Herinneringen aan de Olympics

Vandaag is het 3 augustus. Bijna een jaar lang was deze datum DE datum die dagelijks in mijn hoofd zat. De dag waarop ik was uitgerekend. Terwijl mijn relatie na 4 maanden zwangerschap op de klippen liep, ging mijn zwangerschap van een leien dakje. Ik werkte mijn vervanger in op een terras bij mij in de buurt, dat bleek ook bij haar in de buurt te zijn en we waren er bijna dagelijks te vinden. Gemeenschappelijke factor was de foute mannen met wie we omgingen. 3 augustus naderde rap, maar de tekenen van een bevalling waren niet in zicht. Een week later zat ik weer met mijn vriendin op het terras. We begonnen ’s ochtends meestal met ergens koffie drinken, gingen dan nog even naar de markt, deden dan nog één drankje en zouden dan echt naar huis gaan om uiteindelijk te blijven eten in dat café en weer te eindigen met koffie. Maar nu taaide ik ’s middags af. Ik voelde me moe en had ook buikkramp. Ik besloot even te gaan slapen, wat te gaan eten en dan een flinke wandeling te maken. Wandelen was volgens mijn verloskundige een bevallingopwekkende bezigheid. Maar zover kwam het niet eens. Ik had mijn favoriete lamskoteletjesschotel besteld, maar werd er misselijk van. Pas toen ik met mijn zus aan de telefoon was en die buikkramp weer terugkwam besefte ik me dat het wel eens weeën konden zijn. Ik hing op, belde de verloskundige en mijn moeder. Die waren er tegen half tien en vlak na middernacht beviel ik van mijn zoon. De Olympische Spelen nu brengen me elke dag weer vier jaar terug. Zo denk ik elke dag weer even aan die week en de periode erna. De voedingen terwijl ik ondertussen naar het turnen, atletiek of zwemmen aan het kijken was. Wat een uitkomst de spelen als je zo gebonden bent aan je huis. En dat vind ik nu weer. Lekker sport kijken als de regen tegen je raam aan klettert, alle wedstrijden kunnen volgen, nu ik vakantie heb. Toch mag de zon definitief doorbreken de komende week en zeker vrijdag als we de 4^e verjaardag van mijn zoon vieren!

Familieband

Wat ga ik doen? Investeren of stoppen? ‘Stop nu maar’, zegt een goede vriend, ‘dan doet het straks minder pijn.’ Ik luister naar hem, maar ik wil het niet horen. Ik wil helemaal niet stoppen. Ik wil het vieren, ervan genieten, het van de daken schreeuwen. Het is echt, het is van mij en het voelt zo goed. Maar als hij dan in het holst van de nacht, mijn huis verlaat, lig ik nog uren wakker. Wat nu? Wat als hij straks echt weg moet. Het voelt zo sterk, wat kan ik er aan doen. Kan ik hem helpen? We voelen ons af en toe Adam en Eva in het paradijs, alleen dan met de wetenschap dat we straks een hapje moeten nemen van die appel. Steeds krijg ik een tipje van de sluier opgelicht van de toekomst die ik met hem kan hebben en dan denk ik weer aan dat stomme lot die dat geluk zo van ons af kan pakken. En dan zit ik weer in die tweestrijd. Stoppen of doorgaan, stoppen of doorgaan?

Wat fijn is het dan om familie te hebben. Mijn familie dan!

Gisteren vierde ik mijn verjaardag en besloot mijn familie maar eens te vertellen over mijn nieuwe vlam. Wat zag ik ertegenop. Ze weten dat ik met iemand ben en ik heb iets verteld over zijn werk, maar niet over zijn afkomst. M’n ouders vertellen dat het weer een Marokkaan is. Maar ik kon het gewoon niet voor me houden, ben zo blij en voel me zo goed. En tegelijkertijd wil ik ze vertellen over hoe verrot het is dat allemaal zo snel weer om kan slaan en misschien straks allemaal weg is. Investeren of doorgaan? Investeren of doorgaan? Ik vertel en krijg vragen en vertel verder. Iedereen reageert super. Lief, nieuwsgierig en enthousiast. Ze willen graag dat ik gelukkig ben en dat het goed met me gaat. En dat het goed met me gaat is me geloof ik wel aan te zien. Of mijn zus die mijn verjaardagslijstje interpreteert als dat het met die relatie wel goed zit: nieuwe borden, een kookboek, hoe huiselijk wil je het hebben?

’s Avonds belt ze me nog even en de boodschap van de familie is duidelijk, Ga ervoor, geniet ervan zolang als het kan. Als dit de ware is. Laat je ‘m toch niet nu al gaan? En als je nog niet weet of dit de ware is, dan kan je dat mooi nog even onderzoeken nu hij er nog is. En dan alle opties om hem binnen handbereik houden uitzoeken. Verhuis zijn bedrijf naar België, postadressen en dat soort dingen. Italië is toch ook niet zo ver? Frankrijk kan met de auto en de trein. Ik hang op en voel me zo blij. Met zo’n familie kan je toch de hele wereld aan. Ik voel me zo gesteund. Ik twijfel niet meer, ik doe wat mijn gevoel me ingeeft. Ik ga ervoor. Ik kan ook niet anders, zo ben ik eenmaal. Alles of niets. Kom maar liefde!

