Op een wolkje

Als ik klaar ben met lunchen gaat m’n telefoon. Het is mijn ‘echtgenoot’. Hij is net wakker, hij snapt er niks van dat ik na zo’n dag gewoon ben gaan werken. 🙂
Hij zoekt m’n oplader en waar bewaar ik m’n brood, in de vriezer? Waarom dan? Hahaha, wat kennen we elkaar weer goed.
Een uurtje later belt hij me weer. Of ik ZIJN foto gepikt heb? Onze foto bedoel je?
Tja hij wilde de foto van onze kus houden, maar ik wilde er even een foto met mijn mobieltje van maken en dus haalde ik vanochtend toen hij nog sliep de foto uit zijn binnenzak en besloot ik ‘m op m’n kast neer te zetten, echt niet te missen, maar daar had hij ‘m niet gezien.
Zo lief dat hij ‘m meteen mist! *zwijmel, zwijmel*
Tot hij hem hier weer op komt halen staat ‘ie nog even op mijn kast zodat ik er zo nu en dan even bij weg kan zwijmelen. Leuk hoor trouwen!

Just married

De bruidegom was er. Zelfs eerder dan ik. Hij zag er prachtig uit voor een casual nette bijeenkomst. Maar dat vond hij (principieel) netjes genoeg, mensen moesten hem maar accepteren zoals hij was. Je begrijpt, ik moest hem toen nog vertellen wat hem te wachten stond, maar we hadden nog even tijd. Ik dronk een kop thee, en nog één en keek hem aan en kreeg het mijn strot niet uit. De tijd begon nu wel te dringen. ‘Weet je hoe jij het steeds over trouwen hebt…’, begon ik aarzelend, ‘moeten we niet eerst wat oefenen voordat we echt trouwen?’ ‘Oefenen?’

We lopen samen naar het park. Daar worden we hartelijk verwelkomd door het team, ik mag meteen naar de kleedruimte, terwijl hij een ring gaat uitzoeken. Ik kies een prachtige strapless jurk, echt witte bh voor niks geshopt, maar het geeft niet, ik zie er schitterend uit. Gesluierd en met een bruidsboeketje loop ik naar de plek waar de ceremonie gehouden wordt. Ik sta boven aan een trap, onderaan ligt een rode loper die leidt naar een boog met rozen. Onder de boog staat mijn bruidegom met zijn rug naar me toe. Als de muziek start draait hij zich om en loop ik naar hem toe. Wetend dat dit nep is, voelt dit best echt. Dan staan we naast elkaar, we houden elkaar stevig vast. De geloften die we elkaar doen worden ons ingefluisterd. We geven elkaar ons jawoord, doen elkaar de ringen om, er klinkt luid applaus en dan zijn we getrouwd totdat er een nieuwe zon opkomt en mogen we elkaar kussen. De fotograaf komt naar ons toe en laat ons de foto van de kus zien, je ziet alleen maar mijn sluier, dus de kus moet over. We kussen elkaar nog een keer zo lief en zo intens, ik kan zien dat hij ook geniet van dit spektakel en dan is het goed. We worden meegenomen voor de fotoshoot, op de brug, bij de muziekkoepel en bij een prachtige oude boom. Bezoekers van het park zien helemaal niet dat het niet echt is en we worden van alle kanten gefeliciteerd. Er komen zelfs mensen kijken naar onze fotosessie en ze maken ook foto’s van ons met hun mobieltjes. We staan vast op iemands facebook of instagram. Als we weer terugkomen bij het Blauwe Theehuis krijgen we onze foto van de kus. We zien er echt heel erg mooi uit. Ik kleed me snel weer om, want de bruid na mij wil ook mijn jurk aan. Ze heeft lang moeten wachten.

Hand in hand lopen we door het park. De smile gaat niet meer van mijn gezicht. Bruidegom vertelt me dat hij het eerst een beetje raar vond om te doen, maar gewoon maar meedeed met mijn enthousiasme, maar dat hij het eigenlijk heel erg leuk vond. Leuk en mooi en hij wil de foto houden! Nou, lekker is dat… Ach, dinsdag krijg ik de foto’s van de fotoshoot.

We eten samen sushi en gaan dan weer uit elkaar, hij naar zijn werk en ik naar de oppas. Vanavond komt hij terug voor onze huwelijksnacht en gaan we een weekendje weg plannen. Wat een verrassend leuke dag was dit. Trouwen voor een dag? Ik kan het iedereen aanraden! Be prepared though, je kijkt elkaar wel heel erg diep in de ogen terwijl je elkaar belooft dat hij/zij de beste, mooiste eerste en laatste en enige is etc. Je moet wel weten met wie je het doet, maar wel echt een aanrader.

