We want her back!

Waarom Mauro me zo raakt.

Ze leerden elkaar kennen op een bedrijfsfeest. Hij had een vriend meegenomen en zij was meegekomen met een collega van hem. Het klikte meteen, ze gingen nog een paar keer uit, maar daten hoefde je het al niet meer te noemen. Het was dik aan!

Hij uit Almere en zij uit Vlaardingen, gedoemd te mislukken met zo’n afstand ertussen, maar deze afstand is echt peanuts vergeleken met de afstand die er nu tussen zit. Hij is mijn broer. De liefste broer die je je maar wensen kan. Kwam nooit helemaal over zijn grote liefde heen, totdat hij jaren later dit meisje tegenkwam. Eindelijk zagen we hem weer gelukkig. Met die grote brede grijns op zijn gezicht.

Dat geluk verandert na een jaar. In de zomervakantie. Ze vertelt hem het verhaal waar ze hem eerder niet mee heeft willen belasten. Ze is illegaal in Nederland. Illegaal? Hoe kan dat nou, ze is Surinaamse… Ja, maar Surinamers zijn geen Nederlanders.
Ja, maar…
Ze is opgegroeid in Suriname, waar haar moeder niet voor haar kan zorgen. Haar familie grijpt in en stuurt haar op haar 12^e naar haar oma in Nederland. Als ze wil kan ze een visum krijgen voor altijd, haar moeder hoeft alleen maar haar handtekening zetten, maar dat doet ze niet. Ze is bang dat ze haar dochter dan voor altijd kwijt is. En nu ze 18 is geworden is ze illegaal in dit land. Ze moet weg. Haar familie grijpt weer in en begint procedures, tegen de moeder, tegen de staat, maar het helpt niks. Ze moet weg. De vreemdelingenpolitie is al twee keer bij haar aan de deur geweest.

Mijn broer is sprakeloos, de liefde van zijn leven. Ze zit in het laatste jaar van haar opleiding, ze is de beste van haar jaar. Ze is klassenassistent, heeft haar eigen groep. Die kinderen zijn gek op haar. Ze is een geboren lerares. Natuurlijke kalmte, streng doch rechtvaardig. Ze is leuk en lief en helemaal gek op mijn kind en hij op haar. Ze besluit niet langer in de illegaliteit te leven en terug te gaan naar Suriname. Daar het laatste jaar af te maken en dan terugkomen naar Nederland met een studentenvisum.
We zijn nu weer een jaar later. Ze heeft haar opleiding afgerond, al haar vakken gehaald op een mondeling examen na. Dat kan alleen in Nederland afgenomen worden, maar ze krijgt geen visum. Haar visum is nu al drie keer geweigerd en iedere keer om een andere reden. Dit keer omdat haar ouders toen ze 8 jaar was naar Nederland op vakantie zijn gegaan en niet op tijd terug gingen naar Suriname. Toen was ze 8, alsof zij daar wat aan kan doen. Of zij er überhaupt iets aan kan doen. Haar hele leven wordt al met haar heen en weer gesjouwd, dat het nu zo goed met haar gaat mag bijna een wonder heten. Toen ze twee jaar in Nederland woonde ging het zo slecht met oma, dat die graag naar Suriname terug wilde. Zij verhuisde naar haar tantes, weer opnieuw beginnen.

Genoeg gesold met dit meisje. Zij heeft gedaan wat u van haar gevraagd heeft. Zij heeft in Suriname met hulp van alles en iedereen die ze kende haar eigen opleiding geregeld, betaald en gehaald. Ze heeft alleen haar mondelinge examen nog nodig, waarom is dat haar niet gegund. Dit meisje spreekt de taal beter dan menig Nederlander, we kunnen haar ervaring goed gebruiken in het onderwijs, ze heeft genoeg mensen in Nederland die garant voor haar willen staan en nog mag ze niet hier naartoe komen. Wat is dat toch mensen? Dit meisje is onze eigen Mauro. En als het Mauro met al die steun en media aandacht niet lukt hier te blijven…

We hebben nu maar een advocaat in de arm genomen. Mag mijn broer de liefde van zijn leven twee weken per jaar in zijn eigen huisje hebben? Is dat nou teveel gevraagd? Dinsdag is de rechtszaak.

