Nog 5 nachtjes slapen

 

De dagen gaan snel. Ik streep ze af op mijn kalender. Elke streep ben ik een stapje dichter bij hem. Steeds weer moet ik doorgeven wanneer ik op vakantie ga. ‘Oh ja en waar naartoe dan’, is dan de vraag. En het maakt niet uit wie die vraag stelt, maar er komt een stralend antwoord uit. Alsof ik een enkeltje naar de hemel krijg aangereikt. ‘Ik ga naar Marokko.’

Mensen denken al dat ik in geen 100 jaar op vakantie ben geweest, maar niets is minder waar. 9 maanden geleden zat ik nog twee weken in Suriname en het jaar daarvoor hebben we heerlijk gerelaxed op Mallorca. Maar waarom dan zo intens blij?
Omdat ik hem weer ga zien. Mijn liefde, mijn man. Vertrok naar Marokko om voor z’n zieke vader te zorgen. En komt niet zomaar terug. Zo is het lot van een illegaal. En zijn vriendin.

Maar nu nog maar een paar dagen en dan zoek ik hem op. Zie ik voor het eerst zijn familie, zijn geboorteland, zijn stad. Ben ik voor het eerst de buitenlander in onze relatie. Maar bovenal ben ik weer met hem. Hoe zal hij eruit zien, hoe zal het gaan tussen ons? Afgelopen week was ik op Schiphol en zag ik al die verliefde stelletjes die elkaar tijden niet gezien hadden en elkaar daar weer omhelsden en kusten, ingetogen en vol passie. Hoe zal dat bij ons zijn? Welk gevoel gaat er door mij heen als ik hem weer zie? Omhels ik hem? Kussen wij elkaar? Kan dat wel in Marokko in het openbaar?

Ik zie hem weleens via de webcam en het gevoel dat dan door me heen gaat is puur geluk. Al mijn boosheid en irritatie over het niet bellen en de telefoon opnemen, nog geen appartement geregeld hebben en dat soort dingen verdwijnen meteen naar de achtergrond als ik eerst zijn stem hoor, want hoe we dat ook doen, hij heeft altijd eerst beeld en dan pas ik dan zie ik hem. En als ik dan hem zie, stroomt er een gevoel van puur geluk door me heen en het enige wat ik kan doen is lachen naar hem. Zo blij dat ik hem hoor, dat ik hem zie, dat het blijkbaar goed gaat met hem, gewoon, dat we dan weer soort van bij elkaar zijn. Dat ik dan kan gaan slapen met het gevoel dat hij naast me ligt.

Dat gevoel hoop ik die twee weken permanent te hebben. Eindeloze blijdschap en liefde en geluk. Dat is natuurlijk een onrealistische gedachte, we hebben echt genoeg om ruzie over te maken, maar ik ga er gewoon voor.
En los van dat we elkaar zien, want dat mag van mij op elke plek van de wereld als we maar bij elkaar zijn, gaan we ook nog hele leuke dingen doen. Naar het strand, naar de bergen, naar het  kosmopolitische Rabat en naar het supertoeristische Marrakech, op familiebezoek en door Casanblanca achterop de scooter. De tijd vliegt vast voorbij en dan kan ik weer aftellen tot mijn volgende vakantie.

Maar dat is allemaal toekomst. Straks kom ik thuis en als ik morgen wakker word, streep ik deze dag weer door. Nog 5 nachtjes slapen. Nog 4. Nog…

Blijven we samen?

We nemen even rust. We zijn namelijk gek op elkaar, stapelgek. Wat hebben we elkaar gemist de twee weken dat ik in Suriname was. Stond hij me op te wachten op Schiphol, 3 uur te vroeg, bestelde een taxi om meteen naar huis te gaan, hij kon me niet langer delen met mijn familie en met de trein duurt echt veeeeel te lang.

