Begrafenis in den vreemde

Daar sta je dan, naast een winderige hangar op een vliegveld, met een familie die je helemaal niet kent. Ze zijn net uit Italië aangekomen. In m’n armen een klein meisje van een jaar of drie. Ik ken haar niet, maar ik troost haar. Een paar momenten eerder is haar moeder hysterisch ter aarde gestort. De mannen van de familie moeten haar in bedwang houden en weer op de been brengen. Even daarvoor is oma al in elkaar gestort. Ik troost haar, aai haar over haar rug en zeg lieve woordjes tegen haar. We verstaan elkaar niet , maar ze wordt steeds kalmer en kijkt me met haar grote ogen aan. Dan draait ze, haar ogen zoeken haar moeder, ik draai ook en zie drie mannen, die haar moeder in bedwang moeten houden om niet weer in elkaar te storten. Haar geschreeuw is hartverscheurend. Ik draai het meisje weg van het tafereel, dit hoeft ze niet te zien.

Ik sta daar en ken niemand. Ik weet niet goed waar we op wachten, maar we wachten. Dan klinkt er geroezemoes en begeeft iedereen zich naar de andere kant van de hangar. Ik loop mee en zie zijn moeder. Ze pakt mijn hand vast en neemt me mee. Dan gaat de deur open en komt er een kist naar buiten gerold. Moeder staat wankel en leunt tegen me aan. ‘Mon cher Abkader’, zegt ze en valt in mijn armen. Ik ben veel groter, hou haar vast en troost haar. Blijkbaar is dat mijn rol vandaag. Zwaar leunend op mij lopen we naar de uitgang, het trapje op. Daar kussen we de kist waar haar zoon in ligt en lopen we terug naar de auto.

Nu is het opletten geblazen. De kist wordt in een ambulance geladen. Die er met gierende banden en zwaailichten vandoor gaat. Tolpoortjes of niet, het ding raast maar voort. Wij hebben allemaal onze noodverlichting aan, het teken dat we bij de ambulance horen en proberen ‘m bij te houden. Er is geen bepaalde volgorde van wie waar rijdt, wie de weg niet weet, moet dicht bij de ambulance blijven, de rest kan zich wat beter aan de verkeersregels houden.  Mijn lief rijdt als een gek. Het heeft een paar keer niet veel gescheeld of we konden er in één keer 4 extra begraven, er wordt druk getoeterd, gebeld, ingehaald en gescholden op de ambulancechauffeur en de andere weggebruikers. Het komt regelmatig voor dat ik stuur of schakel zodat hij kan bellen en regisseren. We rijden de stad uit, langs een riviertje, door wat bergen en komen uit bij een stadje. Meer een grote hoofdweg met een kluitje huizen eromheen en daar houden we stil. Het is inmiddels aardig donker. De ambulance is een oprit opgereden en wij waren de eerste volgauto (we waren de laatste, maar hebben dat onderweg aardig goed gemaakt) en staan voor aan de hoofdweg geparkeerd. Mijn lief stapt uit en rent naar de ambulance toe. Ik weet niet zo goed wat de bedoeling is, maar ik hoor hem nog roepen ‘blijf zitten.’ Ik blijf braaf zitten. Achterin zitten zijn moeder en zijn zus. Zijn zus stapt ook uit en begint te kletsen met de familie in de auto’s achter ons. Zijn moeder twijfelt even, kijkt mij aan, maar gaat dan ook naar buiten. Ze staat naast de auto voor wat frisse lucht. Ik geef haar het water dat bij mij voorin staat. Het Is 23.30 uur, we hebben nog niks gegeten. Niemand heeft nog gegeten en iedereen heeft honger. In mijn handtas zit nog een zak snoep van mijn zoon. Ik geef het zijn moeder en ze zoekt iets schuimigs en chemisch uit. Ik zie dat ze haar mond niet meer open krijgt en dat het snoep haar kaken op elkaar houdt. Dit is ze duidelijk niet gewend. Mijn lief komt terug, rookt een sigaret, drinkt het laatste water op en samen eten we de zak snoep leeg. Ik vraag hem waar we op wachten en hij legt uit dat daar het politiebureau is. Daar wordt aangekondigd dat er iemand begraven wordt en wordt onderhandeld over de plek op de begraafplaats. Tegelijk wordt er een imam uit zijn bed gebeld om mee te gaan. Zonder aankondiging begint de stoet weer te rijden. Wij houden nog even stil bij een kraampje aan het eind van de straat. We kopen chips, cola en water en proberen de stoet weer in te halen. Dat is nu wel wat moeilijker, want we rijden over smalle bochtige weggetjes, maar al snel hebben we de stoet in de gaten en sluiten we aan. De straten zijn niet verlicht en eigenlijk is het een heel mooi gezicht, zo’n stoet met knipperende lichtjes in het pikkedonker.