Mensenrechten vs regeringsbeleid

Isa is drie jaar en woont in een pleeggezin. Al vanaf dat ze één jaar is. Elke drie weken ziet ze haar echte ouders een middag. Haar echte ouders zijn nu gescheiden en proberen los van elkaar de voogdij over hun dochter terug te krijgen. Ze maken er een waar gevecht van.

Isa is drie jaar en heeft in haar eerste levensjaar meer gruwel meegemaakt dan de meeste mensen in hun hele leven. Gelukkig heeft ze de allerliefste pleegouders die er maar zijn, die haar heel veel liefde geven. De zorginstanties geven aan dat ze een buitengewoon slim meisje is dat erg veel hechtingsproblemen heeft. Afscheid nemen valt haar meer dan zwaar en haar leven bestaat uit heel veel vaste rituelen, dat geeft haar houvast. De rechter heeft het verzoek van haar beide ouders afgewezen. Dit meisje is beschadigd voor de rest van haar leven, het gaat nu goed met haar, haar nu weer uit een gezin halen en in een ander gezin terugplaatsen (ook al is het haar eigen gezin) zou verwoestende effecten op haar kunnen hebben en dus mag ze tot haar 18^e bij haar pleegouders blijven.

Fijn hè, dat we haar leven niet verwoesten. Waarom mogen we het leven van Mauro dan wel verwoesten? De rechter heeft in zijn geval precies dezelfde uitspraak gedaan. Hij is zo geworteld in zijn nieuwe gezin en leven, hem daar nu uithalen, zou verwoestend kunnen zijn. Zijn de regels ineens anders, omdat hij in een ander land geboren is? Is die landsgrens dan zo bepalend? Telt dan nu opeens een leven niet meer mee? Maakt dan nu ineens niet meer uit wat de effecten van het terugplaatsen zijn? Blijkbaar is het leven van Isa meer waard dan het leven van Mauro.

De Tweede Kamer beslist nu over het lot van Mauro. Het zal aankomen op de kamerleden van het CDA. Het kan om maar één stem gaan die de doorslag geeft. Wat een afschuwelijk gevoel om afhankelijk te moeten zijn van wat andere mensen over jou beslissen.
Ik roep alle CDA stemmers op om hun kamerleden tot verantwoording te roepen. Laat jouw volksvertegenwoordiger weten hoe jij over deze kwestie denkt. Geef het CDA zijn Christelijke gezicht terug. Geef hen de kracht en de steun om dapper en moedig te zijn en een eigen beslissing te durven nemen, wat het kabinet ook vind.

Ik heb de petitie voor Mauro getekend. En jij?

Back in business

Hij belde me op en vroeg hoe het met me ging. ‘Goed hoor’, en nog voor ik aan hem kon vragen hoe het met hem ging vertelde hij het me al. Helemaal uitgelaten. ‘Ik ga morgen weer aan het werk.’ Vier maanden zat hij thuis, geschorst in afwachting van zijn ontslag. Toen hij hoorde dat hij ontslagen werd, werd hij per direct geschorst. Hij vocht de beslissing aan en met succes. Juridische fouten, verkeerde procedures, een aantal niet gevolgde procedures en dus geen voet om op te staan. En zo werd zijn schorsing weer ongedaan gemaakt en gaat hij weer aan het werk. En waar ik aan hem vraag of hij er niet tegen op zit om weer te moeten gaan werken voor iemand die hem duidelijk weg wil hebben, ziet hij dat helemaal niet zo. Ze zullen wel voor me oppassen, want ze weten dat ik niet met me laat sollen. Bovendien ben ik de held van de werkvloer. Iemand waar ze nu tegenop kijken. Iemand die gewonnen heeft van het management. Hij is wel blij dat zijn leidinggevende de roosters niet maakt en over z’n vrije dagen gaat. Ik ben zo blij voor hem, dit had zelfs zijn eigen advocaat niet gedacht. Hij wel, hij wist het zeker dat hij terug zou komen in z’n baan en het is hem gelukt. Wow, petje af. En een hele dikke vinger naar zijn bedrijf.