We zien elkaar elke dag leven samen, maar wonen niet samen. Ik ben intens gelukkig met hem en hij met mij en toch nemen we nu even rust van elkaar. Nee, het is niet uit, maar we staan wel op een punt waarop we ons afvragen hoe het nu verder moet.

Hij gaat na de klus die hij nu doet terug naar Marokko. Zorgen voor zijn zieke vader. Zijn moeder wat last uit handen nemen. Terug naar Marokko was al zijn plan toen ik hem leerde kennen, maar werd steeds uitgesteld. Uitstellen kan niet meer, zijn vader is zo ziek.

Terug naar Nederland komen kan niet zomaar. Zijn verblijfsvergunning is verlopen. Als ik hem terug wil hebben hier zal ik hem moeten trouwen. Ondertussen verlangt hij ernaar zijn familie weer te zien. Hij heeft zijn broers en zussen en al hun kinderen en geloof me dat zijn er veel al 9 jaar niet gezien. Nu hij weet dat hij gaat leeft hij er echt naar toe. Zijn broer heeft een baan voor hem geregeld in Marokko, een goede baan, hij kan meteen aan de slag als hij wil. Maar wil hij dat?

Gaan we samen verder of niet? Gaat hij een toekomst opbouwen in Marokko of hier? Laat hij al zijn familie voor de tweede keer achter of blijft hij daar in dat land dat aan hem trekt? Hij houdt echt van Marokko en heeft zulke warme herinneringen aan zijn land.
Dat zijn de dingen die hij moet overwegen. Los nog van hoe zijn familie erover denkt dat hij met een ongelovige vrouw is die al een kind heeft…

En ik? Wil ik met hem trouwen? Uit liefde? Want om hem te helpen doe ik het niet en dat hoeft ook niet gezien zijn toekomstkansen in Marokko. Wil ik mijn leven met hem delen? Als ik met hem trouw, wat geef ik dan op? Trouwen in Nederland is geen optie, dus dan moet ik trouwen in Marokko, met of zonder mijn familie? Maar het grootste obstakel is dat als ik in Marokko trouw, ik een verklaring moet onderteken waarin ik verklaar moslima te zijn. Je trouwt daar voor God, daarin kan je niet kiezen. Ik wil mijn huwelijk niet beginnen met een leugen. Ik ben geen moslima, ik ben niet gelovig. Ik ben ook niet ongelovig, maar geen moslima. Ik ben uit respect voor mijn vriend wel de Koran gaan lezen. Ik wil wel weten wat hem zo raakt, want echt als hij over zijn geloof praat dan straalt hij een en al geluk, liefde en kracht uit, zo mooi. Wat zou ik me zo graag willen voelen.

Mijn mannelijke vrienden niet meer kussen en omhelzen als begroeting, geen varkensvlees meer eten en mijn decolleté bedekken, dat zijn de dingen die ik moet laten als ik met hem trouw. En wat krijg ik daarvoor terug, heel veel liefde, een goede kok, iemand die echt voor me zorgt en kan klussen, echt mijn man.

Nu ik zo schrijf, zie ik wel dat de obstakels voor hem groter zijn dan voor mij. Ik wil dolgraag mijn leven met hem delen. Wat zou het geweldig zijn als hij de vader van mijn kinderen werd. Ik trouw wel met hem in Marokko, met of zonder familie erbij, liever met, zeker omdat hij de jongste van tien is… Ik vind dat hij echt naar Marokko moet gaan om er te zijn voor zijn ouders, maar ik wil hem ook weer terug bij mij hebben, hij hoort bij mij.

Dat betekent wat mij betreft een bruiloft… weer eentje in het buitenland, lekkere familie zijn wij. Ik ben benieuwd naar zijn rusttijd. Zie hem morgen weer.

