Cake uit de magnetron?

Ik lees hier zoiets geks. Een recept voor een cake uit de magnetron.

Je stopt de ingrediënten in een mok, roert alles goed, zet het drie minuten in de magnetron en dan heb je een ‘cup’cake of een brownie in een kopje. Iemand van jullie dit al eens geprobeerd? Het klinkt zo kansloos, maar als het echt maar 3 minuten  is, wat verlies ik er dan mee? Misschien ga ik het morgen gewoon proberen.
Ook nieuwsgierig? Dit heb je nodig:

1 grote theemok
4 eetlepels meel
4 eetlepels suiker
2 eetlepels cacao
1 ei
3 eetlepels melk
3 eetlepel olie

1. droge ingrediënten in de mok mengen.
2. ei toevoegen
3. plus melk en olie
goed roeren
3. Ongeveer drie minuten in de magnetron, hangt een beetje af van type magnetron.
4. Kopje cake? eet smakelijk!

Ziet er simpel uit toch? Oké, ik ga het proberen en laat hier nog wel weten of het wat is. Als jullie nu al weten dat het helemaal niets, zie ik je reactie graag tegemoet. Ook als je het wel geprobeerd hebt en het grandioos is!

UPDATE
Cake rees de beker uit. De buitenkant was een beetje zompig, maar de binnenkant was erg lekker. Het was in no time te maken en zo makkelijk: mijn zoon van drie kon het bijna allemaal zelf! Dus niet teveel verwachten, maar wel een makkelijk lekker cakeje!

Hou eens op met ruzie maken!

Ben nu precies een week vrij. Ik heb alleen maar leuke dingen gedaan, het was echt een heerlijk ontspannende week. En ik heb er nog een voor de boeg!

En terwijl ik zo zit te relaxen vult mijn twitter timeline zich met woede en haat. Het lijkt wel of Noorwegen een Nederlandse provincie is, zo zijn linkse en rechtse mensen elkaar voor rotte vis aan het uitmaken en geven elkaar de schuld van hetgeen gebeurd is. Alsof de Nederlandse politiek en met name Geert Wilders de enige reden is dat in Noorwegen deze aanslagen zijn gepleegd. Ik erger me hier helemaal rot aan.

Hier heeft een man een hele generatie politici kapot willen maken, een politieke partij monddood willen maken. Hier hebben ontzettend veel ouders hun kinderen verloren op een manier die je vantevoren nooit zou kunnen bedenken. Hier hebben mensen met een bootje kinderen uit het water gehaald, totdat hun bootje bijna zonk en de keuze moeten maken wie  ze achterlieten. En zonder enig respect maken wij ruzie met elkaar over wie het op z’n geweten heeft dat Breivik zo dacht. Ik word er echt niet goed van.

Als we één ding mogen leren van dit hele drama is dat we elkaar niet polariseren en demoniseren, beide kanten op. Dat we vooral het gesprek aangaan en niet het gevecht. En dat je van elkaar kan respecteren dat je anders denkt. Oké, ik weet dat dat niet gaat werken, maar kunnen we dan minstens het respect opbrengen voor elkaar tot de doden daadwerkelijk begraven zijn? Even een kleine rouwperiode inlassen voor we weer op elkaar inhakken? Het is reces hoor!

Zo, kijken of week twee beter gaat!

Meer lezen?
Amanda Kluveld, De man met het Bootje, in de Volkskrant.
War of words van Marietje Schaake (europarlemetariër) op de CNN site.

A hug or a kiss?

