Blijven we samen?

We nemen even rust. We zijn namelijk gek op elkaar, stapelgek. Wat hebben we elkaar gemist de twee weken dat ik in Suriname was. Stond hij me op te wachten op Schiphol, 3 uur te vroeg, bestelde een taxi om meteen naar huis te gaan, hij kon me niet langer delen met mijn familie en met de trein duurt echt veeeeel te lang.

We zien elkaar elke dag leven samen, maar wonen niet samen. Ik ben intens gelukkig met hem en hij met mij en toch nemen we nu even rust van elkaar. Nee, het is niet uit, maar we staan wel op een punt waarop we ons afvragen hoe het nu verder moet.

Hij gaat na de klus die hij nu doet terug naar Marokko. Zorgen voor zijn zieke vader. Zijn moeder wat last uit handen nemen. Terug naar Marokko was al zijn plan toen ik hem leerde kennen, maar werd steeds uitgesteld. Uitstellen kan niet meer, zijn vader is zo ziek.

Terug naar Nederland komen kan niet zomaar. Zijn verblijfsvergunning is verlopen. Als ik hem terug wil hebben hier zal ik hem moeten trouwen. Ondertussen verlangt hij ernaar zijn familie weer te zien. Hij heeft zijn broers en zussen en al hun kinderen en geloof me dat zijn er veel al 9 jaar niet gezien. Nu hij weet dat hij gaat leeft hij er echt naar toe. Zijn broer heeft een baan voor hem geregeld in Marokko, een goede baan, hij kan meteen aan de slag als hij wil. Maar wil hij dat?

Gaan we samen verder of niet? Gaat hij een toekomst opbouwen in Marokko of hier? Laat hij al zijn familie voor de tweede keer achter of blijft hij daar in dat land dat aan hem trekt? Hij houdt echt van Marokko en heeft zulke warme herinneringen aan zijn land.
Dat zijn de dingen die hij moet overwegen. Los nog van hoe zijn familie erover denkt dat hij met een ongelovige vrouw is die al een kind heeft…

En ik? Wil ik met hem trouwen? Uit liefde? Want om hem te helpen doe ik het niet en dat hoeft ook niet gezien zijn toekomstkansen in Marokko. Wil ik mijn leven met hem delen? Als ik met hem trouw, wat geef ik dan op? Trouwen in Nederland is geen optie, dus dan moet ik trouwen in Marokko, met of zonder mijn familie? Maar het grootste obstakel is dat als ik in Marokko trouw, ik een verklaring moet onderteken waarin ik verklaar moslima te zijn. Je trouwt daar voor God, daarin kan je niet kiezen. Ik wil mijn huwelijk niet beginnen met een leugen. Ik ben geen moslima, ik ben niet gelovig. Ik ben ook niet ongelovig, maar geen moslima. Ik ben uit respect voor mijn vriend wel de Koran gaan lezen. Ik wil wel weten wat hem zo raakt, want echt als hij over zijn geloof praat dan straalt hij een en al geluk, liefde en kracht uit, zo mooi. Wat zou ik me zo graag willen voelen.

Mijn mannelijke vrienden niet meer kussen en omhelzen als begroeting, geen varkensvlees meer eten en mijn decolleté bedekken, dat zijn de dingen die ik moet laten als ik met hem trouw. En wat krijg ik daarvoor terug, heel veel liefde, een goede kok, iemand die echt voor me zorgt en kan klussen, echt mijn man.

Nu ik zo schrijf, zie ik wel dat de obstakels voor hem groter zijn dan voor mij. Ik wil dolgraag mijn leven met hem delen. Wat zou het geweldig zijn als hij de vader van mijn kinderen werd. Ik trouw wel met hem in Marokko, met of zonder familie erbij, liever met, zeker omdat hij de jongste van tien is… Ik vind dat hij echt naar Marokko moet gaan om er te zijn voor zijn ouders, maar ik wil hem ook weer terug bij mij hebben, hij hoort bij mij.

Dat betekent wat mij betreft een bruiloft… weer eentje in het buitenland, lekkere familie zijn wij. Ik ben benieuwd naar zijn rusttijd. Zie hem morgen weer.