 

Weer een hobbel

Hij is bij me. Hij ziet er niet zo goed uit, maar wat wil je, het is Ramadan. Hij heeft zwaar lichamelijk werk en een lege maag. In het weekend verplaatst zijn ritme zich naar ’s nachts. Opstaan rond een uur of drie, dan boodschappen doen en een beetje niksen, tegen tienen bidden, eten en drinken en dan gaat hij aan het werk, totdat het tijd is om te ontbijten tegen een uur of 5 ’s ochtends en dan gaat hij slapen om ’s middags tegen een uur of 3 weer op te staan.

Het gaat ook niet goed met hem zegt hij. Alles gaat verkeerd. ‘Wat is alles?’, vraag ik hem. ‘Niet nu’, zegt hij. Zijn ogen vullen zich met tranen. Hij heeft eigenlijk geen tijd om bij me te zijn, hij moet aan het werk. Ik laat hem. Vandaag bellen we met elkaar en vertelt hij het me. Hij moet terug naar Marokko, eigenlijk direct, maar hij maakt Ramadan nog af hier en dan vertrekt hij. En hoe komt hij dan terug? Grenscontroles zijn streng geworden, hij heeft overal een visum voor nodig. Kom ik met hem mee? Dan kan ik zijn ouders zien, hun huis in Casablanca en de boerderij waar zijn vader is opgegroeid.  Ja, ik wil! Maar ik heb geen uren meer. Ik ben  in de Ramadan twee weken vrij dan is mijn crèche dicht en mijn andere twee weken zit ik in september in Suriname. Misschien kan ik met Kerst een weekje… ook raar. Whraaaa. Zes maanden liefde en plezier zei mijn horoscoop, daar bedoelden ze toch geen lange afstandsrelatie mee? Nu in de Ramadan dan maar twee weken naar Marokko gaan? Pffft…

Toch is het wel grappig, want het voelt niet als het einde, maar meer als een tussendoortje, dat redden we wel. Het zat er al een tijdje aan te komen en was gewoon een kwestie van tijd dat hij terug ging. Gewoon nog een hobbel. Heb onderhand die bolletjestrui wel verdiend!

Knipperlicht

‘Op de 19e staat de nieuwe maan in de romantische zone van je horoscoop: het begin van zes maanden lang liefde en plezier. Hoe ziet jouw ultieme relatie eruit? 2012 is bedoeld om het waar te maken. Durf groots te dromen dus.’ Dit zegt mijn horoscoop. Klinkt goed toch? Als we niet dit weekend definitief uit elkaar waren gegaan. Lekker veel liefde en plezier de komende zes maanden of toch?
Knipper de knipper de knipperlicht en het is weer aan. En hoe!

Dit stond er in het smsje van hem terwijl hij alleen maar zakelijk smst als in, ik ben er bijna, ik kom wat later of alleen maar ok: je bent zo’n lieve vrouw nog wat tekst, nog wat tekst en toen eindigde hij met I love you.  That’s a first.  Mijn cynische ik is in staat om meteen te replyen: help, mijn telefoon trilt en begint te gloeien, wordt helemaal heet, is dat liefde die naar mijn telefoon is gestuurd, maar ik hou me in.

Dit is de meest liefdevolle week die ik meemaak dit jaar. Met goede gesprekken, lieve smsjes, afspraken die nagekomen worden. Eigenlijk is het heel relaxed. Hij heeft een klus in Maastricht, zit daar de komende twee maanden doordeweeks en komt in het weekend weer thuis. Uitgebreid gesproken over ramadan. Die begint morgen en dan wil hij me een maand niet zien. Ik leg hem uit dat dat weer een vlucht is. Hij vertelt me dat als hij alleen al naar me kijkt hij onreine gedachten krijgt, maar we handelen  er toch niet naar? Het is toch veel knapper om de verleiding te weerstaan dan de verleiding te ontvluchten? En bovendien ben ik toch ook de lulligste niet en ga ik keurig bedekt bekleed, ga ik niet aan hem zitten en zal ik me niet volproppen met chips en snoep en lekker een taart in de oven als hij komt… Ik vertel hem dat ik dan wel niet gelovig ben, maar heel veel respect heb voor alle mensen die aan de ramadan doen. En dat ik er ben om hem te steunen niet om te pesten. Hij is zo blij en zo opgelucht. Dan is het goed en wil hij me graag zien. Dagen later krijg ik nog steeds smsjes met hoe blij en opgelucht hij is. Het lijkt wel of alle reserves weg zijn.

