Slechte planner!

Ik had een planning. Zondag koffer inpakken, maandag nog een dagje werken, dinsdagochtend nog Koninginnedag vieren en ’s middags vertrekken. Dat zou voor mij voor het eerst zijn, dat ik de koffer niet pas op de dag van vertrek inpak.

Zou…

In  mijn woonkamer liggen nu twee koffers. Korte broeken en T-shirts van zoonlief zitten erin. Zwemspullen ook, heel belangrijk. Oh… zwembandjes, niet vergeten!!! Mijn jurkjes en slippers en sandalen zitten er ook in en de rest van onze kleren zit in de was. De wasmachine draait as we speak, moet daarna nog drogen, echt ik schiet lekker op. En ik vraag me eerlijk af hoe dat allemaal in die koffers moet, ze zitten echt al redelijk vol. Lakens en badhandoeken nemen veel ruimte in. Dan nog plek overhouden voor m’n yoghurt en m’n brood. Kon vriendjelief in heel Casablanca niet vinden, handig zo’n voedselallergie.

Nu nog de was ophangen, de banden van m’n buggy oppompen, uitzoeken hoe ik die buggy inklap. Pffft, aan de slag!

Ik ga op reis en neem mee…

Goede tip gekregen van een collega. Neem een buggy mee. Marrakech moet je ’s avonds en ’s nachts zien. Niet elke avond om 20.30 uur binnen zitten omdat je kind slaapt. Dus een buggy en een dekentje is de oplossing, zo deed zij het ook een paar weken geleden nog en het was de vakantie van haar leven.

Ik bellen naar Marokko. Neefjes en nichtjes in alle leeftijden, maar geen buggy. Meenemen dan maar? Nou dat wordt een romantische ontmoeting daar in Marokko. In gedachten zie ik twee mensen op elkaar afrennen, armen geopend, zwijmelende blik op oneindig, maar dan dus met een kind, twee koffers, een koelbox en een buggy. Zo romantisch…

Een buggy dus. Ik heb er één. Nog nooit gebruikt. Morgen maar eens kijken of mijn 4 jarige er in past.

Nog 5 nachtjes slapen

 

De dagen gaan snel. Ik streep ze af op mijn kalender. Elke streep ben ik een stapje dichter bij hem. Steeds weer moet ik doorgeven wanneer ik op vakantie ga. ‘Oh ja en waar naartoe dan’, is dan de vraag. En het maakt niet uit wie die vraag stelt, maar er komt een stralend antwoord uit. Alsof ik een enkeltje naar de hemel krijg aangereikt. ‘Ik ga naar Marokko.’

Mensen denken al dat ik in geen 100 jaar op vakantie ben geweest, maar niets is minder waar. 9 maanden geleden zat ik nog twee weken in Suriname en het jaar daarvoor hebben we heerlijk gerelaxed op Mallorca. Maar waarom dan zo intens blij?
Omdat ik hem weer ga zien. Mijn liefde, mijn man. Vertrok naar Marokko om voor z’n zieke vader te zorgen. En komt niet zomaar terug. Zo is het lot van een illegaal. En zijn vriendin.

Maar nu nog maar een paar dagen en dan zoek ik hem op. Zie ik voor het eerst zijn familie, zijn geboorteland, zijn stad. Ben ik voor het eerst de buitenlander in onze relatie. Maar bovenal ben ik weer met hem. Hoe zal hij eruit zien, hoe zal het gaan tussen ons? Afgelopen week was ik op Schiphol en zag ik al die verliefde stelletjes die elkaar tijden niet gezien hadden en elkaar daar weer omhelsden en kusten, ingetogen en vol passie. Hoe zal dat bij ons zijn? Welk gevoel gaat er door mij heen als ik hem weer zie? Omhels ik hem? Kussen wij elkaar? Kan dat wel in Marokko in het openbaar?

