Hoezo illegaal?!

En weer gaat het in dit land over vreemdelingenrecht en illegalen. We gaan illegaliteit strafbaar stellen. Je mocht hier al niet zijn, de term illegaal zegt al genoeg, maar we gaan de mensen nu actief opsporen. Huiszoekingen doen. We gaan ze boetes geven en uiteindelijk ook opsluiten.

Nou, ik denk echt dat onze samenleving daarvan opknapt, want worden we niet overspoeld door illegalen die allemaal onze banen inpikken, onze dochters trouwen en onze zonen in elkaar slaan, toch? Nou, ik heb ze nog niet mee gemaakt. Ik ken veel illegalen. Het zijn allemaal mensen die zowel hier als in hun thuisland dingen hebben meegemaakt die wij met z’n allen bij elkaar niet kunnen verzinnen. Op de vlucht, je familie, vrienden, huis en werk alles achterlaten en dan ergens terecht komen met hoop op een beter leven, maar ellenlang in een asielzoekerscentrum zitten en wachten. De moed die deze mensen hadden, de kracht en het lef om alles achter te laten en ergens opnieuw te beginnen met helemaal niks in een eeuwigdurende procedure helemaal murw geslagen.

Of de mensen die hier legaal gekomen zijn, maar na een tijd hun verblijfsvergunning niet mogen verlengen. Hun leven opnieuw opgebouwd. Een nieuw huis, nieuwe baan, nieuwe vriendenkring een nieuwe liefde en dan weer weg moeten en waar kom je dan terecht?

Je geld van je rekening afhalen, je huur opzeggen. Op verschillende adressen leven, van je opdrachtgevers te horen krijgen dat ze je nog maar de helft willen betalen en anders geven ze je aan. Altijd 4 paar fietslampjes bij je, dan doet er altijd wel eentje het. Natuurlijk niet om zoiets onbenulligs opgepakt worden. Steeds over je schouder kijken, niemand vertrouwen, geen leven op kunnen bouwen, dat is al geen leven, maar straks kan je er ook nog voor gestraft worden. Alsof het leven je niet al genoeg gestraft heeft.

En wat heb je verkeerd gedaan in je leven? Ben je in het verkeerde land geboren? Heb je je familie te schande gemaakt door je uithuwelijking te weigeren? Val je op vrouwen of juist op mannen terwijl dat niet mag? Hang je het verkeerde geloof aan of helemaal geen geloof? Wie zijn wij dan om jou weer terug te sturen? Wie heeft ons die macht te geven om te zeggen, nee dit is mijn land, niet van jou, we willen jou niet, ga maar terug! Niemand toch? Is de aarde niet van ons allemaal? In mijn land is geen mens illegaal!

Ik wou dat mijn partij er net zo over dacht.

Weer een hobbel

Hij is bij me. Hij ziet er niet zo goed uit, maar wat wil je, het is Ramadan. Hij heeft zwaar lichamelijk werk en een lege maag. In het weekend verplaatst zijn ritme zich naar ’s nachts. Opstaan rond een uur of drie, dan boodschappen doen en een beetje niksen, tegen tienen bidden, eten en drinken en dan gaat hij aan het werk, totdat het tijd is om te ontbijten tegen een uur of 5 ’s ochtends en dan gaat hij slapen om ’s middags tegen een uur of 3 weer op te staan.

Het gaat ook niet goed met hem zegt hij. Alles gaat verkeerd. ‘Wat is alles?’, vraag ik hem. ‘Niet nu’, zegt hij. Zijn ogen vullen zich met tranen. Hij heeft eigenlijk geen tijd om bij me te zijn, hij moet aan het werk. Ik laat hem. Vandaag bellen we met elkaar en vertelt hij het me. Hij moet terug naar Marokko, eigenlijk direct, maar hij maakt Ramadan nog af hier en dan vertrekt hij. En hoe komt hij dan terug? Grenscontroles zijn streng geworden, hij heeft overal een visum voor nodig. Kom ik met hem mee? Dan kan ik zijn ouders zien, hun huis in Casablanca en de boerderij waar zijn vader is opgegroeid.  Ja, ik wil! Maar ik heb geen uren meer. Ik ben  in de Ramadan twee weken vrij dan is mijn crèche dicht en mijn andere twee weken zit ik in september in Suriname. Misschien kan ik met Kerst een weekje… ook raar. Whraaaa. Zes maanden liefde en plezier zei mijn horoscoop, daar bedoelden ze toch geen lange afstandsrelatie mee? Nu in de Ramadan dan maar twee weken naar Marokko gaan? Pffft…

Toch is het wel grappig, want het voelt niet als het einde, maar meer als een tussendoortje, dat redden we wel. Het zat er al een tijdje aan te komen en was gewoon een kwestie van tijd dat hij terug ging. Gewoon nog een hobbel. Heb onderhand die bolletjestrui wel verdiend!