 

Op een wolkje

Als ik klaar ben met lunchen gaat m’n telefoon. Het is mijn ‘echtgenoot’. Hij is net wakker, hij snapt er niks van dat ik na zo’n dag gewoon ben gaan werken. 🙂
Hij zoekt m’n oplader en waar bewaar ik m’n brood, in de vriezer? Waarom dan? Hahaha, wat kennen we elkaar weer goed.
Een uurtje later belt hij me weer. Of ik ZIJN foto gepikt heb? Onze foto bedoel je?
Tja hij wilde de foto van onze kus houden, maar ik wilde er even een foto met mijn mobieltje van maken en dus haalde ik vanochtend toen hij nog sliep de foto uit zijn binnenzak en besloot ik ‘m op m’n kast neer te zetten, echt niet te missen, maar daar had hij ‘m niet gezien.
Zo lief dat hij ‘m meteen mist! *zwijmel, zwijmel*
Tot hij hem hier weer op komt halen staat ‘ie nog even op mijn kast zodat ik er zo nu en dan even bij weg kan zwijmelen. Leuk hoor trouwen!

Just married

De bruidegom was er. Zelfs eerder dan ik. Hij zag er prachtig uit voor een casual nette bijeenkomst. Maar dat vond hij (principieel) netjes genoeg, mensen moesten hem maar accepteren zoals hij was. Je begrijpt, ik moest hem toen nog vertellen wat hem te wachten stond, maar we hadden nog even tijd. Ik dronk een kop thee, en nog één en keek hem aan en kreeg het mijn strot niet uit. De tijd begon nu wel te dringen. ‘Weet je hoe jij het steeds over trouwen hebt…’, begon ik aarzelend, ‘moeten we niet eerst wat oefenen voordat we echt trouwen?’ ‘Oefenen?’

We lopen samen naar het park. Daar worden we hartelijk verwelkomd door het team, ik mag meteen naar de kleedruimte, terwijl hij een ring gaat uitzoeken. Ik kies een prachtige strapless jurk, echt witte bh voor niks geshopt, maar het geeft niet, ik zie er schitterend uit. Gesluierd en met een bruidsboeketje loop ik naar de plek waar de ceremonie gehouden wordt. Ik sta boven aan een trap, onderaan ligt een rode loper die leidt naar een boog met rozen. Onder de boog staat mijn bruidegom met zijn rug naar me toe. Als de muziek start draait hij zich om en loop ik naar hem toe. Wetend dat dit nep is, voelt dit best echt. Dan staan we naast elkaar, we houden elkaar stevig vast. De geloften die we elkaar doen worden ons ingefluisterd. We geven elkaar ons jawoord, doen elkaar de ringen om, er klinkt luid applaus en dan zijn we getrouwd totdat er een nieuwe zon opkomt en mogen we elkaar kussen. De fotograaf komt naar ons toe en laat ons de foto van de kus zien, je ziet alleen maar mijn sluier, dus de kus moet over. We kussen elkaar nog een keer zo lief en zo intens, ik kan zien dat hij ook geniet van dit spektakel en dan is het goed. We worden meegenomen voor de fotoshoot, op de brug, bij de muziekkoepel en bij een prachtige oude boom. Bezoekers van het park zien helemaal niet dat het niet echt is en we worden van alle kanten gefeliciteerd. Er komen zelfs mensen kijken naar onze fotosessie en ze maken ook foto’s van ons met hun mobieltjes. We staan vast op iemands facebook of instagram. Als we weer terugkomen bij het Blauwe Theehuis krijgen we onze foto van de kus. We zien er echt heel erg mooi uit. Ik kleed me snel weer om, want de bruid na mij wil ook mijn jurk aan. Ze heeft lang moeten wachten.

Hand in hand lopen we door het park. De smile gaat niet meer van mijn gezicht. Bruidegom vertelt me dat hij het eerst een beetje raar vond om te doen, maar gewoon maar meedeed met mijn enthousiasme, maar dat hij het eigenlijk heel erg leuk vond. Leuk en mooi en hij wil de foto houden! Nou, lekker is dat… Ach, dinsdag krijg ik de foto’s van de fotoshoot.

We eten samen sushi en gaan dan weer uit elkaar, hij naar zijn werk en ik naar de oppas. Vanavond komt hij terug voor onze huwelijksnacht en gaan we een weekendje weg plannen. Wat een verrassend leuke dag was dit. Trouwen voor een dag? Ik kan het iedereen aanraden! Be prepared though, je kijkt elkaar wel heel erg diep in de ogen terwijl je elkaar belooft dat hij/zij de beste, mooiste eerste en laatste en enige is etc. Je moet wel weten met wie je het doet, maar wel echt een aanrader.

2 september is er weer een nieuwe sessie aan het strand. www.wed-and-walk.nl

Ready, set, go!

Thank God dat ik ooit twee-voor-de-prijs-van-één bussen scheerschuim heb gekocht. Eén been gedaan en toen kwam er niks meer uit.