 

 

Guys and their cars

Wat is dat toch met die mannen. Ik heb al een heleboel foto’s voorbij zien komen op de datingsites. En die zijn allemaal in te delen in categorieën, de webcamfoto, de vakantiefoto, de uitgaansfoto, de met vrienden foto. Die categorieën heb je bij vrouwen vast ook, logisch ook. Maar er zijn 2 categorieën foto’s die je bij vrouwen echt niet tegenkomt. De eerste categorie is echt te erg voor woorden en daar zal ik niet veel woorden aan vuil maken, dat is de foto van de vorige relatie, maar dan de vrouw eraf geknipt. Meestal niet zo charmant, want zoals dat gaat in relaties, als er een foto wordt gemaakt zit je lekker dicht tegen elkaar aan. Je ziet dus foto’s met een hap eruit, mannen met nog een hele lange blonde paardenstaart op hun schoot. Kan me niet voorstellen dat je geen leukere foto van jezelf hebt en anders ga je die dus gewoon even maken!

Neem een voorbeeld aan de mannen in de volgende categorie, dat zijn de mannen in hun auto. Op de bestuurdersstoel met of zonder riem, maar in de auto dus. Vind ik raar, dit is een datingsite, wil je toch een beetje goed voor de dag komen en dan kom je met een vage foto waarbij je in de auto zit? Misschien ligt het wel aan mij en dan moet je het me zeggen hoor, maar maak jij weleens een foto van jezelf, terwijl je aan het rijden bent? Ja? En plaats je die in het openbaar op het internet? Misschien willen ze op deze ‘nonchalante’ manier laten zien dat ze eigenaar zijn van een auto? En echt het zijn niet de foto’s van een open raampje waar die jongen heel nonchalant uithangt en waar de auto een vette Amerikaanse slee is. Het is een soort webcamfoto maar dan in de auto, recht van voren, klein beetje omhoog in het spiegeltje kijken en dan ‘klik’!
Hoe langer ik erover nadenk, hoe suffer ik het vind. Dus jongens, echt, niet meer doen!

Zwarte boekje

Of ik naar zijn zaalvoetbaltoernooi kom kijken. Dat is namelijk in de sporthal bij mij in de buurt. En hij meent het echt, stuurt me nog helemaal een smsje dat hij echt hoopte dat ik zou komen. Zaalvoetbal… boring. Maar leuker dan de badkamer schoonmaken dat op mijn lijstje van things to do today stond…
Dus op naar de sporthal, waar ik ongeveer de enige toeschouwer ben op een paar kinderen na die met hun vader waren meegekomen. Elke wedstrijd duurt zo’n 12 minuten of 8, ik weet het eigenlijk niet eens meer, kort in ieder geval. Ik zie hem een paar keer scoren. Ze worden kampioen!
De mannen gaan douchen, hij komt terug strak in pak. Ik kijk hem verbaasd aan… al z’n andere kleren zitten in de was. Hahaha, ik denk al, ik zie hem meestal heel erg casual. Hij gaat nog even op ziekenbezoek, maar mag hij daarna bij me langs komen?
Ja, natuurlijk mag dat.

Raar hè, daar zit je dan, voor het eerst in eeuwen weer naast elkaar op de bank. Je weet je allebei geen houding te geven. En dan zegt hij dat ‘ie maar weer eens opstapt. Ik denk bij mezelf nee, nog niet, maar ik zeg niks. Hij kijkt me aan, buigt dan voorover en geeft me een kus. M’n mond vertaalt m’n gedachten in een heftige zoen, ik laat hem niet los. Hij kijkt me weer aan en zoent me hartstochtelijk terug. We zoenen, zoenen en zoenen, tot de bel gaat. Ahum… snel fatsoeneren.
Even later zitten we weer op de bank, samen tv te kijken en te becommentariëren en de afstand is weer terug, minder als in het begin, want ik zit nu tegen hem aan en het is gezellig. Ik voel wel spanning, maar doe helemaal niks. En dan zegt hij het weer: ik moest maar eens opstappen. Wat zijn dat toch voor stomme woorden… Ja, zeg ik en ik wil opstaan, maar hij trekt me terug en kust me weer en zo begint ons spel opnieuw we kussen eindeloos. En dan gaat de telefoon. Niet opnemen, maar hij gaat nog een keer en nog een keer… Toch opnemen, we zijn nu toch al gestoord.  
Klaar met bellen en weer zitten. En weer zoenen? Nee hoor, we zijn weer in de ontkenningsfase denk ik, we kijken weer vrolijk naar de tv. ‘Schatje, het is al laat’, zegt hij dan, ‘nu moet ik echt weggaan.’ We staan op, lopen naar de deur, beginnen daar weer te zoenen, schuifelen al zoenend weer terug naar de bank, zoenen daar weer lustig verder en dan tilt hij me op. ‘Ik laat het nu niet weer verstoren’, mompelt hij. En al zoenend draagt hij me naar de slaapkamer. En alsof er helemaal geen jaar tussen heeft gezeten laten we elkaar weer alle hoeken van de slaapkamer zien. Dan dommelen we samen in, heel even maar, hij stapt uit bed en loopt naar de badkamer, ik loop naar de keuken en neem een slokje water, dan hoor ik hem zingend onder de douche stappen. Leuk. Ik stap er ook onder, trek daarna m’n pyijama aan en maak het bed nog even netjes op. En dan gaat hij echt, echt weg. Ik zit met zijn deuntje in mijn hoofd.
Hmmm… geen idee wie er nu weg moest uit So you think you can dance, ach boeien… Morgen naar Lenny Kravitz droom ik met een big smile op mijn gezicht. Mijn black book material is weer terug.