2 september is er weer een nieuwe sessie aan het strand. www.wed-and-walk.nl

Ready, set, go!

Thank God dat ik ooit twee-voor-de-prijs-van-één bussen scheerschuim heb gekocht. Eén been gedaan en toen kwam er niks meer uit.

Het gaat echt rommelig. Ik hoef alleen maar m’n schoenen mee te nemen en een witte bh aan te doen. Witte bh, witte bh, heb ik die? Eentje die past althans? Drie heb ik er aangepast en alledrie te groot, geen gezicht, wat nu? Geen tijd om te shoppen, want ik ga naar mijn zus. Die vertelt me dat er bij haar in de buurt een outlet zit van de Hunkemöller, maar daar hebben we geen tijd voor, we gaan naar een feestje in de speeltuin. Tegen vieren zijn we weer thuis, m’n moeder wil eigenlijk ook een nieuwe bh en zo komt het dat wij rond half vijf die winkel binnenlopen om voor mij DE witte bh te scoren. Er hangt er nog één, een hele mooie, hij past precies, het is echt niet te geloven. Het is überhaupt niet te geloven, maar wat een winkel die outlet. Alleen maar hele grote en hele kleine maten. Lucky me (hele grote), ik heb wel 20 bh’s gepast en ben er uiteindelijk met 5 naar huis gegaan voor maar 35 euro…Normaal koop ik er nog niet eens één voor die prijs.
Wat een paradijs! Zou jullie het adres kunnen geven, maar dit was de laatste dag dat deze outlet open was.

BH is dus binnen, m’n benen zijn weer helemaal glad. Sieraden, lingerie en schoenen liggen klaar. Ik ben er helemaal klaar voor om morgen het huwelijksbootje in te stappen. Nu maar hopen dat de bruidegom zich niet verslaapt. Ik mag hem bellen vanaf 9.30 uur. Geloof het of niet, best een beetje zenuwachtig voor mijn nephuwelijk.

Just for one day

Ik ben knettergek, dat blijkt maar weer. Ik zag het vandaag in de krant, een heel klein berichtje, met een verwijzing naar hun website.

Op de website gekeken, er was nog één plekje dit weekend in het Vondelpark. Zal ik het doen of zal ik het niet doen? Ik wil het al heel lang, al was het alleen maar om één keer zo’n jurk aan te hebben en van een collega van mij weet ik dat er ook hele mooie foto’s gemaakt worden, het is allemaal net echt, maar dan hartstikke nep. Trouwen voor één dag in een prieeltje in het Vondelpark met rode loper en boog met rozen, met ringen, muziek en een fotoshoot en met een echte bruidsjurk. Ik zag het al vaker staan, maar ik had nooit een vent (die er echt toe deed). Nu heb ik er één die al twee keer heeft aangegeven zijn leven met me te willen delen. Kunnen we mooi eerst op proef toch?

Die vent heb ik dus wel, maar die werkt altijd in het weekend en we hadden nog soort van ruzie…

Gesmst dat ik een hele bijzondere verrassing voor hem aan het regelen ben. Een leuke, unieke, maar ietwat gedurfde verrassing. Vereist: pantalon, nette schoenen en een geschoren gezicht en dat je niet naar je werk gaat. Meteen gaat m’n telefoon. Hij is blij verrast, erg nieuwsgierig en wil graag afspreken.

Mooi. Bruidegom geregeld. Oppas voor mijn zoon geregeld. Het enige waar ik voor hoef te zorgen is een witte BH en m’n mooiste schoenen.

Benieuwd wat hij ervan vindt. Ben ik best een beetje zenuwachtig over. Hij wil mijn alles zijn voor altijd. Dan is dit een mooi begin toch? Ik mag in een prachtige jurk mij jawoord voor een dag aan een prachtige man geven, hij krijgt een heel bijzonder begin van een toekomst met mij. Mooie deal toch?