Of ik m’n allergiemedicijnen bij me heb, want we rijden dwars door m’n allergie heen en inderdaad, nu zie ik het pas om ons heen alleen maar tarwe en graan, metershoog aan beide zijden van de weg. De sfeer draait om, van grimmig naar gezellig. Hij zet de auto even stil en laat me de velden zien. Hier heeft zijn familie een boerderij, hier heeft hij zomers van zijn leven doorgebracht. Nu nog verbouwen ze graan en kikkererwten en houden ze paarden. Hij praat maar en hij praat maar, z’n ogen glimmen vol trots. Even zijn we vergeten waar we zijn en waarom. Tot zijn zus ons ruw uit de droom haalt, waar is iedereen? Weg! In de verte zien we de lichtjes, maar we komen maar niet dichterbij. De lichtjes gaan omhoog, maar wij staan bij een splitsing en hebben geen idee welk pad we moeten nemen. Links of rechts. Links gaat omhoog rechts omlaag. De stoet zien we in de verte, rechts omhoog… wat nu. Het ongelofelijke gebeurt, net alsof we helemaal geen haast hebben wordt eindeloos gediscussieerd of we naar links of naar rechts moeten. ‘Hak gewoon een knoop door’, zeg ik en we gaan naar links. Verkeerde keuze. In het zandpad dat al vol kuilen en gaten zat, beginnen nu rotsblokken te verschijnen en voor we het goed en wel doorhebben zit onze auto vast. We komen er niet meer uit, we zijn er vlakbij maar we komen niet uit die kuil. Onze huurauto kraakt, de motor raakt over z’n toeren, de banden slippen. Moeder en zus stappen uit en beginnen adviezen te geven, maar blijven midden op de weg staan. Opeens zien we twee figuren verschijnen. Het zijn ooms van mijn lief en ze hebben zaklampen bij zich. Uiteindelijk komen we uit de kuil met rotsen en sluiten we aan. De begrafenis is al begonnen, mijn lief rent de auto uit en zegt dat ‘ie van nu af van mij is. Ik laat moeder en zus eruit, parkeer ‘m netjes, doe de lichten uit, de ramen dicht en sluit ‘m af. De motor blijft nog een kwartier ronken. Als de motor eindelijk afgekoeld is loop ik naar voren. Ik kom een schoonzusje tegen en blijf met hen wachten tot het afgelopen is. Dat duurt niet lang. We zien al wat mannen terugkomen. Allemaal zoeken ze even mijn schoonmoeder op en kussen haar en dan begint het getoeter. De stoet moet weer weg, maar wij staan op het pad, wat eigenlijk een voetpad is tussen de graven in. Mijn lief is nog niet teruggekeerd en net alsof we allemaal vreemden van elkaar zijn begint iedereen tot op het agressieve af te toeteren. Ik zit al in de auto, moeder en zus ook, maar lief is in geen velden of wegen te bekennen. Ik hijs de djellaba op die ik voor de gelegenheid heb aangetrokken en klim naar de bestuurdersstoel. Met het licht van de volle maan en het getoeter alsof de wereld vergaat op de achtergrond, keer ik de auto op de eenpersoons zand/rotsweg. Zus en moeder zijn helemaal stomverbaasd. Kan jij rijden? ‘Ehm ja!!!’ Lief komt aangerend, ik zet de auto aan de kant en laat de ongeduldige stoet door en m’n lief instappen. Dan sluit ik aan in de rij en volg de stoet naar de boerderij. We parkeren de auto en eindelijk is het tijd om te eten. Midden in de nacht, echt een heldere sterrennacht gaan de vrouwen verlicht door een paar koplampen het donkere pad op naar de boerderij, de mannen zitten in de tenten buiten. Iedereen is stil, we eten alsof we in geen dagen eten hebben gehad en voor we goed en wel onze handen hebben kunnen wassen, staan we weer buiten. Achter in de auto nu twee neven en een tante en over het zandpad rijden we weer terug naar de stad waar we de familie afzetten en rijden we naar zijn broer waar mijn zoon in  de armen van hun dochter in slaap gevallen is. We rijden terug naar huis, drinken onderweg nog een kop koffie bij een tankstation, ons vaste ritueel en zien dat het al lichter wordt. Om 5 uur  in de ochtend zijn we thuis. Wat een zware en heftige dag. We gaan naar bed. Vandaag heeft hij zijn broer begraven. En ben ik definitief opgenomen in de familie die ik nog maar een week ken. We houden elkaar stevig vast en we vallen in een diepe, diepe slaap. 