Ik zie hem weleens via de webcam en het gevoel dat dan door me heen gaat is puur geluk. Al mijn boosheid en irritatie over het niet bellen en de telefoon opnemen, nog geen appartement geregeld hebben en dat soort dingen verdwijnen meteen naar de achtergrond als ik eerst zijn stem hoor, want hoe we dat ook doen, hij heeft altijd eerst beeld en dan pas ik dan zie ik hem. En als ik dan hem zie, stroomt er een gevoel van puur geluk door me heen en het enige wat ik kan doen is lachen naar hem. Zo blij dat ik hem hoor, dat ik hem zie, dat het blijkbaar goed gaat met hem, gewoon, dat we dan weer soort van bij elkaar zijn. Dat ik dan kan gaan slapen met het gevoel dat hij naast me ligt.

Dat gevoel hoop ik die twee weken permanent te hebben. Eindeloze blijdschap en liefde en geluk. Dat is natuurlijk een onrealistische gedachte, we hebben echt genoeg om ruzie over te maken, maar ik ga er gewoon voor.
En los van dat we elkaar zien, want dat mag van mij op elke plek van de wereld als we maar bij elkaar zijn, gaan we ook nog hele leuke dingen doen. Naar het strand, naar de bergen, naar het  kosmopolitische Rabat en naar het supertoeristische Marrakech, op familiebezoek en door Casanblanca achterop de scooter. De tijd vliegt vast voorbij en dan kan ik weer aftellen tot mijn volgende vakantie.

Maar dat is allemaal toekomst. Straks kom ik thuis en als ik morgen wakker word, streep ik deze dag weer door. Nog 5 nachtjes slapen. Nog 4. Nog…

Rollercoaster van emoties

Ik ben de afgelopen week door een rollercoaster van emoties heengegaan. Elke dag mailen en smsen met de jongen met wie ik op derde kerstdag afgesproken heb. Als ik ’s ochtends wakker wordt ligt er steeds een prachtige mail in mijn inbox. De klik is overweldigend, maar ik ben er een beetje bang voor dat de klik via de mail leuker is dan die in real life, maar dat geeft niet want we gaan Portugese wijn drinken en dansen en het wordt sowieso leuk. Als ik mijn zoon die dag naar z’n opa en oma heb gebracht, sms ik hem dat ik er klaar voor ben. Ik krijg een mail van hem terug. Of ik zijn eerdere mail niet gezien heb? Hij heeft de afgelopen dagen iemand anders ontmoet en dat klikte en daar wil hij voor gaan, de afspraak gaat niet door? Huh, ik had je gisteren nog aan de telefoon en toen hebben we een tijd en een plaats afgesproken en toen was er nog helemaal geen sprake van een ander…
Baalde er nog het meest van dat ik m’n zoon al had weggebracht, voor niks. Had blijkbaar meer zin in het daten dan in die jongen zelf, maar toch! Wat een…

En ik heb besloten om toch naar Suriname te gaan. Met m’n eindejaarsuitkering. Dan kan ik vanaf nu ongeveer niks meer kopen en/of betalen, maar dan kan ik wel bij de bruiloft van m’n broertje zijn. Dat besluit voelde als een enorme opluchting. Geld op m’n spaarrekening gezet. Nu nog vrij krijgen. Niet zo makkelijk, want een ander teamlid van mij is dan ook op vakantie. Ik hoor morgen of ik vrij krijg of niet. M’n collega’s vinden allemaal dat het moet kunnen, maar m’n baas heeft nog een appeltje met me te schillen.
Maar hoe langer we wachten met boeken, hoe voller die vliegtuigen al zitten en de goedkope tickets uitverkocht zijn. En dat is de enige klasse die ik me kan veroorloven. Ik duim me een ongeluk. Heb me al heel even in Suriname gewaand, maar vrees dat het er toch niet voor me in zit.

En nu ben ik aan het chatten met m’n volgende date. Een onwijs knappe jongen van 28. Meer zwarte boekjes materiaal waarschijnlijk. Maar soms is dat ook niet verkeerd. Zondag gaan we koffie drinken. Goed begin van het nieuwe jaar. Het jaar dat volgens mijn horoscoop voelt als thuiskomen. De komende 13 jaar (ja echt, 13) worden voorspoedige jaren. Je zal er maar aan wennen. Nu eerst maar hopen dat morgen een goede dag wordt. Ik wil naar Suriname!!!