Extra tijd

Beslissingen moet je nooit overhaast nemen. Zeker als ze zoiets groots als een nieuw leven omvatten. Ik zeg groot, maar het kindje dat in mij groeit heeft nu de grootte van een rijstkorrel, vorige week nog een sesamzaadje, dus het gaat snel.

Wat dacht ik dan in een week te beslissen over wel of niet. Maandag erachter komen dat je zwanger bent, de wind van voren krijgen van je vriend. Dinsdag de kliniek bellen om een afspraak te maken voor een overtijdsbehandeling. Je vriend daarna nauwelijks meer spreken, laat staan zien, want die steekt zoals gewoonlijk weer eens zijn kop in het zand. En dan op zaterdag de afsrpaak moeten bevestigen…

Ik heb vanochtend gebeld om de afspraak af te zeggen. Niet omdat ik het kindje wil houden, maar gewoon omdat ik zo’n belangrijke beslissing niet overhaast en alleen maar gebaseerd op de emoties van deze week wil nemen. Even de tijd nemen om alles rustig op een rijtje te zetten en een overwogen beslissing te nemen. Eentje waar ik de rest van mijn leven mee moet doen. Daar kan ik beter maar wat langer over nadenken dan een week.

Mijn telefoontje leidt tot een enorm gevoel van opluchting. Even wat ruimte. Nu maar even genieten van de komende dagen. Dit feit laten bezinken, tot me door laten dringen. Alle argumenten waarom het wel zou mogen komen en waarom niet tegenover elkaar zetten. Zodat verstand en gevoel een gezamenlijke beslissing kunnen nemen. Hopen dat in de tussentijd vriendlief weer onder zijn steen vandaan komt… Dit is toch echt te groot om in je eentje te dragen.

Afschuwelijke beslissing

Ik heb vandaag een afschuwelijke beslissing genomen. Een beslissing waarvan ik dacht dat ik hem nooit in mijn leven zou hoeven te nemen. En het lucht me op. Gek genoeg.
Volgende week ga ik naar de abortuskliniek.
De afspraak staat. Ik moet zaterdag bellen om te bevestigen dat het zeker weten doorgaat.

De vorige keer dat ik zwanger was herinner ik me nog goed. Het was ’s ochtends, hij lag nog in bed, te slapen en ik deed de test. Ik liep de kamer weer in met een big smile. Ik voelde me de gelukkigste vrouw op aarde. Daar lag ik naast de man van mijn dromen en fluisterde ik hem in z’n oor dat we een kind kregen en de smile op zijn gezicht ging van oor tot oor. Puur geluk. Wat een mooie dag, ik leek wel radioactief zo straalde ik. Gisteren ging dat toch echt heel anders. Ik was alleen. Ik deed de test, zag dat ik zwanger was en voelde niks. Geen blijdschap, geen verdriet, geen verbazing, gewoon niks. Ik wist het al, de hoofdpijnen en de misselijkheid, m’n huid die altijd erg droog is en nu opeens vet. M’n borsten die opzetten. Dit was de bevestiging van iets dat ik eigenlijk niet wilde weten, want wat nu?