Welkom

Super goed nieuws op deze dag. Het mooiste nieuws dat we deze dagen maar konden krijgen. Mijn zusje is zwanger!!!! Mijn lieve zusje die vorig jaar haar dochtertje verloor; een paar weken voor ze was uitgerekend, hield het meisje op met ademen in haar buik. Het grootste verdriet dat onze familie heeft meegemaakt en waar we nog steeds niet bovenop zijn en misschien wel niet meer helemaal bovenop komen. En dat hoeft ook niet. Maar mijn lieve dappere zus durft het weer aan. Zich bewust van alles wat fout kan gaan heeft ze het ons toch durven vertellen. En net zo bewust als zij, zijn wij allemaal tot tranen geroerd, superblij. En nu maar duimen en bidden. Kom maar nieuwe baby, je bent zooooo welkom!

Nog 5 nachtjes slapen

 

De dagen gaan snel. Ik streep ze af op mijn kalender. Elke streep ben ik een stapje dichter bij hem. Steeds weer moet ik doorgeven wanneer ik op vakantie ga. ‘Oh ja en waar naartoe dan’, is dan de vraag. En het maakt niet uit wie die vraag stelt, maar er komt een stralend antwoord uit. Alsof ik een enkeltje naar de hemel krijg aangereikt. ‘Ik ga naar Marokko.’

Mensen denken al dat ik in geen 100 jaar op vakantie ben geweest, maar niets is minder waar. 9 maanden geleden zat ik nog twee weken in Suriname en het jaar daarvoor hebben we heerlijk gerelaxed op Mallorca. Maar waarom dan zo intens blij?
Omdat ik hem weer ga zien. Mijn liefde, mijn man. Vertrok naar Marokko om voor z’n zieke vader te zorgen. En komt niet zomaar terug. Zo is het lot van een illegaal. En zijn vriendin.

Maar nu nog maar een paar dagen en dan zoek ik hem op. Zie ik voor het eerst zijn familie, zijn geboorteland, zijn stad. Ben ik voor het eerst de buitenlander in onze relatie. Maar bovenal ben ik weer met hem. Hoe zal hij eruit zien, hoe zal het gaan tussen ons? Afgelopen week was ik op Schiphol en zag ik al die verliefde stelletjes die elkaar tijden niet gezien hadden en elkaar daar weer omhelsden en kusten, ingetogen en vol passie. Hoe zal dat bij ons zijn? Welk gevoel gaat er door mij heen als ik hem weer zie? Omhels ik hem? Kussen wij elkaar? Kan dat wel in Marokko in het openbaar?