Gisteravond naar Prince geweest in Ahoy. Wat een avond. Wat een avond!!! Wat heb ik genoten. We stonden vooraan en hadden goed zicht op het podium. We stonden zo dichtbij, ik kon de make up op z’n ogen zien zitten.  Ik las in een review dat hij allemaal grote hits speelde, maar ik kende ze niet eens allemaal. Dat gaf helemaal niks. De muziek was lekker funky en de man is een ‘living legend’ en die moet je gewoon gezien hebben. Wat een energie en passie straalde hij uit. Hij zong goed, speelde prachtige gitaarsolo’s en danste als een gek. En wij stonden daar te genieten. En hij ook, dat zag je. Ik heb hem zo vaak zien lachen, naar de andere muzikanten en naar ons. Hij liet bij een paar nummers zelfs mensen op het podium dansen en aan het eind van de avond gaf hij zijn gitaar weg aan één van de fans op het podium. De avond duurde veel te kort, maar echt waar, mensen, als je ooit nog een keer naar Prince kan, pak die kans! Zijn toegift: I thought you all went home, but you’re still here? You’re so sweet, let me give you a hug, or better let me give you a KISS!!!
Kijk eens bij Floor voor een uitgebreider verslag!

The perfect man

Wat verwacht ik van een man vragen ze me. Wat voor hobby’s moet hij hebben, hoe ziet hij eruit? Hoe oud is hij en in welke regio woont hij, wat voor opleiding heeft en wat voor werk doet hij… tsja… blijkbaar ben ik niet zo kieskeurig.

De mannen waar ik tot nu toe een relatie mee heb gehad varieerden van universitair geschoold tot ongeschoold. Van manager tot bouwvakker en ertussenin. Opleidingsniveau en het soort baan is nooit de reden geweest waarom het mis is gegaan.

De mannen die ik aantrekkelijk vind. Ik val op mannen met rood haar, mannen met dreads en ondertussen vind ik deze mannen ook erg aantrekkelijk:

Hugh Jackman, Lenny Kravitz, Simon Baker, Viggo Mortensen, Matt Bomer en ik kwam gisteren Remy Bonjasky tegen Pfffoooeh!!!!

Dus zegt u het maar, wat vul ik nu in? Voor zo’n computersysteem lijkt het net of ik op alle mannen val en dat is dan weer niet zo. Ze moeten een bepaalde uitstraling hebben, een bepaalde charme, een soort brutaliteit. De lach, de ogen, tsja, noem het maar de x-factor en dat kan ik dan weer niet invoeren in m’n lijstje.

Dus beste datingsites. Ik zoek zo’n man. Verder moet hij lief zijn, betrouwbaar, voor zichzelf kunnen zorgen en een klein beetje gek zijn, wil wel kunnen lachen natuurlijk! Zou dat kunnen, por favor?

Digitaal flirten

33 jaar en voor het eerst heb ik me ingeschreven bij twee datingsites. Best wel moeilijk hoor, want wat vertel je nou over jezelf. Wat hou je voor je, welke foto’s laat je zien van jezelf en in welke volgorde. Wat hou je privé, wanneer ben je googlebaar.
Wat wel leuk is, is dat het iedere keer spannend is om je mail te openen. Daar staat in of er nieuwe matches zijn en of je berichtjes hebt ontvangen.

Die berichtjes verbazen me dan weer enorm. Mannen die morgen al af willen spreken, mannen die vragen of ik wel single ben, mannen die me allemaal vragen stellen die ik in mijn profiel al beantwoord heb en mannen die hele standaard berichten sturen. En ook wel een paar leuke mannen…

En dan… dan zie je zo’n leuke man. Leuke foto, goed geschreven oproep, leuk beroep, wat dan? Je kan hem dan ‘liken’ of een bericht versturen. Maar wat zet je nou in zo’n bericht? ‘Hoi, ik vind je leuk’ of ‘wat schrijf je leuk, ben benieuwd hoe je stem klinkt’? Ik weet het echt niet. Hoe gaat het in het echte leven? Ja, maar das anders. Dan hebben we al oogcontact gehad en geflirt. Dan weet je al van elkaar dat de aantrekkingskracht er is. Dan praat je over de muziek, het weer of welke andere kleinigheid die iets te maken heeft met waar je bent. Maar hier kijk ik naar een plaatjes en naar een bericht. Ik weet niet of hij mij al gezien heeft, of ik een vrouw ben die hij nog eens extra lang aankijkt. Het is een heel ander spel.

Maar ja, heb nu op papier 2 hele leuke mannen gezien. En moet nu even het lef verzamelen om een goede en leuke boodschap bij ze te brengen. We zijn in moderne tijden aangeland toch? Waarin een vrouw de man als eerste kan benaderen. Hoe zal ik het eens aan gaan pakken. Moeilijk hoor. Tips?