We kennen elkaar zo kort. Hij vertrekt binnenkort naar het buitenland. Wordt toch Marokko in plaats van België. Dat betekent dus heel veel bellen en overal alleen voor staan, als onze relatie het al redt. Ik wil niet weer alleen. Ik weet al hoe dat is. En terwijl ik met al die overwegingen zit ben ik benieuwd hoe hij erover denkt, ik heb hem verteld dat ik overtijd was. Hij dacht dat ik een grap maakte en begon heel hard te lachen. ‘Van die ene keer dat het condoom geknapt is? Dat kan niet’, en hij lacht verder, hij vindt me een grapjas. Wat ik ook zeg, hij lijkt het niet serieus te nemen. Ik vind eigenlijk dat als twee mensen volwassen zijn, een huis hebben en een inkomen en dus een kans om het kind op te voeden en een goed leven te geven dat ze dat moeten doen. Bij mij is er dus twijfel, ik hou niet van abortus, goed dat het er is, maar niet voor mij. En hij?
Hij is 30 december jarig, ik ben 29 december uitgerekend. Ik stuurde hem een berichtje dat hij een speciaal verjaardagscadeau kreeg dit jaar. Maar ook dat kwartje viel niet. En toen ik het hem vertelde gisteren kwam het aan als een complete verrassing. Eentje waar hij niet om kon lachen. En resoluut en duidelijk als hij altijd is, wond hij er nu geen doekjes omheen. Dit kon niet, mocht niet en het zou niet. Hij wil er part noch deel aan hebben en als ik het hou sta ik er alleen voor. Duidelijk. Lomp en bot ook. Redelijk gevoelloos. Waar ik twijfel en vind dat er een keuze is, dat we ook de verantwoordelijkheid kunnen nemen valt er voor hem niet eens over te praten en de reden? Het is niet de goede volgorde. ‘Ja, ik wil bij jou zijn, ik wil met je trouwen, ik wil een kind van je, maar niet nu.’ Eerst z’n zaakjes op orde, dan vraagt hij me ten huwelijk en dan gaan we eerst een tijdje flink genieten van elkaar en dan beginnen we aan kinderen, dat is de goede volgorde. Maar ja, als dat je intenties zijn en dit dient zich aan… moet je het dan zo resoluut afwijzen? Alsof je alles in het leven zo strak kan plannen.

Wat ik ook zeg, er valt geen speld tussen te krijgen. Mijn twijfel en zijn resolute nee, maakten dat ik vandaag de kliniek belde. Ik kon volgende week terecht. Het maakt dat ik alles in een ander daglicht zie. De manier waarop hij erover sprak, geen moment dat hij aan mij vroeg wat ik vond, voelde, wilde, hoe ik de toekomst zag. Ik vroeg hem vanavond langs te komen om verder te praten over wat we zouden doen en hoe. We hadden eigenlijk donderdag afgesproken, maar dat lijkt ineens zo ver als ik al een afspraak heb voor volgende week en zaterdag moet bevestigen. Hij zegt dat hij geen zin heeft: wat valt er te praten? Ik ken zijn standpunt toch? Dat is niet veranderd. Hij gaat liever Champions League kijken. Nou dat brengt de sfeer ook wel weer onder het vriespunt. En terwijl ik na dat telefoontje naar buiten loop om de vuilnis buiten te zetten, voel ik een frisse wind. Ik loop rechtop, voel me sterk en sta achter mijn beslissing. Dit kindje komt er niet en deze relatie wordt zo snel mogelijk beëindigd. Donderdag waarschijnlijk. Mr Champions League. Je bent het niet eens waard om vader te worden van het mooie kindje dat nu in mijn buik groeit.

En terwijl ik dit schrijf gaat m’n telefoon. Hij kijkt geen Champions League, hij is nog aan het werk. Zijn klus moet af voor Koninginnedag en dat lukt niet echt. Hij is nu alleen en kan me bellen. Hij is verdrietig. Hij schaamt zich. Hij wil het kindje echt niet, vanwege zijn cultuur, de roddel en de achterklap, maar dat daar abortus voor nodig is en hij wel graag een kindje met mij wil, voelt dit zo krom. Hij wil met me mee naar de kliniek, hij vindt het zo erg voor mij dat ik dit moet ondergaan. Dat dit niet onze gezamenlijke keus is. En dat hij mij dit aandoet. Hij vraagt hoe ik me voel, of ik merk dat mijn lichaam veranderd is en wat ik er van kan voelen. Hij lijkt wel een heel andere man dan gisteren en vanmiddag. Hij vindt zichzelf stom en dom dat hij zo reageerde. Hij kon niet slapen vannacht en heeft toen het boekje dat ik voor hem heb gekocht doorgelezen. Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt van Kluun. Goeie titel. Hij begrijpt me nu beter, fijn. Maar hij is nu meer van het meebuigend riet, maar nog steeds een nee. Hij belt me straks nog even als hij thuis is. Hij is erg bang dat hij me kwijt raakt en hij heeft gelijk. Hoe kan ik leven met iemand terwijl dit tussen ons in staat? Iemand die nergens over wil praten en mij tot die beslissing dwingt? Iemand die steeds maar weer wegloopt/rent en steeds zijn laffe kant laat zien. Iemand die niet voor zijn eigen wens gaat, maar bang is voor de gemeenschap. Welke gemeenschap eigenlijk? En waar ben je bang voor? Ik leg hem nog uit dat er in Nederland genoeg kinderen worden geboren die niet gepland zijn, maar wel gewenst. En daar gaat het uiteindelijk om. Of het kindje gewenst is en de liefde krijgt die het verdient en dat krijgt het van ons toch? Hij weet het even niet meer. En ik? Ik ben blij dat ik zaterdag pas de afspraak hoef te bevestigen.