Ik zie hem weleens via de webcam en het gevoel dat dan door me heen gaat is puur geluk. Al mijn boosheid en irritatie over het niet bellen en de telefoon opnemen, nog geen appartement geregeld hebben en dat soort dingen verdwijnen meteen naar de achtergrond als ik eerst zijn stem hoor, want hoe we dat ook doen, hij heeft altijd eerst beeld en dan pas ik dan zie ik hem. En als ik dan hem zie, stroomt er een gevoel van puur geluk door me heen en het enige wat ik kan doen is lachen naar hem. Zo blij dat ik hem hoor, dat ik hem zie, dat het blijkbaar goed gaat met hem, gewoon, dat we dan weer soort van bij elkaar zijn. Dat ik dan kan gaan slapen met het gevoel dat hij naast me ligt.

Dat gevoel hoop ik die twee weken permanent te hebben. Eindeloze blijdschap en liefde en geluk. Dat is natuurlijk een onrealistische gedachte, we hebben echt genoeg om ruzie over te maken, maar ik ga er gewoon voor.
En los van dat we elkaar zien, want dat mag van mij op elke plek van de wereld als we maar bij elkaar zijn, gaan we ook nog hele leuke dingen doen. Naar het strand, naar de bergen, naar het  kosmopolitische Rabat en naar het supertoeristische Marrakech, op familiebezoek en door Casanblanca achterop de scooter. De tijd vliegt vast voorbij en dan kan ik weer aftellen tot mijn volgende vakantie.

Maar dat is allemaal toekomst. Straks kom ik thuis en als ik morgen wakker word, streep ik deze dag weer door. Nog 5 nachtjes slapen. Nog 4. Nog…

Blijven we samen?

We nemen even rust. We zijn namelijk gek op elkaar, stapelgek. Wat hebben we elkaar gemist de twee weken dat ik in Suriname was. Stond hij me op te wachten op Schiphol, 3 uur te vroeg, bestelde een taxi om meteen naar huis te gaan, hij kon me niet langer delen met mijn familie en met de trein duurt echt veeeeel te lang.

We zien elkaar elke dag leven samen, maar wonen niet samen. Ik ben intens gelukkig met hem en hij met mij en toch nemen we nu even rust van elkaar. Nee, het is niet uit, maar we staan wel op een punt waarop we ons afvragen hoe het nu verder moet.

Hij gaat na de klus die hij nu doet terug naar Marokko. Zorgen voor zijn zieke vader. Zijn moeder wat last uit handen nemen. Terug naar Marokko was al zijn plan toen ik hem leerde kennen, maar werd steeds uitgesteld. Uitstellen kan niet meer, zijn vader is zo ziek.

Terug naar Nederland komen kan niet zomaar. Zijn verblijfsvergunning is verlopen. Als ik hem terug wil hebben hier zal ik hem moeten trouwen. Ondertussen verlangt hij ernaar zijn familie weer te zien. Hij heeft zijn broers en zussen en al hun kinderen en geloof me dat zijn er veel al 9 jaar niet gezien. Nu hij weet dat hij gaat leeft hij er echt naar toe. Zijn broer heeft een baan voor hem geregeld in Marokko, een goede baan, hij kan meteen aan de slag als hij wil. Maar wil hij dat?