Lenny rocks big time

Ik ben naar Lenny Kravitz geweest in Ahoy. Wat was dat een gaaf concert.  Ik kan er heel veel over vertellen, maar je moet volgens mij even dit linkje lezen en dan weet je welk concert ik heb meegemaakt. Ik had maar zes mensen voor me staan, had een perfect uitzicht, heb gezongen, geschreeuwd, gesprongen en gedanst. Lenny stond daar een sexy rockgod te zijn en deed zijn ding en echt waar, dit was één van de gaafste concerten die ik heb meegemaakt. Kijk ook nog even naar de beelden op Flickr van 3fm en zeg me dat daar geen rockgod staat. Hij heeft het predikaat Gilf meer dan verdiend!

Hoe vind ik hem?

Hij heet Jesse en is 29 jaar. En hij vindt foto’s van mijn profiel leuk. En als ik dan inlog, blijken dat de foto van mij en m’n kind te zijn en de foto van alleen m’n zoon. Ik heb dat vrolijk op m’n profiel gezet, zodat mensen van tevoren weten waar ze met mij aan toe zijn. Ik ben namelijk, zoals een vriend me noemde: een leuke vrijstaande moeder.
Ik bekijk zijn foto en profiel en vindt hem leuk. Jesse, 29 jaar, IT consultant uit Utrecht. Meer weet ik niet van hem. Ik heb geen zin om het volle pond voor die datingsite te betalen, zo leuk is die site nou ook weer niet en die matches die ze maken…  dat betekent dat ik alleen maar kan aangeven dat ik hem leuk vind, maar ik kan hem geen bericht sturen. Elke dag liken we nu items en antwoorden uit elkaars profiel maar hoe kom ik met hem in contact? Ik heb dat al eerder gehad met een jongen die me een bericht stuurde, dat kon ik zonder volledig lidmaatschap niet openen, die vond ik binnen 2 seconden googlen.
Maar hoe ik deze jongen ook google en zoek op facebook, hyves, twitter en linkedin, ik kom hem niet tegen. Misschien is zijn naam te gewoon… Iemand nog tips?

Nee, dank u!

De telefoon gaat. Het is mevrouw De Ruiter van de Staatsloterij. Ik heb laatst met een spel meegedaan en nu maak ik kans op een Ipad. Joehoe!! Is dat niet leuk?
En speciaal voor mij, helemaal omdat ik heb meegedaan aan het spel, mag ze mij twee loten aanbieden voor de trekking van 10 november waarvan ik er maar één zelf hoef te betalen. Is dat niet aardig?
‘Is dat eenmalig of zit ik dan elke maand met twee loten mee te spelen?’, vraag ik nog.
Dat heb ik helemaal zelf in de hand. Ik kan namelijk een mailtje sturen of even bellen en dan houdt alles vanzelf weer op. Reuzeleuk toch? Zal ze het dan maar even voor mij in orde maken? Nou daar heb ik eigenlijk helemaal geen behoefte aan. Nee? Nee. Geen enkele behoefte zelfs. Onbegrijpelijk hè? Ja, dat is het zeker, maar… Nee, gewoon geen behoefte aan, ik doe niet mee. Maar ze luistert al niet meer, heeft me al weggedrukt, ik krijg het bandje te horen waarmee ik aangegeven dat ik nooit meer gebeld wil worden. Nooit meer gebeld te worden is misschien een beetje overdreven, maar in ieder geval nooit meer door mevr. De Ruiter.