Het gaat echt rommelig. Ik hoef alleen maar m’n schoenen mee te nemen en een witte bh aan te doen. Witte bh, witte bh, heb ik die? Eentje die past althans? Drie heb ik er aangepast en alledrie te groot, geen gezicht, wat nu? Geen tijd om te shoppen, want ik ga naar mijn zus. Die vertelt me dat er bij haar in de buurt een outlet zit van de Hunkemöller, maar daar hebben we geen tijd voor, we gaan naar een feestje in de speeltuin. Tegen vieren zijn we weer thuis, m’n moeder wil eigenlijk ook een nieuwe bh en zo komt het dat wij rond half vijf die winkel binnenlopen om voor mij DE witte bh te scoren. Er hangt er nog één, een hele mooie, hij past precies, het is echt niet te geloven. Het is überhaupt niet te geloven, maar wat een winkel die outlet. Alleen maar hele grote en hele kleine maten. Lucky me (hele grote), ik heb wel 20 bh’s gepast en ben er uiteindelijk met 5 naar huis gegaan voor maar 35 euro…Normaal koop ik er nog niet eens één voor die prijs.
Wat een paradijs! Zou jullie het adres kunnen geven, maar dit was de laatste dag dat deze outlet open was.

BH is dus binnen, m’n benen zijn weer helemaal glad. Sieraden, lingerie en schoenen liggen klaar. Ik ben er helemaal klaar voor om morgen het huwelijksbootje in te stappen. Nu maar hopen dat de bruidegom zich niet verslaapt. Ik mag hem bellen vanaf 9.30 uur. Geloof het of niet, best een beetje zenuwachtig voor mijn nephuwelijk.

Just for one day

Ik ben knettergek, dat blijkt maar weer. Ik zag het vandaag in de krant, een heel klein berichtje, met een verwijzing naar hun website.

Op de website gekeken, er was nog één plekje dit weekend in het Vondelpark. Zal ik het doen of zal ik het niet doen? Ik wil het al heel lang, al was het alleen maar om één keer zo’n jurk aan te hebben en van een collega van mij weet ik dat er ook hele mooie foto’s gemaakt worden, het is allemaal net echt, maar dan hartstikke nep. Trouwen voor één dag in een prieeltje in het Vondelpark met rode loper en boog met rozen, met ringen, muziek en een fotoshoot en met een echte bruidsjurk. Ik zag het al vaker staan, maar ik had nooit een vent (die er echt toe deed). Nu heb ik er één die al twee keer heeft aangegeven zijn leven met me te willen delen. Kunnen we mooi eerst op proef toch?

Die vent heb ik dus wel, maar die werkt altijd in het weekend en we hadden nog soort van ruzie…

Gesmst dat ik een hele bijzondere verrassing voor hem aan het regelen ben. Een leuke, unieke, maar ietwat gedurfde verrassing. Vereist: pantalon, nette schoenen en een geschoren gezicht en dat je niet naar je werk gaat. Meteen gaat m’n telefoon. Hij is blij verrast, erg nieuwsgierig en wil graag afspreken.

Mooi. Bruidegom geregeld. Oppas voor mijn zoon geregeld. Het enige waar ik voor hoef te zorgen is een witte BH en m’n mooiste schoenen.

Benieuwd wat hij ervan vindt. Ben ik best een beetje zenuwachtig over. Hij wil mijn alles zijn voor altijd. Dan is dit een mooi begin toch? Ik mag in een prachtige jurk mij jawoord voor een dag aan een prachtige man geven, hij krijgt een heel bijzonder begin van een toekomst met mij. Mooie deal toch?

Had ik al verteld dat we naar Suriname gaan?

Tickets zijn geboekt. Mijn zoon en ik gaan zien hoe mijn broer zijn ja-woord geeft aan zijn geliefde in Paramaribo. We zijn allebei in een uitzinnig vrolijke bui en schreeuwen de hele buurt bij elkaar: we gaan naar Suriname!!! We gaan naar Suriname!
Iedereen al gebeld en geapped om te zeggen dat het eindelijk zover is, dat we geboekt hebben en dat we gaan. Echt heel blij dus.
En nu net hoor ik een heel zacht en slaperig stemmetje uit zijn slaapkamer: ‘Mama, we gaan naar Suriname, hè?’ ‘Ja schat, we gaan naar Suriname.’ Ik loop even zijn kamer binnen, maar hij slaapt gewoon, met een glimlach op zijn gezicht. Ik denk dat ik er vannacht ook zo uitzie.