Gaan we samen verder of niet? Gaat hij een toekomst opbouwen in Marokko of hier? Laat hij al zijn familie voor de tweede keer achter of blijft hij daar in dat land dat aan hem trekt? Hij houdt echt van Marokko en heeft zulke warme herinneringen aan zijn land.
Dat zijn de dingen die hij moet overwegen. Los nog van hoe zijn familie erover denkt dat hij met een ongelovige vrouw is die al een kind heeft…

En ik? Wil ik met hem trouwen? Uit liefde? Want om hem te helpen doe ik het niet en dat hoeft ook niet gezien zijn toekomstkansen in Marokko. Wil ik mijn leven met hem delen? Als ik met hem trouw, wat geef ik dan op? Trouwen in Nederland is geen optie, dus dan moet ik trouwen in Marokko, met of zonder mijn familie? Maar het grootste obstakel is dat als ik in Marokko trouw, ik een verklaring moet onderteken waarin ik verklaar moslima te zijn. Je trouwt daar voor God, daarin kan je niet kiezen. Ik wil mijn huwelijk niet beginnen met een leugen. Ik ben geen moslima, ik ben niet gelovig. Ik ben ook niet ongelovig, maar geen moslima. Ik ben uit respect voor mijn vriend wel de Koran gaan lezen. Ik wil wel weten wat hem zo raakt, want echt als hij over zijn geloof praat dan straalt hij een en al geluk, liefde en kracht uit, zo mooi. Wat zou ik me zo graag willen voelen.

Mijn mannelijke vrienden niet meer kussen en omhelzen als begroeting, geen varkensvlees meer eten en mijn decolleté bedekken, dat zijn de dingen die ik moet laten als ik met hem trouw. En wat krijg ik daarvoor terug, heel veel liefde, een goede kok, iemand die echt voor me zorgt en kan klussen, echt mijn man.

Nu ik zo schrijf, zie ik wel dat de obstakels voor hem groter zijn dan voor mij. Ik wil dolgraag mijn leven met hem delen. Wat zou het geweldig zijn als hij de vader van mijn kinderen werd. Ik trouw wel met hem in Marokko, met of zonder familie erbij, liever met, zeker omdat hij de jongste van tien is… Ik vind dat hij echt naar Marokko moet gaan om er te zijn voor zijn ouders, maar ik wil hem ook weer terug bij mij hebben, hij hoort bij mij.

Dat betekent wat mij betreft een bruiloft… weer eentje in het buitenland, lekkere familie zijn wij. Ik ben benieuwd naar zijn rusttijd. Zie hem morgen weer.

 

Herinneringen aan de Olympics

Vandaag is het 3 augustus. Bijna een jaar lang was deze datum DE datum die dagelijks in mijn hoofd zat. De dag waarop ik was uitgerekend. Terwijl mijn relatie na 4 maanden zwangerschap op de klippen liep, ging mijn zwangerschap van een leien dakje. Ik werkte mijn vervanger in op een terras bij mij in de buurt, dat bleek ook bij haar in de buurt te zijn en we waren er bijna dagelijks te vinden. Gemeenschappelijke factor was de foute mannen met wie we omgingen. 3 augustus naderde rap, maar de tekenen van een bevalling waren niet in zicht. Een week later zat ik weer met mijn vriendin op het terras. We begonnen ’s ochtends meestal met ergens koffie drinken, gingen dan nog even naar de markt, deden dan nog één drankje en zouden dan echt naar huis gaan om uiteindelijk te blijven eten in dat café en weer te eindigen met koffie. Maar nu taaide ik ’s middags af. Ik voelde me moe en had ook buikkramp. Ik besloot even te gaan slapen, wat te gaan eten en dan een flinke wandeling te maken. Wandelen was volgens mijn verloskundige een bevallingopwekkende bezigheid. Maar zover kwam het niet eens. Ik had mijn favoriete lamskoteletjesschotel besteld, maar werd er misselijk van. Pas toen ik met mijn zus aan de telefoon was en die buikkramp weer terugkwam besefte ik me dat het wel eens weeën konden zijn. Ik hing op, belde de verloskundige en mijn moeder. Die waren er tegen half tien en vlak na middernacht beviel ik van mijn zoon. De Olympische Spelen nu brengen me elke dag weer vier jaar terug. Zo denk ik elke dag weer even aan die week en de periode erna. De voedingen terwijl ik ondertussen naar het turnen, atletiek of zwemmen aan het kijken was. Wat een uitkomst de spelen als je zo gebonden bent aan je huis. En dat vind ik nu weer. Lekker sport kijken als de regen tegen je raam aan klettert, alle wedstrijden kunnen volgen, nu ik vakantie heb. Toch mag de zon definitief doorbreken de komende week en zeker vrijdag als we de 4^e verjaardag van mijn zoon vieren!

