Komt wel goed, schatje

Ik ben er ziek van. Moest vanochtend voor een verwijzing naar de huisarts en ik kon alleen maar huilen, wat volgens de huisarts een hele gezonde reactie is. Het betekent dat je goed hebt nagedacht en alle voors en tegens op een rijtje hebt gezet en dat welke beslissing je ook neemt, je er nooit 100% achter kan staan. Dat is jammer, maar inderdaad welk het geval. En dus geeft ze me nog een zakdoekje aan, terwijl ik snotterend mijn relaas doe.

En nu zit ik weer op kantoor. Mijn gedachten dwalen af. De hele autorit naar mijn werk heb ik huilend uitgezeten. Stiekem is er ergens nog een greintje hoop dat alles goed komt. Dat er een huwelijksaanzoek komt, dat hij bij zijn volle verstand zegt, ja ik wil dit kindje samen met jou. Terwijl ik weet dat dit niet gaat gebeuren en ik ook niet weet of ik wel ja zal zeggen bij zijn aanzoek. Maar gewoon het idee dat ik deze baby mag houden, dat ik er niet alleen voor sta. Dat er een nieuw gezinnetje zich vormt of eigenlijk alleen al dat ik deze baby mag houden.

En dat mag ik, als ik dat wil. Dat mag. Maar wil ik dat? Alleen zwanger, alleen bevallen. Drie hoog wonen en alleen de boodschappen moeten doen. Ook voor je andere kind zorgen, ook al ben je moe. Voor hem een hele spannende tijd, want hij gaat naar school. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de druk van de buitenwereld. De vragen. Wie is de vader, waar is hij nu? Het stempel… De alleenstaande moeder met twee kinderen van twee verschillende vaders… wie wil er nog met haar op date?

Poeh hee. Wat een gedachten. Terwijl de hormonen door mijn lijf gieren en schreeuwen om een gezin, mag ik morgen voor drie dagen op een cursus. Ik hoop dat ik mijn gedachten er een beetje bij kan houden. We zitten midden in een bosrijke omgeving, misschien is het wel goed voor me om er even tussenuit te zijn. Even tot mezelf te komen. Er is dan geen ontkomen en vluchten meer aan, ben dan helemaal op mezelf aangewezen. Komt wel goed!

Afschuwelijke beslissing

Ik heb vandaag een afschuwelijke beslissing genomen. Een beslissing waarvan ik dacht dat ik hem nooit in mijn leven zou hoeven te nemen. En het lucht me op. Gek genoeg.
Volgende week ga ik naar de abortuskliniek.
De afspraak staat. Ik moet zaterdag bellen om te bevestigen dat het zeker weten doorgaat.

De vorige keer dat ik zwanger was herinner ik me nog goed. Het was ’s ochtends, hij lag nog in bed, te slapen en ik deed de test. Ik liep de kamer weer in met een big smile. Ik voelde me de gelukkigste vrouw op aarde. Daar lag ik naast de man van mijn dromen en fluisterde ik hem in z’n oor dat we een kind kregen en de smile op zijn gezicht ging van oor tot oor. Puur geluk. Wat een mooie dag, ik leek wel radioactief zo straalde ik. Gisteren ging dat toch echt heel anders. Ik was alleen. Ik deed de test, zag dat ik zwanger was en voelde niks. Geen blijdschap, geen verdriet, geen verbazing, gewoon niks. Ik wist het al, de hoofdpijnen en de misselijkheid, m’n huid die altijd erg droog is en nu opeens vet. M’n borsten die opzetten. Dit was de bevestiging van iets dat ik eigenlijk niet wilde weten, want wat nu?

We kennen elkaar zo kort. Hij vertrekt binnenkort naar het buitenland. Wordt toch Marokko in plaats van België. Dat betekent dus heel veel bellen en overal alleen voor staan, als onze relatie het al redt. Ik wil niet weer alleen. Ik weet al hoe dat is. En terwijl ik met al die overwegingen zit ben ik benieuwd hoe hij erover denkt, ik heb hem verteld dat ik overtijd was. Hij dacht dat ik een grap maakte en begon heel hard te lachen. ‘Van die ene keer dat het condoom geknapt is? Dat kan niet’, en hij lacht verder, hij vindt me een grapjas. Wat ik ook zeg, hij lijkt het niet serieus te nemen. Ik vind eigenlijk dat als twee mensen volwassen zijn, een huis hebben en een inkomen en dus een kans om het kind op te voeden en een goed leven te geven dat ze dat moeten doen. Bij mij is er dus twijfel, ik hou niet van abortus, goed dat het er is, maar niet voor mij. En hij?
Hij is 30 december jarig, ik ben 29 december uitgerekend. Ik stuurde hem een berichtje dat hij een speciaal verjaardagscadeau kreeg dit jaar. Maar ook dat kwartje viel niet. En toen ik het hem vertelde gisteren kwam het aan als een complete verrassing. Eentje waar hij niet om kon lachen. En resoluut en duidelijk als hij altijd is, wond hij er nu geen doekjes omheen. Dit kon niet, mocht niet en het zou niet. Hij wil er part noch deel aan hebben en als ik het hou sta ik er alleen voor. Duidelijk. Lomp en bot ook. Redelijk gevoelloos. Waar ik twijfel en vind dat er een keuze is, dat we ook de verantwoordelijkheid kunnen nemen valt er voor hem niet eens over te praten en de reden? Het is niet de goede volgorde. ‘Ja, ik wil bij jou zijn, ik wil met je trouwen, ik wil een kind van je, maar niet nu.’ Eerst z’n zaakjes op orde, dan vraagt hij me ten huwelijk en dan gaan we eerst een tijdje flink genieten van elkaar en dan beginnen we aan kinderen, dat is de goede volgorde. Maar ja, als dat je intenties zijn en dit dient zich aan… moet je het dan zo resoluut afwijzen? Alsof je alles in het leven zo strak kan plannen.

