Wat een dagen

Daar staan we dan in het ziekenhuis. M’n zus ligt aangekleed in het bed. Naast haar op een draaibaar tafeltje ligt haar dochtertje. Hartstikke mooi, hartstikke dood. Haar huid zo wit als sneeuw en haar lippen rood als bloed. En zoals bij alle kleine babietjes verbaas ik me over de kleine vingertjes, zo tenger en haar nageltjes. Zo knap dat alles in zo’n klein babietje zit. Maar ergens is er dus iets niet goed gegaan. De artsen hebben al een vruchtwaterpunctie genomen. Ze nemen bloed af, kijken naar de navelstreng en de placenta. Alles zag er goed uit. Ik maak foto’s van haar. M’n zusje kijkt trots toe en mijn hart vult zich met liefde voor haar en haar prachtige doodgeboren kindje. Wat heeft ze het goed gedaan, mijn zus. Ga er maar eens aanstaan. Zo’n bevalling terwijl je weet wat je te wachten staat. Dat je je dode dochter ziet. Geen gekrijs, geen gelach en gefeliciteerd, geen beschuit met muisjes, helemaal niks van dat alles, gewoon de rauwe realiteit op je dak. Maar zij deed het en hoe. Zij kreeg weeën en het bleken persweeën en binnen het uur was het gebeurd. Kindje geboren. Zo knap van haar dat je zo sterk kan zijn als het moet, als het erop aankomt.

Eenmaal bij haar thuis komt de baby in het wiegje te liggen op ijs. En daar zit je dan met z’n allen, we hebben toch maar taart gehaald, het blijft tenslotte een knappe prestatie en ze mag dan niet leven, maar er ligt daar een hele mooie baby in dat wiegje en die is van ons allemaal. Allemaal voelen we het gemis van een dochter, een zus, een kleindochter, een nichtje. We beseffen ons allemaal dat we hier dolgraag in een andere hoedanigheid hadden gezeten. Maar zo is het niet.
Dan komt de uitvaartmevrouw zoals we haar noemen. Met haar wordt een datum en tijdstip afgesproken voor een crematie en allerlei nuttige zaken doorgesproken. We eten nog even met z’n allen en dan ga ik naar huis. Mijn zoon wilde z’n zusje nog even dag zeggen en een knuffel geven. ‘De baby is toch mijn zusje, mam?’ Ik krijg het maar niet uit z’n hoofd, laat ook maar, kus jij je zusje maar gedag.

Moe, gaar, koppijn. Met tranen gevulde ogen rij ik terug naar huis. Wat een verdriet. Thuis mag ik instorten, maar dat gebeurt niet, vandaag gebeurde dat wel.

Door de stromende regen heb ik buiten gelopen. Gehuild en geschreeuwd. Dat luchtte enorm op. Heb m’n verstand op nul gezet en ben als een bezetene gaan klussen in m’n huis. Mooi meegenomen dan maar. Vandaag weer redelijk door de voetbalwedstrijden heen geslapen en morgen weer een nieuwe dag!

Ik word tante

De weeën zijn begonnen. Mijn zus begint aan haar moeilijkste klus ooit. Als het goed is word ik vandaag tante van de allermooiste dood geboren baby die er is. En terwijl ik een gedicht voor haar schrijf gaat m’n zoon op z’n voetbalplaatjes zitten om ze weer plat te maken. Ik had ze vast toen ik het slechte nieuws hoorde en dat had ze geen goed gedaan. Terwijl ik naar de juiste woorden zoek, beklaagt hij zich dat zijn billen niet dik genoeg zijn. Het lukt hem niet. Ik bied hem een dik boek aan, waar de plaatjes in kunnen. Nu gaat hij op zoek naar een poppetje. Hij wil dat de baby straks niet alleen op die ster zit. Een ballon is leuk, maar die gaat na een tijdje weer leeg en een poppetje kan je altijd mee spelen. Goed zo, jochie! ‘Wil je de baby straks wel zien?’ ‘Ja, zegt hij, en een kus en een knuffel geven ook al kan ze niks terug doen, wij vinden haar lief, toch?’ ‘Ja, schat, wij vinden haar lief!’

En ze is al geboren. Binnen het uur. Wat doet mijn zus dat snel. Er staat gemiddeld 48 uur voor…

Familieband

Wat ga ik doen? Investeren of stoppen? ‘Stop nu maar’, zegt een goede vriend, ‘dan doet het straks minder pijn.’ Ik luister naar hem, maar ik wil het niet horen. Ik wil helemaal niet stoppen. Ik wil het vieren, ervan genieten, het van de daken schreeuwen. Het is echt, het is van mij en het voelt zo goed. Maar als hij dan in het holst van de nacht, mijn huis verlaat, lig ik nog uren wakker. Wat nu? Wat als hij straks echt weg moet. Het voelt zo sterk, wat kan ik er aan doen. Kan ik hem helpen? We voelen ons af en toe Adam en Eva in het paradijs, alleen dan met de wetenschap dat we straks een hapje moeten nemen van die appel. Steeds krijg ik een tipje van de sluier opgelicht van de toekomst die ik met hem kan hebben en dan denk ik weer aan dat stomme lot die dat geluk zo van ons af kan pakken. En dan zit ik weer in die tweestrijd. Stoppen of doorgaan, stoppen of doorgaan?

Wat fijn is het dan om familie te hebben. Mijn familie dan!

Gisteren vierde ik mijn verjaardag en besloot mijn familie maar eens te vertellen over mijn nieuwe vlam. Wat zag ik ertegenop. Ze weten dat ik met iemand ben en ik heb iets verteld over zijn werk, maar niet over zijn afkomst. M’n ouders vertellen dat het weer een Marokkaan is. Maar ik kon het gewoon niet voor me houden, ben zo blij en voel me zo goed. En tegelijkertijd wil ik ze vertellen over hoe verrot het is dat allemaal zo snel weer om kan slaan en misschien straks allemaal weg is. Investeren of doorgaan? Investeren of doorgaan? Ik vertel en krijg vragen en vertel verder. Iedereen reageert super. Lief, nieuwsgierig en enthousiast. Ze willen graag dat ik gelukkig ben en dat het goed met me gaat. En dat het goed met me gaat is me geloof ik wel aan te zien. Of mijn zus die mijn verjaardagslijstje interpreteert als dat het met die relatie wel goed zit: nieuwe borden, een kookboek, hoe huiselijk wil je het hebben?

’s Avonds belt ze me nog even en de boodschap van de familie is duidelijk, Ga ervoor, geniet ervan zolang als het kan. Als dit de ware is. Laat je ‘m toch niet nu al gaan? En als je nog niet weet of dit de ware is, dan kan je dat mooi nog even onderzoeken nu hij er nog is. En dan alle opties om hem binnen handbereik houden uitzoeken. Verhuis zijn bedrijf naar België, postadressen en dat soort dingen. Italië is toch ook niet zo ver? Frankrijk kan met de auto en de trein. Ik hang op en voel me zo blij. Met zo’n familie kan je toch de hele wereld aan. Ik voel me zo gesteund. Ik twijfel niet meer, ik doe wat mijn gevoel me ingeeft. Ik ga ervoor. Ik kan ook niet anders, zo ben ik eenmaal. Alles of niets. Kom maar liefde!