Klein geluk

En terwijl ik van m’n ene gelukmoment naar m’n volgende zweef besteed ik m’n avonden aan het online in elkaar zetten van mijn trouwboek en kijk ik naar The Killing. Heb ik Ali en Nino gelezen, het literaire meesterwerk (volgens de kaft) over een mohammedaan en een christin die een relatie krijgen in een verscheurd Azerbeidzjan ten tijden van de eerste wereldoorlog. Mooi verhaal, duidelijke cultuurverschillen, met als leukste anekdote dat de vader zijn zoon toespreekt over zijn toekomstig huwelijk: vrouwen zijn als akkers. Een akker hoeft niet van z’n boer te houden, maar een boer houdt wel veel van z’n akker. Neem geen andere vrouwen ook al mag dat wel, dat geeft alleen maar problemen en ga niet vreemd. Een vrouw heeft recht op elke druppel van jouw zaad. Vond ik een mooie!

Ondertussen is het ramadan en is vriendlief vroom aan het vasten elke dag. Ik ben begonnen elke dag een paar soera’s te lezen uit de koran. Kijken of ik er iets meer van kan begrijpen. Wat een hel en verdoemenis heb ik over mezelf afgeroepen. Waar ik altijd had gehoord over de vertellingen en het prachtige proza lees ik alleen maar over alle verschrikkelijke dingen die zowel Allah als de gelovigen mij aan mogen doen omdat ik een ongelovige ben. Hellevuren, stenigingen, met zwaard bewerken van het gelaat en meer van dat soort dingen. Bijna nog een wonder dat vriendlief met me om wil gaan en ik nog geen verwondingen heb opgelopen. Ik snap dat Mohamed nogal wat volgers moest krijgen en blijkbaar gebeurde dat door enorme angst te zaaien, maar echt prettig is het niet. Misschien dat de inhoud later komt. Staan er in de bijbel ook allemaal dit soort teksten? Dat weet ik niet meer. Zo lang geleden dat ik die gelezen heb.

Verder blijf ik maar broeden op hoe ik mee kan gaan naar Marokko terwijl ik geen vrije dagen meer heb. Belt de vader van mijn zoon me op om te zeggen dat hij na de ramadan naar Marokko gaat. Zal je zien dat we straks doodleuk met z’n allen in hetzelfde vliegtuig zitten… Over geluk gesproken!

Weer een hobbel

Hij is bij me. Hij ziet er niet zo goed uit, maar wat wil je, het is Ramadan. Hij heeft zwaar lichamelijk werk en een lege maag. In het weekend verplaatst zijn ritme zich naar ’s nachts. Opstaan rond een uur of drie, dan boodschappen doen en een beetje niksen, tegen tienen bidden, eten en drinken en dan gaat hij aan het werk, totdat het tijd is om te ontbijten tegen een uur of 5 ’s ochtends en dan gaat hij slapen om ’s middags tegen een uur of 3 weer op te staan.