New life

Een goede vriendin van me ging na haar studie met haar vriend mee naar Japan. Hij had Aziatische studies in Oxford gestudeerd en kreeg daar een goede baan. Ze heeft er jaren gewoond. Tot er kanker werd vastgesteld bij haar moeder in een vergevorderd stadium. Ze kwam terug naar Nederland en kwam te werken bij het bedrijf waar ik werkte. Hij kwam niet mee terug. Hij liet haar alleen gaan, wilde zijn leven niet voor haar omgooien. Hij hoopte dat zij daarna weer terug zou komen. Maar zij kon dat niet meer opbrengen. Het duurde nog ruim drie jaar voor haar moeder zou sterven, zij vond dat het heftigste periode uit haar leven en had dat graag met de liefde van haar leven gedeeld en zij maakte hier haar eigen carrière. Toch houden zij nog veel van elkaar en zochten zij elkaar nog regelmatig op. Zij ontmoetten elkaar in Rusland, Griekenland, Zuid-Afrika en hier in Amsterdam, maar blijven deed hij niet en zij ging niet meer met hem mee.
Vorig jaar vertelde ze hem wat ze al een tijdje op haar hart had. Haar kinderwens. Hij is meteen vertrokken en heeft het hele jaar niks meer van zich laten horen. Nu een jaar later weet zij het zeker. Ze wil kinderen, dan maar zonder man. Ze heeft het met iedereen besproken. Gewikt en gewogen en zich ingeschreven bij een spermabank.
Ik bewonder haar keuze zo. Ik vind haar zo sterk. Zij neemt haar leven in eigen hand en zij is zo’n mooie, sterke, positieve en vooral erg leuke vrouw. Ik denk dat ieder kind z’n handjes mag dicht knijpen met een moeder als zij.
De les die ik eruit leer: richt je eigen leven in! Ik heb een eigen huis, een goede baan, een prachtige zoon. En dan zat ik hier van de week te sippen om de liefde die ik mis. En dus heb ik me ingeschreven bij een datingbureau. Vond ik doodeng. Wat vertel je wel over jezelf en wat niet… En wat voor mannen vind je daar dan…
Een nieuwe fase. Ik ben benieuwd wat dit me gaat brengen.

Prank Frank

Hilarische stunt op de Amsterdam Fashion Week: meet Frank!

Kop op, meissie!

Hij komt langs om me te helpen en ik vraag me af waarom ik ook alweer heb toegestemd. Zijn hulp is altijd aardig bedoeld, maar hij helpt me altijd van de regen in de drup.  Hij wil een relatie met me. Ik niet met hem. Dat is geweest en dat komt niet meer terug. Of zoals James altijd zegt: mannen zullen altijd proberen iets goed te maken, als het bij een vrouw over is, is het ook over.

En nu zit ik hier, te tranen en waarom?

Omdat hij vanmiddag langs zou komen om koffie te drinken, maar toch niet kon? Omdat we elkaar spraken vanavond en hij midden in het gesprek ineens onrustig wordt en ophangt en vervolgens onbereikbaar is? Of omdat het ons niet lukte om de commode naar boven te brengen en als ik nu de voordeur open doe dat enorme ding daar in de weg staat. Loodzwaar. Ik kan ‘m niet eens in m’n eentje naar binnen slepen.

Voel me weer gekwetst omdat hij zo’n grote bek heeft over hoe hij me terug wil, maar ondertussen laat hij me mooi met dat ding zitten en is een telefoontje blijkbaar al teveel. En als je niet eens de moeite kan nemen om terug te bellen hoeven we morgen ook niet af te spreken. Die commode komt wel boven, ook zonder hem. Kom op meissie, dat regel je wel.