Midzomernacht

Hij kwam bij me om alles uit te praten. De afgelopen tijd hadden we meer een echte relatie met elkaar dan iets anders en dat beseften we ons allebei. Hij was een grote steun voor mij nu de baby van m’n zusje was overleden. Hij rende en vluchtte niet, tot zaterdag toen zijn moeder belde dat zijn vader nu echt stervende was. Maandag realiseerde hij zich dat hij toen niet weg had moeten rennen van de feiten die het leven hem presenteren, maar dat hij net zo zou kunnen leven als wij. Er zijn voor elkaar, elkaar steunen door welke moeilijke tijd ook. Liefde geven en nemen, zorgen delen, dat helpt. Hij besefte dat de enige met wie hij hierover kon praten ik was, en ik besefte dat de enige die me rustig kreeg in deze tijd hij was. Ingrediënten voor een goed gesprek lijkt me zo, maar het eindigde in een ruzie, waarbij we allebei als twee koppige ezels naast elkaar in bed lagen. Hij probeerde iets heel liefs te zeggen, maar deed dat op zo’n lompe horkerige manier die me zo kwetste dat ik daar niet meer naast kon liggen, ik ging naar de bank. Wat hij natuurlijk niet snapte, want hij hoorde alleen het lieve dat hij gezegd had. Uiteindelijk gingen we boos uit elkaar, hij gekrenkt in zijn trots, hij had in zijn ogen een behoorlijke knieval gedaan en ik viel over wat woordjes. Ik heb nog nooit iemand zo rot over mij horen spreken om daarna tot het voorstel te komen ons leven samen te delen. Hij kleedde zich aan en ging weg. Ik was koppig en liet hem gaan. Hij smste me iets over trots en eer, ik kon het niet lezen zonder bril en belde hem terug, het was inmiddels midden in de nacht en het was ons beste gesprek ooit. Vanochtend weer gebeld en ik denk dat het wel goed komt en als het goed komt, komt het wel zo goed dat ik dan een vaste relatie met iemand heb die de rest van zijn leven met me wil delen.

Lieke is een ster

Als je niet beter wist, dacht je dat wij gisteren een feestje hadden. De oranje vlaggetjes wapperden nog in de straat. We hadden allemaal onze mooie kleding aan. Het huis stond vol met bloemen en op de tafel lagen allemaal lekkere gekleurde gebakjes. Alleen onze gezichten verraadden ons.

Het was een mooie, maar zware dag. Zoveel verdriet, maar er werd ook gelachen en alles zag er iedere keer zo mooi uit. Er was steeds tijd voor een knuffel, een kopje koffie, een praatje of een lach. Mooier dan dit hadden we het niet kunnen doen.

En dan sta je daar, voor die (gelukkig) kleine groep mensen. Met je speech in je hand, brok in je keel. Gewoon maar voorlezen dan. Behalve tranen kwam er dan ook die lach, gelukkig maar. Er werd best nog wel gelachen die dag.

Wat een geluk dat mijn nichtje en mijn zoon ongeveer dezelfde leeftijd hebben. Ze konden de hele dag samen spelen, elkaars hand vasthouden, samen bloemblaadjes op het wiegje leggen. Zo verliet Lieke het huis, gelegen in een wiegje bedekt door blaadjes van witte en roze hortensia’s en gedragen door haar ouders door een erehaag van familie en vrienden, zo mooi, zo indrukwekkend en zo verrot. In het wiegje waarin ook mijn zoon en haar dochter hebben gelegen ging ze naar het crematorium. Daar namen we afscheid en in het park ernaast hebben we allemaal een prachtige ballon opgelaten. Lieke hoeft zich niet te vervelen daarboven. En oude opa en de oude buurvrouw en opa Mochtar en Billy hebben ook allemaal een ballon opgevangen. ‘Welke ben ik nu vergeten?’, vraagt mijn zoon, hij heeft een lijstje met doden. ‘Whitney Houston, schatje, de zangeres.’’Oh ja, die mag er ook één.’

Ik ben er niet klaar voor

Wat had ik nu graag in een kroeg gestaan, me helemaal klem gezopen, me ergerend aan het Nederlands voetbal. In plaats daarvan zit ik thuis op de bank, met een oranje shirt aan dat wel. Maar bij de deur staat een grote tas klaar voor morgen, met daarin de koffie en koffiemelk voor de gasten, servetten voor de petit fourtjes en tissues voor al onze tranen. Met daarin ook de kaartjes die ik gemaakt heb in de vorm van hartjes waar mensen hun wens voor de baby in kunnen schrijven en natuurlijk de bloemen voor in het wiegje.

Morgen is de crematie van de dochter van m’n zusje en echt, hoewel alles gereed is, ik ben er niet klaar voor.