Het gaat ook niet goed met hem zegt hij. Alles gaat verkeerd. ‘Wat is alles?’, vraag ik hem. ‘Niet nu’, zegt hij. Zijn ogen vullen zich met tranen. Hij heeft eigenlijk geen tijd om bij me te zijn, hij moet aan het werk. Ik laat hem. Vandaag bellen we met elkaar en vertelt hij het me. Hij moet terug naar Marokko, eigenlijk direct, maar hij maakt Ramadan nog af hier en dan vertrekt hij. En hoe komt hij dan terug? Grenscontroles zijn streng geworden, hij heeft overal een visum voor nodig. Kom ik met hem mee? Dan kan ik zijn ouders zien, hun huis in Casablanca en de boerderij waar zijn vader is opgegroeid.  Ja, ik wil! Maar ik heb geen uren meer. Ik ben  in de Ramadan twee weken vrij dan is mijn crèche dicht en mijn andere twee weken zit ik in september in Suriname. Misschien kan ik met Kerst een weekje… ook raar. Whraaaa. Zes maanden liefde en plezier zei mijn horoscoop, daar bedoelden ze toch geen lange afstandsrelatie mee? Nu in de Ramadan dan maar twee weken naar Marokko gaan? Pffft…

Toch is het wel grappig, want het voelt niet als het einde, maar meer als een tussendoortje, dat redden we wel. Het zat er al een tijdje aan te komen en was gewoon een kwestie van tijd dat hij terug ging. Gewoon nog een hobbel. Heb onderhand die bolletjestrui wel verdiend!

All by myself

Drie weken geleden trouwden we nog voor één dag. Daarna spraken we over het leren kennen van elkaars familie. Hoe gingen we dat doen en wanneer en ging hij dan met ons mee naar Suriname en gingen we dan in juli samen op vakantie, nee we gingen lekker klussen in mijn huisje, zodat na twee weken mijn huisje helemaal perfect was, zoals ik het zou willen. Nice.
Nu zijn we definitief uit elkaar. Ik heb hem niet eens meer op laten draven voor vandaag. Vond ik ergens wel zo treurig. Uit is uit, klaar is klaar.

En nu? Nu zit ik te treuren. Ben zo verdrietig, ik zag zo’n toekomst met deze jongen. Hij ziet het nog steeds, gewoon een maandje rustig aan en dan komt het wel weer, maar zo blijf ik bezig en ondertussen popt steeds deze gedachte in mijn hoofd op, ben nu al 34, ga ik HEM nog wel vinden? Zal ik nog wel een gezinnetje vormen en waar kom ik die man dan tegen? Niet op m’n werk,zit het er nog wel in voor me?
Maar die gedachte duurt maar even. Ik heb al een gezin. Ik dank God en m’n ex op m’n blote knieën voor de mooie zoon die ze me gegeven hebben. Maar toch, elke ochtend wakker worden in zijn sterke armen, samen ontbijten, samen zorgen, leven, beslissingen nemen, lachen, vrijen, een filmpje kijken, gewoon samen zijn, samenleven. Dat wil ik graag.

Loopt die man ergens rond? Kent u hem? Zou die man vanavond even aan willen bellen? Of weet je wat, doe maar volgende week, dan zie ik er niet zo betraand uit.

Niet met en zonder elkaar…

Het lijkt wel of het allemaal een beetje teveel wordt. En als dat zo is dan kan ik dat gedoe met hem er niet bij hebben. En dus heb ik mijn bruidegom opnieuw voor de keuze gesteld, gedraag je normaal of laat me met rust.
Vorige week was het weer zover, een perfecte avond, nacht en ochtend. Zekerder van mezelf en van ons kon ik niet zijn. Hij belde me op m’n werk om te zeggen dat hij iemand gevonden had die m’n auto kon maken. Mijn uitlaat zat voor de zoveelste keer los en m’n eigen garage was gesloten. Ik vroeg hem hoe laat en waar ik moest zijn met m’n auto. Daar hebben we het vanavond wel over zegt ‘ie… Hij wordt helemaal gek als ik zeg dat ik er dan niet ben. Maar je had toch oppas en we gingen iets leuks doen? Maar jij kon toch niet en zei dat ik m’n eigen planning moest maken? Dusssz…