Wat ik ook zeg, er valt geen speld tussen te krijgen. Mijn twijfel en zijn resolute nee, maakten dat ik vandaag de kliniek belde. Ik kon volgende week terecht. Het maakt dat ik alles in een ander daglicht zie. De manier waarop hij erover sprak, geen moment dat hij aan mij vroeg wat ik vond, voelde, wilde, hoe ik de toekomst zag. Ik vroeg hem vanavond langs te komen om verder te praten over wat we zouden doen en hoe. We hadden eigenlijk donderdag afgesproken, maar dat lijkt ineens zo ver als ik al een afspraak heb voor volgende week en zaterdag moet bevestigen. Hij zegt dat hij geen zin heeft: wat valt er te praten? Ik ken zijn standpunt toch? Dat is niet veranderd. Hij gaat liever Champions League kijken. Nou dat brengt de sfeer ook wel weer onder het vriespunt. En terwijl ik na dat telefoontje naar buiten loop om de vuilnis buiten te zetten, voel ik een frisse wind. Ik loop rechtop, voel me sterk en sta achter mijn beslissing. Dit kindje komt er niet en deze relatie wordt zo snel mogelijk beëindigd. Donderdag waarschijnlijk. Mr Champions League. Je bent het niet eens waard om vader te worden van het mooie kindje dat nu in mijn buik groeit.

En terwijl ik dit schrijf gaat m’n telefoon. Hij kijkt geen Champions League, hij is nog aan het werk. Zijn klus moet af voor Koninginnedag en dat lukt niet echt. Hij is nu alleen en kan me bellen. Hij is verdrietig. Hij schaamt zich. Hij wil het kindje echt niet, vanwege zijn cultuur, de roddel en de achterklap, maar dat daar abortus voor nodig is en hij wel graag een kindje met mij wil, voelt dit zo krom. Hij wil met me mee naar de kliniek, hij vindt het zo erg voor mij dat ik dit moet ondergaan. Dat dit niet onze gezamenlijke keus is. En dat hij mij dit aandoet. Hij vraagt hoe ik me voel, of ik merk dat mijn lichaam veranderd is en wat ik er van kan voelen. Hij lijkt wel een heel andere man dan gisteren en vanmiddag. Hij vindt zichzelf stom en dom dat hij zo reageerde. Hij kon niet slapen vannacht en heeft toen het boekje dat ik voor hem heb gekocht doorgelezen. Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt van Kluun. Goeie titel. Hij begrijpt me nu beter, fijn. Maar hij is nu meer van het meebuigend riet, maar nog steeds een nee. Hij belt me straks nog even als hij thuis is. Hij is erg bang dat hij me kwijt raakt en hij heeft gelijk. Hoe kan ik leven met iemand terwijl dit tussen ons in staat? Iemand die nergens over wil praten en mij tot die beslissing dwingt? Iemand die steeds maar weer wegloopt/rent en steeds zijn laffe kant laat zien. Iemand die niet voor zijn eigen wens gaat, maar bang is voor de gemeenschap. Welke gemeenschap eigenlijk? En waar ben je bang voor? Ik leg hem nog uit dat er in Nederland genoeg kinderen worden geboren die niet gepland zijn, maar wel gewenst. En daar gaat het uiteindelijk om. Of het kindje gewenst is en de liefde krijgt die het verdient en dat krijgt het van ons toch? Hij weet het even niet meer. En ik? Ik ben blij dat ik zaterdag pas de afspraak hoef te bevestigen.

 

Hope is a good thing

Ik ben kapot moe, stuk, verrot. Blijkbaar grijpt zo’n rotdag me meer aan dan ik dacht. Moe, moe, moe, maar verslaafd aan Project Runway en vandaag was de finale… moest ik dus toch even mijn ogen openhouden. En dat wijntje dat naast me staat, helpt me niet.
Het filmpje van gisteren gaat nog een paar keer door mijn hoofd, als de telefoon gaat. Het is Cole. Cole. Cole? ‘Heeeyyyy Cole!’, roep ik. Ik voel weer wat energie terugkomen. ‘Hey liefje, ik mis je, wat ben je aan het doen? Gaat alles wel goed met je? Ik had het gevoel dat je me even nodig hebt.’ Hmmm… goed gevoeld Cole. Jammer dat je niet bij me bent. Hij vertelt dat hij me binnenkort komt verrassen. Ik geloof er niks van, maar het klinkt heerlijk. ‘Als je me toch wilt verrassen, verras me dan op vrijdag. Dan heb ik  kaartjes voor stand-up comedy.’ ‘Daag me niet uit’, zegt hij terug.
Hoop.
‘Hope is a good thing’, heb ik gisteren geleerd in Shawshank Redemption. Dus, CU friday baby!