Wat een prachtwijk

Drie dagen cursus. Ik parkeer m’n auto bij m’n werk en loop daarna de buurt in waar ik jaren heb gewerkt, maar waar ik sindsdien nauwelijks meer geweest ben. Ik ken die wijk als geen andere. Ik ken er de huizen, de gebouwen, de winkels, de mensen, de verhalen, ik voel me er thuis. Ik merk dat alle mensen me begroeten en me zo vriendelijk aankijken alsof ik ze al jaren ken. Hoe kan dat nou, vraag ik me af. Waarschijnlijk omdat ik het hele stuk al met een smile op m’n gezicht loop. Het gebouw waar we de cursus hebben was een oud vervallen ruïne wat vroeger doorging voor school, maar al jaren leeg stond. Nu is het pand in volle glorie gerestaureerd en zitten er mooie bedrijven in. De buurt zit al jaren in de lift en trots als een pauw loop ik door die buurt. Totaal misplaatste trots, maar toch. Hoe zullen de bewoners zich daar wel niet voelen met die opgeknapte wijk.
Dan kan iedereen Vogelaar uitlachen en beschimpen, in Amsterdam heeft haar aanpak zeker gewerkt!

Spring maar achterop bij mij

Tijdens m’n studie werkte ik in een bedrijfje waar iedereen op de fiets kwam, behalve ik. Ik kwam met de trein en de metro. We gingen nogal vaak ergens wat drinken, eten of een avondje uit, bij elkaar op visite voor verjaardagen, zwangerschapsverlof, verhuizingen en ziekenbezoek en dan mocht ik altijd achterop. Altijd bij dezelfde jongen. We werkten allebei parttime en deelden een baan, op woensdag werkten we samen voor de overdracht en dat was altijd een feestje.
We hadden een collega die zo feministisch was dat ze me iedere keer verweet dat ik bij hem achterop ging, dat doe je toch niet als vrouw, je zo afhankelijk maken van een man… (wtf???)
Daar trok ik me natuurlijk niets van aan en dus gingen wij naar etentjes en feestjes op zijn fiets. En nog nooit zat ik zo lekker en relaxed op de fiets als bij hem. Nooit omgevallen, de brug niet opgekomen of paaltjes geraakt. Altijd voorzichtig met stoep op en stoep af, echt een gentleman. En iedere keer als ik dit nummer hoor, denk ik even aan hem.

The perfect match II

Ik heb het me niet verbeeld. We vinden elkaar leuker dan leuk, maar af en toe vraag ik me dus af of ik me dit soort dingen verbeeld of niet. Hij is een externe en we hebben samen een project gedaan en werken nu al een half jaar niet meer samen. Ik schreef al eens eerder over hem. Vandaag hadden we voor het eerst weer een overleg en gaan we kijken of we met elkaar een nieuw project aangaan of niet. Ik ondersteun daarbij een collega. Zij had al het contact met hen gelegd.
Bij onze begroeting omhelst hij me alsof we oude vrienden zijn die elkaar heel erg gemist hebben, het hele gesprek staart hij me aan met die prachtige blik. Grote vragende blauwe ogen. We zitten schuin tegenover elkaar, ik speel een beetje met het lipje van m’n colablikje.
Bij het weggaan geef ik zijn collega een hand, hij zit te ver weg en we zijn al te close met elkaar om een hand te geven. Hij geeft me een luchtkus. Van ieder ander had ik dat creapy gevonden, maar van hem…
Echt waar, als hij nou eens vrijgezel zou zijn… zou ik zo verliefd op hem worden. Wat een leuke man!

Me sooooo happy!

Me voorgenomen om m’n werk meer naar m’n hand te zetten dit jaar. Mezelf uitgedaagd om op een andere plek terecht te komen. Ik werk voor de verkeerde bestuurder en weet precies voor welke ik wel wil werken. Hoe kom ik daar terecht?
En niet alleen wil ik voor die andere bestuurder werken, ik wil ook meer schrijven. Ik vind het leuk en ben er goed in. Het gaat me gemakkelijk af. Hoe zorg ik ervoor dat ik meer schrijfopdrachten krijg?

Ik ben maar begonnen met het schrijven van blogs voor die bestuurder. Ik mailde hem dat ik niet weet of het hem leuk lijkt om af en toe ergens een column te schrijven, maar dat ik wat had geschreven ter inspiratie om te laten zien wat kan en hoe hij er wat meer uit zou kunnen halen. Daar heeft hij niet om gevraagd, maar hij is ze wel gaan lezen, redigeren, wijzigen… en plaatsen. Vorige week heeft hij mijn baas gevraagd of ik voor hem mag komen werken. Vanaf morgen is hij mijn nieuwe bestuurder. Yes! Het jaar is nog maar net begonnen, maar gaat nu al heel goed. Vanaf volgende week werk ik voor de bestuurder die ik wil en mag ik in ieder geval zijn columns gaan schrijven. Me soooo happy!

Jaaaaaaah, ik mag!