Waarom ben ik daar nou zo teleurgesteld over. Het is nooit anders geweest en ik wil hem niet terug. En dan besef ik me dat ik niet huil om hem, maar om het alleen zijn. Het zou zo fijn zijn om op iemand te kunnen rekenen, de dingen die je moet doen samen te doen. M’n zorgen en m’n vreugde, m’n trots en m’n liefde te delen. Af en toe, heel af en toe mis ik dat enorm en vanavond is zo’n avond. Helpt dan natuurlijk niet dat je Out of Africa gaat kijken en ongesteld bent…

Spitter, spetter, spater

Lekker weertje vandaag. Waar ik ’s ochtends nog dacht dat als het vandaag de hele dag zou gaan regenen we een filmpje zouden gaan kijken, zijn we ‘lekker’ de regen in gestapt en hebben we plassen gestampt. Kaplaarzen aan en gaan. Om ons heen was het stil, bijna niemand waagde zich op straat en de mensen die voorbij komen, zijn gehaast, lopen met gebogen hoofd over straat. Maar de mensen die ons zagen spelen, hebben allemaal even opgekeken. Heel kort zag je dan een twinkeling in hun ogen en een glimlach op hun gezicht. Heel even gingen hun gedachten met ons mee, daarna liepen ze weer snel verder hun eigen wereld in. En wij? Wij spetterden gewoon lekker verder.

Wat is de Wat kwam tot leven dit weekend

Ik lees het boek ‘Wat is de Wat’ van Dave Eggers. Het is het verhaal van Valentino Achak Deng. Een Soedanees die tegenwoordig in Amerika woont. Als hij een jaar of 7 is, ziet hij z’n hele dorp platgebrand worden. Mannen die proberen te vluchten worden vermoord. Vrouwen en kinderen worden opgepakt en meegenomen en naar later blijkt verkocht als slaaf. Voor de ruiters hen kunnen bereiken vlucht hij met z’n moeder naar z’n tante. Ook daar komen de ruiters aan en branden alles plat. Hij heeft zich verstopt en houdt zich heel stil. Ze vinden hem niet en als de nacht invalt vlucht hij het woud in. Daar sluit hij zich na een dagenlange vlucht aan bij een steeds groter wordende groep jongens.

 Ze zijn allemaal op de vlucht op zoek naar de grens met Ethiopië waar ze veilig zullen zijn. Ze ondergaan een kilometerslange reis, er vallen ontelbaar veel doden. De dingen die deze jongen meemaakt zijn met geen pen te beschrijven zo afschuwelijk en dan blijkt het in Ethiopië helemaal geen paradijs te zijn en zitten die mensen helemaal niet te wachten op hen. Sterker nog, als de regering daar valt, wordt het vluchtelingenkamp waarin hij zit aangevallen, iedereen slaat op de vlucht, weer terug Soedan in en onderweg naar Kenia. Onderweg moeten zij oppassen voor krokodillen, leeuwen, de rebellen en het leger.

Dit is het verhaal van een verscheurd Sudan. De hoofdstad (ook regeringsstad) die de sharia invoert. Het Christelijke zuiden dat daar niet in meegaat. Een verdeelde bevolking en een regering die kant kiest voor het noorden, de Arabieren. De Dinka uit het zuiden die nog willen overleggen uit hun dorpen roken. Vluchtende mensen en een rebellenleger dat zich vormt en gewapend verzet pleegt.

Ik heb het boek nog niet uit, dus ik weet nog niet hoe hij uit z’n vluchtelingenkamp midden in de woestijn van Kenia in Amerika terecht komt, ik weet wel dat z’n hel in Amerika nog niet voorbij is.

Dit weekend werd Zuid Sudan een eigen land. Afgescheiden van het noorden. Ik zie de beelden op tv. Ik hoor een vrouw met een hele dunne stem heel voorzichtig het volkslied zingen en ik krijg kippenvel. Ik zie de trotse mensen, ze zien er blij uit, maar ook moe en kapotgestreden. Eindelijk hebben ze hun eigen land.

Ik zit met tranen in mijn ogen voor de televisie. Dit is het einde van een hele lange strijd. Maar het is pas het begin. Van dit land is niks meer over en moet helemaal vanuit het niets opgebouwd worden door een generatie die alleen maar het leven in een vluchtelingenkamp heeft meegemaakt. Ik zal niet meer onwetend blijven, ik zal het nieuws blijven volgen.