Ik lees het boek ‘Wat is de Wat’ van Dave Eggers. Het is het verhaal van Valentino Achak Deng. Een Soedanees die tegenwoordig in Amerika woont. Als hij een jaar of 7 is, ziet hij z’n hele dorp platgebrand worden. Mannen die proberen te vluchten worden vermoord. Vrouwen en kinderen worden opgepakt en meegenomen en naar later blijkt verkocht als slaaf. Voor de ruiters hen kunnen bereiken vlucht hij met z’n moeder naar z’n tante. Ook daar komen de ruiters aan en branden alles plat. Hij heeft zich verstopt en houdt zich heel stil. Ze vinden hem niet en als de nacht invalt vlucht hij het woud in. Daar sluit hij zich na een dagenlange vlucht aan bij een steeds groter wordende groep jongens.
Ze zijn allemaal op de vlucht op zoek naar de grens met Ethiopië waar ze veilig zullen zijn. Ze ondergaan een kilometerslange reis, er vallen ontelbaar veel doden. De dingen die deze jongen meemaakt zijn met geen pen te beschrijven zo afschuwelijk en dan blijkt het in Ethiopië helemaal geen paradijs te zijn en zitten die mensen helemaal niet te wachten op hen. Sterker nog, als de regering daar valt, wordt het vluchtelingenkamp waarin hij zit aangevallen, iedereen slaat op de vlucht, weer terug Soedan in en onderweg naar Kenia. Onderweg moeten zij oppassen voor krokodillen, leeuwen, de rebellen en het leger.
Dit is het verhaal van een verscheurd Sudan. De hoofdstad (ook regeringsstad) die de sharia invoert. Het Christelijke zuiden dat daar niet in meegaat. Een verdeelde bevolking en een regering die kant kiest voor het noorden, de Arabieren. De Dinka uit het zuiden die nog willen overleggen uit hun dorpen roken. Vluchtende mensen en een rebellenleger dat zich vormt en gewapend verzet pleegt.
Ik heb het boek nog niet uit, dus ik weet nog niet hoe hij uit z’n vluchtelingenkamp midden in de woestijn van Kenia in Amerika terecht komt, ik weet wel dat z’n hel in Amerika nog niet voorbij is.
Dit weekend werd Zuid Sudan een eigen land. Afgescheiden van het noorden. Ik zie de beelden op tv. Ik hoor een vrouw met een hele dunne stem heel voorzichtig het volkslied zingen en ik krijg kippenvel. Ik zie de trotse mensen, ze zien er blij uit, maar ook moe en kapotgestreden. Eindelijk hebben ze hun eigen land.
Ik zit met tranen in mijn ogen voor de televisie. Dit is het einde van een hele lange strijd. Maar het is pas het begin. Van dit land is niks meer over en moet helemaal vanuit het niets opgebouwd worden door een generatie die alleen maar het leven in een vluchtelingenkamp heeft meegemaakt. Ik zal niet meer onwetend blijven, ik zal het nieuws blijven volgen.
Tags: boeken, Dave Eggers, kippenvel, lezen, Sudan, Wat is de Wat, Zuid-Sudan
Ik kom niet door mijn boek heen. Dat ligt niet aan mijn boek, maar aan mij of misschien toch wel aan het boek. Ik ben het niet eens met een wending in het boek, vind dat het zo’n stomme kant opgaat. Ik heb driekwart van het boek razendsnel uitgelezen. Goed geschreven thriller met veel vaart erin en dan gaat opeens de verkeerde persoon dood en wordt het bureau waar het om draait opgeheven en vind ik er niks meer aan. En nu ligt het boek al weken op mijn bank te wachten tot ik het uitlees. En één keer in de zoveel tijd lees ik dan een paar pagina’s en zodra ik er een kans toezie, leg ik het weer weg. Ik wil het wel uitlezen, ik hou niet van verhalen die niet af zijn, ik voel me ertoe verplicht. Dus… ik ga die 75 pagina’s nu lezen en dan heb ik vanmiddag het boek uit! Pffft.
meerdanooit 