Hij klapt dicht, blokkeert, kan zichzelf wel voor z’n hoofd slaan, wordt boos en verontschuldigt zich dan weer… en dat was het, dan is het klaar voor hem. Dit was de derde keer in 4 weken tijd dat hij zo blokkeert en dat was voor hem de grens. Hij zet zijn telefoon uit en ik hoor 4 dagen niks meer van hem. In die dagen gaat het met mij helemaal mis. Ik krijg een allergische reactie en beland in het ziekenhuis. Ik krijg nauwelijks meer lucht binnen, dus ik moet aan de beademing, krijg een infuus met een cocktail aan paardenmiddelen en ben dan even helemaal weg.

En hij… hij weet van niks. Ik stuur hem een bericht als ik thuis ben en nog hoor ik niks, dat had ik al verwacht, meneer kan zich dan niet over zijn trots heen zetten. Als we elkaar na 5 dagen eindelijk spreken is alles bekoeld.  Hij is kwaad op mij en ik ben boos op hem. Hij vertelt me dat zijn klus in Maastricht doorgaat en dat hij daar de komende week zit. Ik wens hem succes en hang op. En nu een paar dagen later spreken we elkaar weer. Hij is gek op me, stapelgek. Maar hij kan niet met mij, voor mij geldt het zelfde. Ik ben gek op hem, maar zoals het nu is kan het niet. Laten we even een break houden dan? Nou, nee. Ik doe geen breaks. Ik doe een relatie of geen relatie. En dus hebben we morgen afgesproken. Komt hij voor de laatste keer bij me. Ik heb m’n tranen al gelaten, we hebben onze woorden al gezegd.  Hebben we morgen alle tijd om nog één keer diep in elkaars ogen kijken, eindeloos met elkaar te zoenen en hebben we spetterende afscheidssex. En dan… dan is het klaar.

Just for one day

Ik ben knettergek, dat blijkt maar weer. Ik zag het vandaag in de krant, een heel klein berichtje, met een verwijzing naar hun website.

Op de website gekeken, er was nog één plekje dit weekend in het Vondelpark. Zal ik het doen of zal ik het niet doen? Ik wil het al heel lang, al was het alleen maar om één keer zo’n jurk aan te hebben en van een collega van mij weet ik dat er ook hele mooie foto’s gemaakt worden, het is allemaal net echt, maar dan hartstikke nep. Trouwen voor één dag in een prieeltje in het Vondelpark met rode loper en boog met rozen, met ringen, muziek en een fotoshoot en met een echte bruidsjurk. Ik zag het al vaker staan, maar ik had nooit een vent (die er echt toe deed). Nu heb ik er één die al twee keer heeft aangegeven zijn leven met me te willen delen. Kunnen we mooi eerst op proef toch?

Die vent heb ik dus wel, maar die werkt altijd in het weekend en we hadden nog soort van ruzie…

Gesmst dat ik een hele bijzondere verrassing voor hem aan het regelen ben. Een leuke, unieke, maar ietwat gedurfde verrassing. Vereist: pantalon, nette schoenen en een geschoren gezicht en dat je niet naar je werk gaat. Meteen gaat m’n telefoon. Hij is blij verrast, erg nieuwsgierig en wil graag afspreken.

Mooi. Bruidegom geregeld. Oppas voor mijn zoon geregeld. Het enige waar ik voor hoef te zorgen is een witte BH en m’n mooiste schoenen.

Benieuwd wat hij ervan vindt. Ben ik best een beetje zenuwachtig over. Hij wil mijn alles zijn voor altijd. Dan is dit een mooi begin toch? Ik mag in een prachtige jurk mij jawoord voor een dag aan een prachtige man geven, hij krijgt een heel bijzonder begin van een toekomst met mij. Mooie deal toch?