Je mag blijven heb ik gezegd als je me rust en stabiliteit brengt. Ik wil geen geknipper meer. Ik heb genoeg aan mijn hoofd, ik wil nu gewoon rust, iemand die me steunt en liefheeft. Het voelt heel erg goed. Het lijkt wel of we elkaar opnieuw gevonden hebben. Eindelijk gepraat met elkaar, wat zoveel makkelijker gaat als je niets te verliezen hebt. Dus horoscoopje. Je hebt me het hele jaar onzin verkocht op een paar geluk- en pechdagen na, laat deze zes maanden vol liefde en plezier maar even uitkomen. We hebben het verdiend!

Niet met en zonder elkaar…

Het lijkt wel of het allemaal een beetje teveel wordt. En als dat zo is dan kan ik dat gedoe met hem er niet bij hebben. En dus heb ik mijn bruidegom opnieuw voor de keuze gesteld, gedraag je normaal of laat me met rust.
Vorige week was het weer zover, een perfecte avond, nacht en ochtend. Zekerder van mezelf en van ons kon ik niet zijn. Hij belde me op m’n werk om te zeggen dat hij iemand gevonden had die m’n auto kon maken. Mijn uitlaat zat voor de zoveelste keer los en m’n eigen garage was gesloten. Ik vroeg hem hoe laat en waar ik moest zijn met m’n auto. Daar hebben we het vanavond wel over zegt ‘ie… Hij wordt helemaal gek als ik zeg dat ik er dan niet ben. Maar je had toch oppas en we gingen iets leuks doen? Maar jij kon toch niet en zei dat ik m’n eigen planning moest maken? Dusssz…

Hij klapt dicht, blokkeert, kan zichzelf wel voor z’n hoofd slaan, wordt boos en verontschuldigt zich dan weer… en dat was het, dan is het klaar voor hem. Dit was de derde keer in 4 weken tijd dat hij zo blokkeert en dat was voor hem de grens. Hij zet zijn telefoon uit en ik hoor 4 dagen niks meer van hem. In die dagen gaat het met mij helemaal mis. Ik krijg een allergische reactie en beland in het ziekenhuis. Ik krijg nauwelijks meer lucht binnen, dus ik moet aan de beademing, krijg een infuus met een cocktail aan paardenmiddelen en ben dan even helemaal weg.

En hij… hij weet van niks. Ik stuur hem een bericht als ik thuis ben en nog hoor ik niks, dat had ik al verwacht, meneer kan zich dan niet over zijn trots heen zetten. Als we elkaar na 5 dagen eindelijk spreken is alles bekoeld.  Hij is kwaad op mij en ik ben boos op hem. Hij vertelt me dat zijn klus in Maastricht doorgaat en dat hij daar de komende week zit. Ik wens hem succes en hang op. En nu een paar dagen later spreken we elkaar weer. Hij is gek op me, stapelgek. Maar hij kan niet met mij, voor mij geldt het zelfde. Ik ben gek op hem, maar zoals het nu is kan het niet. Laten we even een break houden dan? Nou, nee. Ik doe geen breaks. Ik doe een relatie of geen relatie. En dus hebben we morgen afgesproken. Komt hij voor de laatste keer bij me. Ik heb m’n tranen al gelaten, we hebben onze woorden al gezegd.  Hebben we morgen alle tijd om nog één keer diep in elkaars ogen kijken, eindeloos met elkaar te zoenen en hebben we spetterende afscheidssex. En dan… dan is het klaar.

