Wat een prachtwijk

Drie dagen cursus. Ik parkeer m’n auto bij m’n werk en loop daarna de buurt in waar ik jaren heb gewerkt, maar waar ik sindsdien nauwelijks meer geweest ben. Ik ken die wijk als geen andere. Ik ken er de huizen, de gebouwen, de winkels, de mensen, de verhalen, ik voel me er thuis. Ik merk dat alle mensen me begroeten en me zo vriendelijk aankijken alsof ik ze al jaren ken. Hoe kan dat nou, vraag ik me af. Waarschijnlijk omdat ik het hele stuk al met een smile op m’n gezicht loop. Het gebouw waar we de cursus hebben was een oud vervallen ruïne wat vroeger doorging voor school, maar al jaren leeg stond. Nu is het pand in volle glorie gerestaureerd en zitten er mooie bedrijven in. De buurt zit al jaren in de lift en trots als een pauw loop ik door die buurt. Totaal misplaatste trots, maar toch. Hoe zullen de bewoners zich daar wel niet voelen met die opgeknapte wijk.
Dan kan iedereen Vogelaar uitlachen en beschimpen, in Amsterdam heeft haar aanpak zeker gewerkt!

Lekkere roti kip

Ik stond van de week nog even te kletsen op de stoep. Of eigenlijk stonden we op de stoep nog even naar de regenboog te kijken. Allebei ons kind in de armen, wijzend naar de lucht in de verte. Mijn vriendin had ons thuis afgezet en opeens zegt ze  dat het hier op straat ontzettend lekker ruikt. Mij was het eigenlijk nog niet zo opgevallen, maar nu ze het zegt. Het ruikt naar lekker gekruid eten, knoflook. Ik zie het raam openstaan in de keuken van mijn buurman. ‘Die is kok’, leg ik aan mijn vriendin uit, ‘nu met pensioen, maar hij kookt af en toe nog voor de oudjes in de buurt.’ Ze zou zo bij hem willen eten, zegt ze, ze krijgt er helemaal trek van. Een paar dagen later kom ik hem tegen in de supermarkt, een klein oud Maleisisch mannetje, ik complimenteer hem met de heerlijke geur die een paar dagen daarvoor uit zijn keuken steeg. Meteen verschijnt er een big smile op zijn gezicht. ‘Ik was aan het koken voor een paar oude buurvrouwen’, zegt hij. ‘Nou, dat rook erg goed’, zeg ik en wil weer doorlopen. Maar hij houdt me tegen. ‘Hou je van roti?’, vraagt hij. ‘Ja, lekker.’ ‘Kom ik je dit weekend roti brengen, goed?’ ‘Nou, dat hoeft niet hoor.’ Maar hij staat erop. Blij als hij is dat zijn kookkunsten gewaardeerd worden en hij iets voor de buurt kan doen. En dus komt hij me vanavond roti brengen. Om 18.00 uur. ‘Ik ken de Hollandse tijden hoor.’
Zo lief, ben heel benieuwd!

Mooie dag voor ’t bouwen van een fiets

Het was een enorm pakket. Ik kon het in m’n eentje bijna niet dragen. Maar het was droog vandaag, dus ik dacht wat the hack…

Ik sleepte de doos uit de schuur, legde ‘m op straat en maakte ‘m voorzichtig open. En daar was ‘ie dan… m’n nieuwe fiets. In 16 onderdelen, de boutjes en schroefjes niet meegeteld. Je had alleen maar een schroevendraaier, een set inbussleutels en een aantal steeksleutels nodig. En die laatste heb ik dus niet. Nu kon ik dus het voorwiel, het zadel, de bagagedrager en het rek voorop de fiets niet plaatsen.

De buurvrouw kwam even checken wat ik aan het doen was. Misschien had zij die steeksleutels nog, dacht ze. Ze zou even gaan zoeken. Ik begon dus maar vast. De standaard erop en de trappers. Nog een buurvrouw kwam erbij staan en hielp me met het vasthouden van de fiets, terwijl ik er van alles op en af draaide. De buurman keek van drie hoog naar beneden en dacht, ha leuk. Hij heeft praktisch heel die fiets in elkaar gezet, gereedschap meegenomen.

Iedereen die langsliep maakte even een praatje, hield even iets vast of gaf een goede tip. Binnen ‘no time’ stond mijn fiets.

Zo blij dat ik mijn pa niet gebeld heb. En zo fijn om te weten dat ik in een buurt woon waar je nog wat hebt aan je buren. Dus thanx allemaal voor het helpen met m’n fiets.