Dit was het dan

Dingen lopen altijd anders dan gepland. Ik was van plan om heerlijk uit te slapen nu mijn zoon uit logeren is. Maar als ik dan op mijn mobieltje kijk hoe laat het is als ik wakker word om te plassen, zie ik dat het 7 uur is. Precies 7 uur, stomme biologische klok. Ik zie ook dat ik een berichtje heb, zou het van hem zijn? Boeit niet, dat komt straks wel, ik slaap nog even verder. En dat kan ik dus niet, dus kijk ik, ja het is van hem, maar het is heel lang en dat kan ik niet lezen, heb ik mijn leesbril nodig, die ligt niet hier. Dus nog maar even verder slapen of toch niet? Hij schrijft nooit zo’n lang bericht, zou er iets aan de hand zijn? Toch maar even mijn bril pakken en dan…

Het staat er. Ik ben weg. De hele week bezig geweest om alle werkdingen af te ronden, dat is gelukt, ’s avonds en ’s nachts alles verhuisd naar België. Geen dag wil hij langer blijven dan nodig is in het land dat hem uitspuugt. Hij is nog geen dag in zijn leven ergens illegaal geweest en dat wil hij graag zo houden. Hij houdt van me met heel z’n hart, maar liefde is niet alles. Of ik dat kan begrijpen? Ja, dat kan ik wel begrijpen ja, maar waarom ga je dan weg zonder afscheid te nemen? Maar het smsje gaat verder. Hij kan geen afscheid nemen, want dat wil hij niet, wij zijn nog niet klaar, alles komt goed echt waar. Nou lekker is dat. Een man die zonder overleg, zonder gedag zeggen op een dag vertrekt naar een ander land met z’n hele hebben en houden. En dan zegt dat het wel goed komt. Alsof hier een marmeren beeld op je zit te wachten waar je af en toe tegen aan praat, maar die nooit iets terug zegt. Zo werkt het niet, mannetje. Ik denk en praat terug. Het komt niet goed, dat weet ik ook wel. Maar dit was het dus. Mijn relatie met deze lieve, mooie, sterke, trotse, beetje gekke, laffe man.

We want her back!

Waarom Mauro me zo raakt.

Ze leerden elkaar kennen op een bedrijfsfeest. Hij had een vriend meegenomen en zij was meegekomen met een collega van hem. Het klikte meteen, ze gingen nog een paar keer uit, maar daten hoefde je het al niet meer te noemen. Het was dik aan!

Hij uit Almere en zij uit Vlaardingen, gedoemd te mislukken met zo’n afstand ertussen, maar deze afstand is echt peanuts vergeleken met de afstand die er nu tussen zit. Hij is mijn broer. De liefste broer die je je maar wensen kan. Kwam nooit helemaal over zijn grote liefde heen, totdat hij jaren later dit meisje tegenkwam. Eindelijk zagen we hem weer gelukkig. Met die grote brede grijns op zijn gezicht.

Dat geluk verandert na een jaar. In de zomervakantie. Ze vertelt hem het verhaal waar ze hem eerder niet mee heeft willen belasten. Ze is illegaal in Nederland. Illegaal? Hoe kan dat nou, ze is Surinaamse… Ja, maar Surinamers zijn geen Nederlanders.
Ja, maar…
Ze is opgegroeid in Suriname, waar haar moeder niet voor haar kan zorgen. Haar familie grijpt in en stuurt haar op haar 12^e naar haar oma in Nederland. Als ze wil kan ze een visum krijgen voor altijd, haar moeder hoeft alleen maar haar handtekening zetten, maar dat doet ze niet. Ze is bang dat ze haar dochter dan voor altijd kwijt is. En nu ze 18 is geworden is ze illegaal in dit land. Ze moet weg. Haar familie grijpt weer in en begint procedures, tegen de moeder, tegen de staat, maar het helpt niks. Ze moet weg. De vreemdelingenpolitie is al twee keer bij haar aan de deur geweest.

Mijn broer is sprakeloos, de liefde van zijn leven. Ze zit in het laatste jaar van haar opleiding, ze is de beste van haar jaar. Ze is klassenassistent, heeft haar eigen groep. Die kinderen zijn gek op haar. Ze is een geboren lerares. Natuurlijke kalmte, streng doch rechtvaardig. Ze is leuk en lief en helemaal gek op mijn kind en hij op haar. Ze besluit niet langer in de illegaliteit te leven en terug te gaan naar Suriname. Daar het laatste jaar af te maken en dan terugkomen naar Nederland met een studentenvisum.
We zijn nu weer een jaar later. Ze heeft haar opleiding afgerond, al haar vakken gehaald op een mondeling examen na. Dat kan alleen in Nederland afgenomen worden, maar ze krijgt geen visum. Haar visum is nu al drie keer geweigerd en iedere keer om een andere reden. Dit keer omdat haar ouders toen ze 8 jaar was naar Nederland op vakantie zijn gegaan en niet op tijd terug gingen naar Suriname. Toen was ze 8, alsof zij daar wat aan kan doen. Of zij er überhaupt iets aan kan doen. Haar hele leven wordt al met haar heen en weer gesjouwd, dat het nu zo goed met haar gaat mag bijna een wonder heten. Toen ze twee jaar in Nederland woonde ging het zo slecht met oma, dat die graag naar Suriname terug wilde. Zij verhuisde naar haar tantes, weer opnieuw beginnen.

Genoeg gesold met dit meisje. Zij heeft gedaan wat u van haar gevraagd heeft. Zij heeft in Suriname met hulp van alles en iedereen die ze kende haar eigen opleiding geregeld, betaald en gehaald. Ze heeft alleen haar mondelinge examen nog nodig, waarom is dat haar niet gegund. Dit meisje spreekt de taal beter dan menig Nederlander, we kunnen haar ervaring goed gebruiken in het onderwijs, ze heeft genoeg mensen in Nederland die garant voor haar willen staan en nog mag ze niet hier naartoe komen. Wat is dat toch mensen? Dit meisje is onze eigen Mauro. En als het Mauro met al die steun en media aandacht niet lukt hier te blijven…

We hebben nu maar een advocaat in de arm genomen. Mag mijn broer de liefde van zijn leven twee weken per jaar in zijn eigen huisje hebben? Is dat nou teveel gevraagd? Dinsdag is de rechtszaak.