Op een wolkje

Als ik klaar ben met lunchen gaat m’n telefoon. Het is mijn ‘echtgenoot’. Hij is net wakker, hij snapt er niks van dat ik na zo’n dag gewoon ben gaan werken. 🙂
Hij zoekt m’n oplader en waar bewaar ik m’n brood, in de vriezer? Waarom dan? Hahaha, wat kennen we elkaar weer goed.
Een uurtje later belt hij me weer. Of ik ZIJN foto gepikt heb? Onze foto bedoel je?
Tja hij wilde de foto van onze kus houden, maar ik wilde er even een foto met mijn mobieltje van maken en dus haalde ik vanochtend toen hij nog sliep de foto uit zijn binnenzak en besloot ik ‘m op m’n kast neer te zetten, echt niet te missen, maar daar had hij ‘m niet gezien.
Zo lief dat hij ‘m meteen mist! *zwijmel, zwijmel*
Tot hij hem hier weer op komt halen staat ‘ie nog even op mijn kast zodat ik er zo nu en dan even bij weg kan zwijmelen. Leuk hoor trouwen!

Midzomernacht

Hij kwam bij me om alles uit te praten. De afgelopen tijd hadden we meer een echte relatie met elkaar dan iets anders en dat beseften we ons allebei. Hij was een grote steun voor mij nu de baby van m’n zusje was overleden. Hij rende en vluchtte niet, tot zaterdag toen zijn moeder belde dat zijn vader nu echt stervende was. Maandag realiseerde hij zich dat hij toen niet weg had moeten rennen van de feiten die het leven hem presenteren, maar dat hij net zo zou kunnen leven als wij. Er zijn voor elkaar, elkaar steunen door welke moeilijke tijd ook. Liefde geven en nemen, zorgen delen, dat helpt. Hij besefte dat de enige met wie hij hierover kon praten ik was, en ik besefte dat de enige die me rustig kreeg in deze tijd hij was. Ingrediënten voor een goed gesprek lijkt me zo, maar het eindigde in een ruzie, waarbij we allebei als twee koppige ezels naast elkaar in bed lagen. Hij probeerde iets heel liefs te zeggen, maar deed dat op zo’n lompe horkerige manier die me zo kwetste dat ik daar niet meer naast kon liggen, ik ging naar de bank. Wat hij natuurlijk niet snapte, want hij hoorde alleen het lieve dat hij gezegd had. Uiteindelijk gingen we boos uit elkaar, hij gekrenkt in zijn trots, hij had in zijn ogen een behoorlijke knieval gedaan en ik viel over wat woordjes. Ik heb nog nooit iemand zo rot over mij horen spreken om daarna tot het voorstel te komen ons leven samen te delen. Hij kleedde zich aan en ging weg. Ik was koppig en liet hem gaan. Hij smste me iets over trots en eer, ik kon het niet lezen zonder bril en belde hem terug, het was inmiddels midden in de nacht en het was ons beste gesprek ooit. Vanochtend weer gebeld en ik denk dat het wel goed komt en als het goed komt, komt het wel zo goed dat ik dan een vaste relatie met iemand heb die de rest van zijn leven met me wil delen.

Wat een dagen

Daar staan we dan in het ziekenhuis. M’n zus ligt aangekleed in het bed. Naast haar op een draaibaar tafeltje ligt haar dochtertje. Hartstikke mooi, hartstikke dood. Haar huid zo wit als sneeuw en haar lippen rood als bloed. En zoals bij alle kleine babietjes verbaas ik me over de kleine vingertjes, zo tenger en haar nageltjes. Zo knap dat alles in zo’n klein babietje zit. Maar ergens is er dus iets niet goed gegaan. De artsen hebben al een vruchtwaterpunctie genomen. Ze nemen bloed af, kijken naar de navelstreng en de placenta. Alles zag er goed uit. Ik maak foto’s van haar. M’n zusje kijkt trots toe en mijn hart vult zich met liefde voor haar en haar prachtige doodgeboren kindje. Wat heeft ze het goed gedaan, mijn zus. Ga er maar eens aanstaan. Zo’n bevalling terwijl je weet wat je te wachten staat. Dat je je dode dochter ziet. Geen gekrijs, geen gelach en gefeliciteerd, geen beschuit met muisjes, helemaal niks van dat alles, gewoon de rauwe realiteit op je dak. Maar zij deed het en hoe. Zij kreeg weeën en het bleken persweeën en binnen het uur was het gebeurd. Kindje geboren. Zo knap van haar dat je zo sterk kan zijn als het moet, als het erop aankomt.