‘Mijn papa is… stom’

Z’n vader was jarig. De laatste ervaringen die ik met hem heb gehad waren niet echt positief te noemen, dus ik besloot niet bij mij thuis af te spreken, maar in het winkelcentrum. Daar zit een leuk bakkerswinkeltje. Kunnen we eerst een lekker taartje uitzoeken. Daar hebben ze ook taartjes voor mij met m’n tarwe- en melkallergie.
Hij belt me om te zeggen dat hij er al is, ik ben nog onderweg. Hij klinkt niet echt lekker, maar ik hoor ook de geluiden van het busstation achter hem en daar moet hij overheen schreeuwen. Als we een parkeerplekje zoeken, zie ik hem al staan. Z’n gezicht staat op onweer. Mijn zoon rent de auto uit: ‘Papaaaaaaaaaaa!’ En ik zie zijn gezicht opklaren, gelukkig. We lopen richting de bakker, maar hij is alleen maar met andere mensen bezig. Dingen die ik denk als ik mensen zie stuntelen met hun fietsslot of boodschappentassen, hij zegt ze gewoon, spreekt mensen aan, maakt grapjes over ze midden in hun gezicht. Hij ziet niet dat die mensen niet goed reageren en gaat gewoon verder. Ik herken dit gedrag al als vrolijke dronkenmanschap die elk moment om kan slaan in een agressieve dronkenmanschap. Als hij even niemand heeft om te pesten richt hij zijn pijlen op mij. Hij denkt dat ik niks hoor, maar ik hoor alles, ‘vieze wijf’, ‘vieze hoer’. Tijd om op te stappen dus. Hoe ga ik dat nou weer doen zonder dat het uit de hand loopt. Als hij weer eens alle tijd neemt om iemand uit te leggen dat hij ‘m erg doet denken aan kabouter Plop, lopen mijn zoon en ik door. Als we om de hoek zijn stel ik een hardloopwedstrijd voor: wie het eerst bij de winkel is. We zetten het op een rennen. Het overdekte winkelcentrum in. Een paar bochten maken en dan kom ik weer bij de auto uit. We stappen in en rijden weg. ‘Waar is papa nou?’, vraagt hij. ‘Het gaat niet zo goed met papa’, zeg ik.  ‘Jammer hè, maar ik denk dat papa maar even alleen moet zijn.’ Dat vind hij zeker jammer. Geen taart gegeten en geen cadeautje gegeven. ‘Stomme papa.’

Drie weken later. Hij had als cadeau een hele mooie ballon voor papa gekocht. Een heliumballon, een roze. Daar was nu natuurlijk helemaal niks meer van over. We hebben in de speeltuin afgesproken. Papa heeft taart meegenomen. Lekkere tompouces. Openbare plek, waar je eindeloos veel plezier kan hebben met je kind, wat wil je als vader nog meer? Nou…what was I thinking.
Waar is zijn cadeau? Een ballon, wat moet hij daar nou weer mee. Hij is geen kleuter hoor! En zo blijft hij ruziën. Bij de schommel, de kabelbaan. Geen helpende hand, alleen een grote mond. Hij houdt het een half uur vol en dan is hij er klaar mee. Mooi is dat, zit hij een uur in de bus, is er helemaal geen cadeau voor hem. Hij kust zijn kind gedag en gaat weer weg. ‘Mam’, zegt mijn zoon, ‘vandaag was papa wel lief toch? Hij heeft niet geschreeuwd.’

Ik heb hier geen zin meer in. Zo ga je toch niet met je kind om? Als hij zo graag z’n kind wil zien, dan regelt hij maar met z’n advocaat dat dat onder toezicht kan. Ik ben er klaar mee om iedere keer m’n vrije tijd op te geven voor een zatlap die alleen maar op eigen gewin uit is. Maar erger nog, z’n eigen zoon wil hem niet meer zien en ook niet meer aan de telefoon. Arme lieve kind van me.

Hiep hiep hoera!

Vanochtend werd ik wakker met een strakblauwe lucht en een stralende zon. Echt geen vuiltje aan de lucht. Daar baalde ik zo van. Gisteren hadden ze regen, onweer en bliksem voorspeld. Ik heb iedereen gebeld om door te geven dat we het feestje toch maar niet in het park gingen vieren, maar gewoon bij mij thuis. En dan word je wakker met zulk lekker weer…

Gelukkig viel de regen vanaf 12 uur met bakken uit de hemel en vulde mijn huis zich langzaam aan met gasten. Al snel werd er gezongen, gedanst, met smarties gestrooid, heel veel rondjes gerend, lekker gestoepkrijt, eindeloos veel taart gegeten, hooggehouden met ballonnen en lekker veel gestoeid. Toen de kinderen moe werden, ging oma met ze op de bank zitten om ze een mooi verhaal voor te lezen. Het werd steeds later en later, maar niemand wilde naar huis.

In de kamer naast me ligt nu een moe, maar voldaan jongetje te slapen. Ik begin langzaam een beetje op te ruimen. Ons huis is één grote bende met een aanrecht vol afwas, een plakkende vloer met platgetrapte chips en smarties, een uitpuilende prullenbak, overal lege pakjes drinken en af en toe een likkoekje met een hap eruit. Ik geloof dat ik de boel maar even de boel laat. Morgen weer een dag. Wat was dit een leuk feestje!