligs opgepakt worden. Steeds over je schouder kijken, niemand vertrouwen, geen leven op kunnen bouwen, dat is al geen leven, maar straks kan je er ook nog voor gestraft worden. Alsof het leven je niet al genoeg gestraft heeft.

En wat heb je verkeerd gedaan in je leven? Ben je in het verkeerde land geboren? Heb je je familie te schande gemaakt door je uithuwelijking te weigeren? Val je op vrouwen of juist op mannen terwijl dat niet mag? Hang je het verkeerde geloof aan of helemaal geen geloof? Wie zijn wij dan om jou weer terug te sturen? Wie heeft ons die macht te geven om te zeggen, nee dit is mijn land, niet van jou, we willen jou niet, ga maar terug! Niemand toch? Is de aarde niet van ons allemaal? In mijn land is geen mens illegaal!

Ik wou dat mijn partij er net zo over dacht.

Nog 5 nachtjes slapen

 

De dagen gaan snel. Ik streep ze af op mijn kalender. Elke streep ben ik een stapje dichter bij hem. Steeds weer moet ik doorgeven wanneer ik op vakantie ga. ‘Oh ja en waar naartoe dan’, is dan de vraag. En het maakt niet uit wie die vraag stelt, maar er komt een stralend antwoord uit. Alsof ik een enkeltje naar de hemel krijg aangereikt. ‘Ik ga naar Marokko.’

Mensen denken al dat ik in geen 100 jaar op vakantie ben geweest, maar niets is minder waar. 9 maanden geleden zat ik nog twee weken in Suriname en het jaar daarvoor hebben we heerlijk gerelaxed op Mallorca. Maar waarom dan zo intens blij?
Omdat ik hem weer ga zien. Mijn liefde, mijn man. Vertrok naar Marokko om voor z’n zieke vader te zorgen. En komt niet zomaar terug. Zo is het lot van een illegaal. En zijn vriendin.

Maar nu nog maar een paar dagen en dan zoek ik hem op. Zie ik voor het eerst zijn familie, zijn geboorteland, zijn stad. Ben ik voor het eerst de buitenlander in onze relatie. Maar bovenal ben ik weer met hem. Hoe zal hij eruit zien, hoe zal het gaan tussen ons? Afgelopen week was ik op Schiphol en zag ik al die verliefde stelletjes die elkaar tijden niet gezien hadden en elkaar daar weer omhelsden en kusten, ingetogen en vol passie. Hoe zal dat bij ons zijn? Welk gevoel gaat er door mij heen als ik hem weer zie? Omhels ik hem? Kussen wij elkaar? Kan dat wel in Marokko in het openbaar?

Ik zie hem weleens via de webcam en het gevoel dat dan door me heen gaat is puur geluk. Al mijn boosheid en irritatie over het niet bellen en de telefoon opnemen, nog geen appartement geregeld hebben en dat soort dingen verdwijnen meteen naar de achtergrond als ik eerst zijn stem hoor, want hoe we dat ook doen, hij heeft altijd eerst beeld en dan pas ik dan zie ik hem. En als ik dan hem zie, stroomt er een gevoel van puur geluk door me heen en het enige wat ik kan doen is lachen naar hem. Zo blij dat ik hem hoor, dat ik hem zie, dat het blijkbaar goed gaat met hem, gewoon, dat we dan weer soort van bij elkaar zijn. Dat ik dan kan gaan slapen met het gevoel dat hij naast me ligt.

Dat gevoel hoop ik die twee weken permanent te hebben. Eindeloze blijdschap en liefde en geluk. Dat is natuurlijk een onrealistische gedachte, we hebben echt genoeg om ruzie over te maken, maar ik ga er gewoon voor.
En los van dat we elkaar zien, want dat mag van mij op elke plek van de wereld als we maar bij elkaar zijn, gaan we ook nog hele leuke dingen doen. Naar het strand, naar de bergen, naar het  kosmopolitische Rabat en naar het supertoeristische Marrakech, op familiebezoek en door Casanblanca achterop de scooter. De tijd vliegt vast voorbij en dan kan ik weer aftellen tot mijn volgende vakantie.

Maar dat is allemaal toekomst. Straks kom ik thuis en als ik morgen wakker word, streep ik deze dag weer door. Nog 5 nachtjes slapen. Nog 4. Nog…