Eenmaal bij haar thuis komt de baby in het wiegje te liggen op ijs. En daar zit je dan met z’n allen, we hebben toch maar taart gehaald, het blijft tenslotte een knappe prestatie en ze mag dan niet leven, maar er ligt daar een hele mooie baby in dat wiegje en die is van ons allemaal. Allemaal voelen we het gemis van een dochter, een zus, een kleindochter, een nichtje. We beseffen ons allemaal dat we hier dolgraag in een andere hoedanigheid hadden gezeten. Maar zo is het niet.
Dan komt de uitvaartmevrouw zoals we haar noemen. Met haar wordt een datum en tijdstip afgesproken voor een crematie en allerlei nuttige zaken doorgesproken. We eten nog even met z’n allen en dan ga ik naar huis. Mijn zoon wilde z’n zusje nog even dag zeggen en een knuffel geven. ‘De baby is toch mijn zusje, mam?’ Ik krijg het maar niet uit z’n hoofd, laat ook maar, kus jij je zusje maar gedag.

Moe, gaar, koppijn. Met tranen gevulde ogen rij ik terug naar huis. Wat een verdriet. Thuis mag ik instorten, maar dat gebeurt niet, vandaag gebeurde dat wel.

Door de stromende regen heb ik buiten gelopen. Gehuild en geschreeuwd. Dat luchtte enorm op. Heb m’n verstand op nul gezet en ben als een bezetene gaan klussen in m’n huis. Mooi meegenomen dan maar. Vandaag weer redelijk door de voetbalwedstrijden heen geslapen en morgen weer een nieuwe dag!

Komt wel goed, schatje

Ik ben er ziek van. Moest vanochtend voor een verwijzing naar de huisarts en ik kon alleen maar huilen, wat volgens de huisarts een hele gezonde reactie is. Het betekent dat je goed hebt nagedacht en alle voors en tegens op een rijtje hebt gezet en dat welke beslissing je ook neemt, je er nooit 100% achter kan staan. Dat is jammer, maar inderdaad welk het geval. En dus geeft ze me nog een zakdoekje aan, terwijl ik snotterend mijn relaas doe.

En nu zit ik weer op kantoor. Mijn gedachten dwalen af. De hele autorit naar mijn werk heb ik huilend uitgezeten. Stiekem is er ergens nog een greintje hoop dat alles goed komt. Dat er een huwelijksaanzoek komt, dat hij bij zijn volle verstand zegt, ja ik wil dit kindje samen met jou. Terwijl ik weet dat dit niet gaat gebeuren en ik ook niet weet of ik wel ja zal zeggen bij zijn aanzoek. Maar gewoon het idee dat ik deze baby mag houden, dat ik er niet alleen voor sta. Dat er een nieuw gezinnetje zich vormt of eigenlijk alleen al dat ik deze baby mag houden.

En dat mag ik, als ik dat wil. Dat mag. Maar wil ik dat? Alleen zwanger, alleen bevallen. Drie hoog wonen en alleen de boodschappen moeten doen. Ook voor je andere kind zorgen, ook al ben je moe. Voor hem een hele spannende tijd, want hij gaat naar school. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de druk van de buitenwereld. De vragen. Wie is de vader, waar is hij nu? Het stempel… De alleenstaande moeder met twee kinderen van twee verschillende vaders… wie wil er nog met haar op date?

