Trots voor vandaag

Gisteren was echt een treurdag. Zat ik maar te huilen en te zwelgen. Vandaag zou ik met vrienden naar de Haarlemse Honkbalweek gaan, maar zij gingen niet vanwege het slechte weer. Weer een hele dag thuiszitten. Daar had ik echt geen zin in. Gisteren zouden we met z’n allen naar Artis gaan, maar dat was ook al verregend meer door mijn humeur dan door het weer, maar toch. Vandaag konden we dus niet weer een dag thuis gaan zitten sippen.

Buienradar gecheckt. Alle buien waren Haarlem voorbij en toen zijn zoonlief en ik gewoon met z’n tweeën naar de honkbalwedstrijd geweest. Nederland tegen Taiwan. We waren een half uur te laat, maar in honkbaltijd is dat nog ruim op tijd, want ze begonnen een uur later. We kregen vipplekken van twee vips die niet waren komen opdagen en zaten dus tweede rij. Precies waar de Nederlandse batters aan het wachten waren en hun swings maakten voor ze mochten slaan. Supergoede plekken dus. Het was lekker weer, de jassen gingen uit en ik ben zelfs verbrand in m’n nek.

 

We zijn met al het publiek gaan staan en hebben uit volle borst ons volkslied meegezongen. We wonnen, zongen alle liedjes mee en deden de dansjes. Ik heb me verbaasd over de vips die De Vlieger niet kenden, was de enige ongeveer in dat vak die meezong, maar toch…Niet zo heel gek, we zaten tussen allemaal spelers van andere teams. Oftewel, we hebben een topmiddag gehad en hebben daarna een goede vriend opgehaald en zijn samen wat gaan eten.

Als ik thuis kom zie ik drie gemiste oproepen van mijn bruidegom en ik doe er niks mee. Ben trots op mezelf. Voor vandaag!

Wow!!!!

Mooiste moment van deze week? Eén van de leidsters van de crèche van mijn zoon komt naar me toe en ze wil iets aan me kwijt. Ze ziet jaar in jaar uit elke dag ouders hun kinderen naar de crèche brengen en weer halen, maar nog nooit zag ze een band zo sterk als die tussen mij en mijn zoon. ‘Het lijkt wel of jullie gemaakt zijn voor elkaar’, zegt ze. ‘Jullie stralen zoveel kracht en tegelijkertijd liefde uit. Jullie kunnen samen de hele wereld aan en dat vind ik zo mooi om te zien. Dat wou ik even aan je kwijt.’
Wow! Echt waar, m’n hart gaat open, ik straal. Hier kan ik maanden op teren, wanneer krijg je nou zo’n compliment? Trots en dank je wel stamelend loop ik weer naar buiten.
She made my day/week/month/year!!!

Wat een prachtwijk

Drie dagen cursus. Ik parkeer m’n auto bij m’n werk en loop daarna de buurt in waar ik jaren heb gewerkt, maar waar ik sindsdien nauwelijks meer geweest ben. Ik ken die wijk als geen andere. Ik ken er de huizen, de gebouwen, de winkels, de mensen, de verhalen, ik voel me er thuis. Ik merk dat alle mensen me begroeten en me zo vriendelijk aankijken alsof ik ze al jaren ken. Hoe kan dat nou, vraag ik me af. Waarschijnlijk omdat ik het hele stuk al met een smile op m’n gezicht loop. Het gebouw waar we de cursus hebben was een oud vervallen ruïne wat vroeger doorging voor school, maar al jaren leeg stond. Nu is het pand in volle glorie gerestaureerd en zitten er mooie bedrijven in. De buurt zit al jaren in de lift en trots als een pauw loop ik door die buurt. Totaal misplaatste trots, maar toch. Hoe zullen de bewoners zich daar wel niet voelen met die opgeknapte wijk.
Dan kan iedereen Vogelaar uitlachen en beschimpen, in Amsterdam heeft haar aanpak zeker gewerkt!