Lieke is een ster

Als je niet beter wist, dacht je dat wij gisteren een feestje hadden. De oranje vlaggetjes wapperden nog in de straat. We hadden allemaal onze mooie kleding aan. Het huis stond vol met bloemen en op de tafel lagen allemaal lekkere gekleurde gebakjes. Alleen onze gezichten verraadden ons.

Het was een mooie, maar zware dag. Zoveel verdriet, maar er werd ook gelachen en alles zag er iedere keer zo mooi uit. Er was steeds tijd voor een knuffel, een kopje koffie, een praatje of een lach. Mooier dan dit hadden we het niet kunnen doen.

En dan sta je daar, voor die (gelukkig) kleine groep mensen. Met je speech in je hand, brok in je keel. Gewoon maar voorlezen dan. Behalve tranen kwam er dan ook die lach, gelukkig maar. Er werd best nog wel gelachen die dag.

Wat een geluk dat mijn nichtje en mijn zoon ongeveer dezelfde leeftijd hebben. Ze konden de hele dag samen spelen, elkaars hand vasthouden, samen bloemblaadjes op het wiegje leggen. Zo verliet Lieke het huis, gelegen in een wiegje bedekt door blaadjes van witte en roze hortensia’s en gedragen door haar ouders door een erehaag van familie en vrienden, zo mooi, zo indrukwekkend en zo verrot. In het wiegje waarin ook mijn zoon en haar dochter hebben gelegen ging ze naar het crematorium. Daar namen we afscheid en in het park ernaast hebben we allemaal een prachtige ballon opgelaten. Lieke hoeft zich niet te vervelen daarboven. En oude opa en de oude buurvrouw en opa Mochtar en Billy hebben ook allemaal een ballon opgevangen. ‘Welke ben ik nu vergeten?’, vraagt mijn zoon, hij heeft een lijstje met doden. ‘Whitney Houston, schatje, de zangeres.’’Oh ja, die mag er ook één.’

Ik ben er niet klaar voor

Wat had ik nu graag in een kroeg gestaan, me helemaal klem gezopen, me ergerend aan het Nederlands voetbal. In plaats daarvan zit ik thuis op de bank, met een oranje shirt aan dat wel. Maar bij de deur staat een grote tas klaar voor morgen, met daarin de koffie en koffiemelk voor de gasten, servetten voor de petit fourtjes en tissues voor al onze tranen. Met daarin ook de kaartjes die ik gemaakt heb in de vorm van hartjes waar mensen hun wens voor de baby in kunnen schrijven en natuurlijk de bloemen voor in het wiegje.

Morgen is de crematie van de dochter van m’n zusje en echt, hoewel alles gereed is, ik ben er niet klaar voor.

Wat een dagen

Daar staan we dan in het ziekenhuis. M’n zus ligt aangekleed in het bed. Naast haar op een draaibaar tafeltje ligt haar dochtertje. Hartstikke mooi, hartstikke dood. Haar huid zo wit als sneeuw en haar lippen rood als bloed. En zoals bij alle kleine babietjes verbaas ik me over de kleine vingertjes, zo tenger en haar nageltjes. Zo knap dat alles in zo’n klein babietje zit. Maar ergens is er dus iets niet goed gegaan. De artsen hebben al een vruchtwaterpunctie genomen. Ze nemen bloed af, kijken naar de navelstreng en de placenta. Alles zag er goed uit. Ik maak foto’s van haar. M’n zusje kijkt trots toe en mijn hart vult zich met liefde voor haar en haar prachtige doodgeboren kindje. Wat heeft ze het goed gedaan, mijn zus. Ga er maar eens aanstaan. Zo’n bevalling terwijl je weet wat je te wachten staat. Dat je je dode dochter ziet. Geen gekrijs, geen gelach en gefeliciteerd, geen beschuit met muisjes, helemaal niks van dat alles, gewoon de rauwe realiteit op je dak. Maar zij deed het en hoe. Zij kreeg weeën en het bleken persweeën en binnen het uur was het gebeurd. Kindje geboren. Zo knap van haar dat je zo sterk kan zijn als het moet, als het erop aankomt.

Eenmaal bij haar thuis komt de baby in het wiegje te liggen op ijs. En daar zit je dan met z’n allen, we hebben toch maar taart gehaald, het blijft tenslotte een knappe prestatie en ze mag dan niet leven, maar er ligt daar een hele mooie baby in dat wiegje en die is van ons allemaal. Allemaal voelen we het gemis van een dochter, een zus, een kleindochter, een nichtje. We beseffen ons allemaal dat we hier dolgraag in een andere hoedanigheid hadden gezeten. Maar zo is het niet.
Dan komt de uitvaartmevrouw zoals we haar noemen. Met haar wordt een datum en tijdstip afgesproken voor een crematie en allerlei nuttige zaken doorgesproken. We eten nog even met z’n allen en dan ga ik naar huis. Mijn zoon wilde z’n zusje nog even dag zeggen en een knuffel geven. ‘De baby is toch mijn zusje, mam?’ Ik krijg het maar niet uit z’n hoofd, laat ook maar, kus jij je zusje maar gedag.

Moe, gaar, koppijn. Met tranen gevulde ogen rij ik terug naar huis. Wat een verdriet. Thuis mag ik instorten, maar dat gebeurt niet, vandaag gebeurde dat wel.

Door de stromende regen heb ik buiten gelopen. Gehuild en geschreeuwd. Dat luchtte enorm op. Heb m’n verstand op nul gezet en ben als een bezetene gaan klussen in m’n huis. Mooi meegenomen dan maar. Vandaag weer redelijk door de voetbalwedstrijden heen geslapen en morgen weer een nieuwe dag!

Stelletje koppelaars

We zijn op de terugweg van een crematie  van een oud-collega en we staan in de file. Muurvast, dus we staan er nog wel even. Dan zegt m’n moeder ineens, ‘jammer dat je nooit wat met Ansar hebt gekregen. Dat vind ik zo’n leuke man. Hij zag er goed uit vandaag, vond je niet?’
‘Ma, in de tijd dat ik met Ansar werkte, had ik een vaste relatie, weet je dat soms niet meer? Je zou me vermoord hebben als ik toen wat met hem begonnen was.’ ‘Ja, maar je had daarna toch wel contact met hem op kunnen nemen. Hij vond jou ook leuk, hoor.’ Ja, hoor. Alsof je terwijl je al twee banen verder bent, je op geen enkele manier meer contact hebt met iemand, hem out of the blue zou bellen en mee uitvragen. Zie je het voor je. Hai, ik ben weer single, dus ik dacht, ik bel je maar even. De vriendin met wie we in de auto ziet het ook wel zitten en terwijl alle voordelen van Ansar en de verwijten mij om de oren vliegen, wordt er opeens op ons raampje getikt. Het is Ansar. Die rijdt de hele weg al achter ons. Hij heeft een blikje snoep en komt dat uitdelen. Whoe, wat een goede man. Dan begint het weer te rijden en rent hij weer terug naar zijn auto achter ons.
Eigenlijk hebben mijn moeder en vriendin wel gelijk. Hij is een hele leuke jongen. Eenmaal thuis heb ik de stoute schoenen aangetrokken en hem een berichtje gestuurd. Ik heb geen idee of hij vrijgezel is of niet, maar we zullen zien wat hier van komt.