 

The perfect match

Ik werd wakker met vlinders in mijn buik. Ik weet niet meer wat ik had gedroomd, maar het was een heerlijke droom en ik werd wakker met zijn gezicht op m’n netvlies. Ik kreeg hem meteen de hele dag niet uit mijn gedachten.

Ik ken hem nog niet zo lang, maar vanaf het moment dat ik hem zag, voelde ik me op m’n gemak bij hem, liefde op het eerste gezicht, ik voelde meteen dat hij relatiemateriaal was.  Niet zo praktisch, want ik ken hem van m’n werk en we moesten nog heel wat onderhandelen. Dat ging gelukkig allemaal heel goed.
Hij ziet er heel onverwachts uit. Klein, lang haar en altijd heel erg kleurig gekleed. Dat klinkt geloof ik niet heel erg aantrekkelijk, maar dat is hij wel! Hij is heel relaxed en zeker van zichzelf, heel brutaal en eigenwijs, maar ook heel lief en grappig en dus zakelijk! We hebben samen een workshop gevolgd en die was werkelijk hilarisch. En toen iedereen iets over zichzelf moest vertellen, vertelde hij vol passie over zijn vriendin van wie hij die gympen had gehad, die hij werkelijk te afschuwelijk lelijk voor woorden vond, maar uit liefde voor haar met veel plezier droeg. Vond ik een mooi verhaal.
Jammer voor mij, superleuke man, enorme klik, maar hartstikke bezet.

Weken later sta ik op een feestje te kletsen met wat mensen. En hij komt aanlopen. Totaal onverwacht. Ik zie hem, mijn hart slaat een slag over. Hij komt recht op me af lopen met een big smile. Stopt dan bij de prachtig mooie vrouw met wie ik eerder stond te kletsen. Mag ik je even voorstellen? Dit is Femke, mijn wederhelft. Wow, she is gorgeous, in every way.
Nou ja, bij zo’n leuke man hoort natuurlijk ook een leuke vrouw…

En hoe makkelijk ik dit ook allemaal accepteer, ik blijf maar het gevoel houden dat hij bij mij hoort. Vanaf dag één had ik dat gevoel al, hij past bij me. Hij hoort bij me?

Als zij weggaan van  het feestje geeft hij me een knuffel. We hebben goed samen gewerkt zegt hij en weet je? Ik weet niet wat het is, maar ik vind je ontzettend leuk en heel erg lief! Ik heb een vriendin, dat weet je, maar damn!!! Hij geeft me een kus op m’n wang en dan loopt ‘ie weg.

Ik ben niet verliefd, he is not an option. En dan word ik wakker met zo’n droom. Wat moet ik daar nou weer mee? Nou niks dus. Als onze paden nog eens kruisen, zien we dan wel weer hoe het leven ervoor staat. Tot die tijd ga ik eens kijken of we astrologisch een match zijn.
Ja hoor, het perfecte paar…

Super ‘fright’ night

Vandaag zou ik met Rick uitgaan. Onze eerste date. Daar zag hij bij nader inzien toch maar van af. Ik had al oppas geregeld. M’n zoon zou bij opa en oma gaan logeren en dat wilde hij toch wel erg graag. Ik had eigenlijk helemaal geen zin om iets anders te doen. Lekker thuis, sippen op de bank. Daar was mijn goede vriend Marcel het helemaal niet mee eens. Hij stond erop dat ik met hem mee ging naar de film. Fright night. Hilarische horrorfilm, met een hele foute Colin Farrel. Daarna stond hij erop dat we cocktails gingen drinken. Gaan toch zeker niet sippen om Rick die je niet kent, kom op.

Film was fab, cocktails waren heerlijk en Marcel bracht me met z’n paraplu weer droog naar huis. En zo werd het nog een super leuke avond. Thanks Marcel, that’s what friends are for!

Hier nog het grappige nummer aan het einde van de film. 99 problems and a bitch ain’t one. Mensen in de zaal zongen het mee 🙂