Poeh hee. Wat een gedachten. Terwijl de hormonen door mijn lijf gieren en schreeuwen om een gezin, mag ik morgen voor drie dagen op een cursus. Ik hoop dat ik mijn gedachten er een beetje bij kan houden. We zitten midden in een bosrijke omgeving, misschien is het wel goed voor me om er even tussenuit te zijn. Even tot mezelf te komen. Er is dan geen ontkomen en vluchten meer aan, ben dan helemaal op mezelf aangewezen. Komt wel goed!

Dag

Het waren allemaal praatjes. Praatjes die ik graag wilde horen, maar toch praatjes.

Hij had al die dingen helemaal niet hoeven zeggen, dan was ik er ook wel ingetuind. Maar vanaf dag één was hij steeds bloedserieus en streefde hij naar een relatie, waar ik eerst een tijdje wilde daten en dan wel verder kijken, eerst maar eens genieten en zo groeide het. En was hij mijn vriend. Een vriend die steeds wegrende voor elk probleem dat op zijn pad kwam, alles eerst alleen wilde doen, niks kon delen. Steeds meer deelde, vooral over de toekomst. Wanneer gaan we samenwonen, wanneer  mag ik bij je komen klussen in je huis, hoe doen we het met de kledingkast, hoeveel kinderen, naar welke school? Van alles, maar altijd ver weg, het werd nooit concreet. En ondertussen werkt de man en werkt hij maar, maakt hij eindeloos lange dagen. Hij houdt zich altijd aan zijn afspraken, maar spontane ontmoetingen zijn uit den boze. Volgens hem is zijn leven leeg. Elke avond gevuld met leegte. Behalve als hij hier is. Ik zag hem elke woensdagavond en in het weekend, totdat ik cursus ging volgen op woensdag. Daar kon hij niet mee omgaan. Dinsdag en donderdag voetbalt hij. Dus zagen we elkaar maandag en vrijdag. Totdat ik erachter kwam dat hij dinsdag en donderdag helemaal niet voetbalt, maar de trein pakt naar Dordrecht. Toevallig woont daar ook de eigenaresse van één van de restaurants die hij verbouwt…

Maandag vertel ik hem dat ik zwanger ben, dinsdag kom ik erachter dat hij er in ieder geval nog iemand op nahoudt, zaterdag belt hij om te zeggen dat we elkaar met Koninginnedag zien, maar wel pas ’s avonds, druk, druk, druk en sindsdien heb ik niks meer gehoord.

Lekker weer dit. Ik heb een soort van afsluiting nodig. Een kans om vragen te stellen en antwoorden te krijgen, alles even goed af te sluiten, maar het is me ook m’n eer te na om nu achter zijn kont aan te lopen. Als hij interesse heeft hoor ik het wel. En tegelijkertijd voel ik me verplicht aan het kindje in mijn buik om alles eruit te halen wat erin zit, m’n best te doen om samen met hem alles op een rijtje te zetten en de beslissing samen te nemen. Maar ja, dat verantwoordelijkheidsgevoel is bij hem ver te zoeken.

Dus bel ik niet. Hij weet voor welke keuze ik sta. Voor al dat hij weet onderga ik morgen de overtijdsbehandeling. Hij weet niet dat ik afgebeld heb. En hij laat me gewoon alles alleen doen. Dan maar geen afrondend gesprek. En ik maar denken dat ik met de liefde van mijn leven te maken had, de man met wie ik oud wilde worden en kinderen wilde krijgen. Onze gesprekken en de gebaren en zijn ogen. Hij had me echt lief. Ik heb zoveel liefde gezien en gevoeld van hem de afgelopen maanden. Ook voor mijn zoon, alles was zo oprecht. Misschien moet ik dat maar onthouden. Dat hij een man was die veel liefde te geven had, alleen niet zichzelf…