Wat een dagen

Daar staan we dan in het ziekenhuis. M’n zus ligt aangekleed in het bed. Naast haar op een draaibaar tafeltje ligt haar dochtertje. Hartstikke mooi, hartstikke dood. Haar huid zo wit als sneeuw en haar lippen rood als bloed. En zoals bij alle kleine babietjes verbaas ik me over de kleine vingertjes, zo tenger en haar nageltjes. Zo knap dat alles in zo’n klein babietje zit. Maar ergens is er dus iets niet goed gegaan. De artsen hebben al een vruchtwaterpunctie genomen. Ze nemen bloed af, kijken naar de navelstreng en de placenta. Alles zag er goed uit. Ik maak foto’s van haar. M’n zusje kijkt trots toe en mijn hart vult zich met liefde voor haar en haar prachtige doodgeboren kindje. Wat heeft ze het goed gedaan, mijn zus. Ga er maar eens aanstaan. Zo’n bevalling terwijl je weet wat je te wachten staat. Dat je je dode dochter ziet. Geen gekrijs, geen gelach en gefeliciteerd, geen beschuit met muisjes, helemaal niks van dat alles, gewoon de rauwe realiteit op je dak. Maar zij deed het en hoe. Zij kreeg weeën en het bleken persweeën en binnen het uur was het gebeurd. Kindje geboren. Zo knap van haar dat je zo sterk kan zijn als het moet, als het erop aankomt.

Eenmaal bij haar thuis komt de baby in het wiegje te liggen op ijs. En daar zit je dan met z’n allen, we hebben toch maar taart gehaald, het blijft tenslotte een knappe prestatie en ze mag dan niet leven, maar er ligt daar een hele mooie baby in dat wiegje en die is van ons allemaal. Allemaal voelen we het gemis van een dochter, een zus, een kleindochter, een nichtje. We beseffen ons allemaal dat we hier dolgraag in een andere hoedanigheid hadden gezeten. Maar zo is het niet.
Dan komt de uitvaartmevrouw zoals we haar noemen. Met haar wordt een datum en tijdstip afgesproken voor een crematie en allerlei nuttige zaken doorgesproken. We eten nog even met z’n allen en dan ga ik naar huis. Mijn zoon wilde z’n zusje nog even dag zeggen en een knuffel geven. ‘De baby is toch mijn zusje, mam?’ Ik krijg het maar niet uit z’n hoofd, laat ook maar, kus jij je zusje maar gedag.

Moe, gaar, koppijn. Met tranen gevulde ogen rij ik terug naar huis. Wat een verdriet. Thuis mag ik instorten, maar dat gebeurt niet, vandaag gebeurde dat wel.

Door de stromende regen heb ik buiten gelopen. Gehuild en geschreeuwd. Dat luchtte enorm op. Heb m’n verstand op nul gezet en ben als een bezetene gaan klussen in m’n huis. Mooi meegenomen dan maar. Vandaag weer redelijk door de voetbalwedstrijden heen geslapen en morgen weer een nieuwe dag!

Hazenslaapje

Ik ben op de bank gaan liggen, m’n ogen vallen dicht en ik voel zijn lippen. Hoe hij me kust, hoe zijn handen me strelen, zijn vingers me aanraken. Ik ruik zijn geur en ik voel zijn sterke armen. Die armen, die me iedere keer dat ik dreig van hem weg te draaien me bij hem terugtrekken. En dat past altijd, ligt altijd lekker en  voelt zo fijn, zo relaxed. Ik hoor zijn stem die me zegt dat alles goed komt, kom maar bij mij. En daar ben ik, bij hem.
Dan hoor ik het gerinkel van m’n telefoon, m’n telefoon!!!! Ik schrik wakker, doe m’n ogen open en merk dat ik alleen ben. In m’n eentje op de bank. Jammer, maar waar. Mijn ‘what’s it gonna be boy’ was er de afgelopen dagen voor me. Meer dan ik van hem kon verwachten. En dat was heerlijk. Nu weer even op eigen kracht. En dat gaat ook goed. Zeker als je zulke lekkere hazenslaapjes doet.

Ik word tante

De weeën zijn begonnen. Mijn zus begint aan haar moeilijkste klus ooit. Als het goed is word ik vandaag tante van de allermooiste dood geboren baby die er is. En terwijl ik een gedicht voor haar schrijf gaat m’n zoon op z’n voetbalplaatjes zitten om ze weer plat te maken. Ik had ze vast toen ik het slechte nieuws hoorde en dat had ze geen goed gedaan. Terwijl ik naar de juiste woorden zoek, beklaagt hij zich dat zijn billen niet dik genoeg zijn. Het lukt hem niet. Ik bied hem een dik boek aan, waar de plaatjes in kunnen. Nu gaat hij op zoek naar een poppetje. Hij wil dat de baby straks niet alleen op die ster zit. Een ballon is leuk, maar die gaat na een tijdje weer leeg en een poppetje kan je altijd mee spelen. Goed zo, jochie! ‘Wil je de baby straks wel zien?’ ‘Ja, zegt hij, en een kus en een knuffel geven ook al kan ze niks terug doen, wij vinden haar lief, toch?’ ‘Ja, schat, wij vinden haar lief!’

En ze is al geboren. Binnen het uur. Wat doet mijn zus dat snel. Er staat gemiddeld 48 uur voor…