Gisteren zou ik het horen van mijn baas. Ik hoorde natuurlijk niks. Gemaild, gebeld en gesmst… en om 17.30 uur ging eindelijk mijn telefoon. Ik stond in de supermarkt. Ik mag van hem op vakantie. Op de voorwaarde dat ik geen enkel werk over te dragen heb, wat heel raar is als je 2,5 week weggaat. Alsof je werk niets voorstelt en alles planbaar is. Maar wat ik voor kan werken zal ik voorwerken en dan mag ik naar de bruiloft van m’n broertje in Suriname. Zag al wel dat de prijzen waren aangepast, moet dus snel boeken. Hun huwelijk hangt nog om een handtekening en daar wacht ik toch maar even op… De toestemming heb ik vast. Hoor je dat goede nieuws, sta je in een supermarkt. Ik heb m’n zoon een dikke knuffel gegeven en we zijn dansen en zingend over straat weer naar huis gegaan.

En dan m’n date. Het was (internet)liefde op het eerste gezicht. Of eigenlijk was het lust op het eerste gezicht, maar het mailen met hem is erg leuk. Morgen gaan we het nieuwe jaar inluiden met een kopje thee. Waar ik dan vast aan toe ben, want vanavond ga ik een nachtje doorhalen op een leuk feest. Hij weet al dat ik dan brak ben, maar er is ook nog oppas dan, vandaar.

Lekker weekendje voor de boeg. Tot volgend jaar!

Werkstress

Het is druk, mensen lopen over van het werk en één voor één zie ik ze omvallen. In alle lagen van ons bedrijf. Dat kan toch niet goed zijn. Op mijn eigen afdeling zijn het drie mensen, in combinatie met nog eens twee mensen op vakantie zorgt dat nu voor zoveel werk dat er nog iemand aan onderdoor dreigt te gaan. En er is niemand die op de rem gaat staan en roept, ho stop. Nu even niet. En zo wordt collega nummer vier vrolijk over de kling gejaagd. En dat terwijl de nieuw ingehuurde collega de hele dag op pad is en als hij wel achter zijn bureau zit krantenknipsels uitknipt. Leuk, nuttig, maar niet nu we overlopen van het werk en ook niet voor het geld dat hij verdient.We laten dit natuurlijk niet zomaar over onze kant gaan. Er zijn al verschillende gesprekken geweest en steeds is men bezig met een oplossing, maar die komt niet echt lekker snel.En deze collega houdt het echt niet veel langer…

Het word tijd dat ik eens actief op zoek ga naar een andere baan!

Oh my tweet

Vond vanochtend een mailtje in m’n inbox van m’n directeur met als onderwerp: wil ik weten wat je met je tweets van 9 uur geleden bedoelde? De inhoud van het mailtje was verder: ik wist niet dat social media zo ver ging…
Groetjes en dan zijn digitale handtekening.

Heb ik iets raars getweet? 9 uur geleden?
Oh f*ck!!! Trending topic was #3wordsaftersex. Mijn timeline stond er vol mee. Ik werd er melig van, vond dat ik wel betere wist en knalde er zo drie online. Tsja…  Nou… m’n twitter is een privé account, wel openbaar, maar er staat nergens in m’n bio voor wie ik werk. Hoe zal ik nu reageren naar m’n directeur? Zal ik reageren? Wat zou jij doen?

Lenny vs James

Ik bel James om te zeggen dat we de kaartjes hebben. In oktober gaan we naar Lenny Kravitz. Staanplaatsen. Heb al een keer drie uur in de rij gestaan en toen waren er alleen nog maar zitplaatsen, dat was in de Arena, dan weet je al dat je het niet moet doen. De vorige keer dat ik in de Arena was met zitplaatsen duurde het 5 minuten voor ik doorhad welk nummer er gespeeld werd en dat was dus een grote teleurstelling. Waren ze bij het loket verbaasd dat ik nee tegen die zitplaatsen zei: ‘je hebt al zo lang in de rij gestaan…’ ‘Ja, so what?’ Dit keer moesten het dus staan

plaatsen zijn. De voorverkoop begon op donderdag. Dat kwam erg goed uit, want dat is mijn vrije dag. Om 10.00 uur zat ik klaar achter mijn laptop. De avond ervoor al een profiel aangemaakt. En ik was er in één keer door en binnen no time had ik de kaarten in mijn mail. Lovely. Dus ik bel James om te zeggen dat we de kaarten hebben, staanplaatsen, dat we binnen zijn, jippieeeeee!!!! Maar hij neemt niet op. Nu mag hij tijdens z’n werk de telefoon niet opnemen. Dus sms ik hem het goede nieuws en zeg erbij dat ik hem ’s avonds bel. Mijn dag kan niet meer stuk. We gaan naar Lenny en we hebben staanplaatsen. Whoehoe!

Als ik James ’s avonds spreek vloeit alle vreugde weer uit mijn lijf. Hij is die dag ontslagen. Het bedrijf moet reorganiseren. Welkom in de economische recessie. Zat ik nog moeilijk te doen over een project wat niet doorging, is hij de hele dag met een advocaat in de weer geweest om de schade te beperken. Hoe zou mijn leven eruit zien zonder baan? En dit is al de tweede persoon in mijn omgeving die het van de een op de andere dag te horen krijgt. Pfoeh…

Dus ja, nog steeds blij met Lenny al is de glans er wel een beetje af. M’n ogen en oren goed open houden voor een leuke baan voor hem en keihard aan de slag op m’n  eigen werk, waar ook gereorganiseerd wordt.