 

Doe de 360

De week van de sport komt eraan en ik ben al een tijdje aan het denken over wat voor sport ik zal gaan doen. Ik volg een opleiding voor één avond in de week en dan heb ik al met moeite oppas vinden. Ik zoek dus een sport waarbij ik mijn zoon mee kan nemen of die ik onder werktijd kan doen.

Gisteren vroeg Giel Beelen op de radio aan topkok Julius Jaspers of hij veel aan sport deed. Ja, zei hij, maar met name in zijn hoofd want hij had het nu een beetje te druk. Zo gaat het dus ook bij mij. Laatst bij de Kruidvat een hele grote skippyachtige bal gekocht en een matje, goed voor allerlei soorten buikspieroefeningen en echt daar zit ‘t ‘m in. Mijn buik groeit… en dat kan echt niet langer. Ik moet er wat aan doen. Minder snoepen zou kunnen, maar zit er niet echt in. Meer bewegen is goed voor me en brengt alles weer een beetje in evenwicht. Dus…

Als de weersvoorspellingen weer wat droger worden ga ik op de fiets naar m’n werk. Dat is elke dag 50 minuten heen en 50 minuten terug. Gratis sporten in m’n eigen tijd zonder oppas nodig te hebben. Streven is zoveel mogelijk, maar minimaal 3 keer per week. Mijn collega brengt me volgende week zumba dvd’s. Daarmee kan ik ’s avonds los voor mijn  tv en dan blijft er natuurlijk nog steeds de buikspierbal. Daar heb ik geen mooi weer voor nodig, dat kan ook gewoon vandaag. Er zijn vast wel youtube filmpjes te vinden met oefeningen, toch?
Tips voor goede oefeningen, filmpjes of sites zijn welkom!

Mijn ultieme geluk

Hij ligt op de grond naast de auto racebaan die ze net samen gemaakt hebben. M’n kind zit naast hem en glundert van plezier en hij ook, ze hebben niet eens meer in de gaten dat ik er nog ben. De autootjes racen alle kanten op de kamer in, mijn kind stuift erachteraan. Hij kijkt en geeft me zo’n gulle lach, ik kijk naar hem en voel me compleet. Volmaakt gelukkig.

Toen hij eerder die avond bij me binnenkwam duwde hij me onhandig een cadeautje in m’n handen. Het speechboekje van Huib Hudig. Daar was een item over in Pauw en Witteman dat we allebei gezien hadden. Ik wilde dat graag hebben en hij had ‘m gekocht voor me. Superlief. Later op de avond vertelde hij me dat hij dat nog nooit had gedaan. Van zijn werkplek weglopen op zoek naar een boekwinkel en daarna naar nog één want de eerste had het niet. Vergeet maar weer dat ik nu zo lief ben, want zo ben ik eigenlijk nooit.
Ik vond het al heel lief, want eigenlijk hadden we helemaal niet afgesproken dat hij langs zou komen. Maar ja, ik vond een verhuizer voor m’n kast aanstaande donderdag van de schuur naar drie hoog. De buren hebben een liftje besteld en die willen ook mijn kast wel mee naar boven nemen. Probleem is dat die kast achterin mijn schuur staat. Redelijk ingebouwd door fietsen, kinderwagens en nog een paar gevulde verhuisdozen. Ik stuurde hem een berichtje met de vraag naar zijn sterke armen en hij kon meteen dezelfde avond.

En terwijl ik later die avond in zijn sterke armen lig en we kletsen over werk en vrienden en het leven voel ik me zo op m’n gemak. Deze avond had nog wel uren mogen duren. Hij die met mijn kind speelt en stoeit terwijl ze daar allebei oprecht van genieten, wij samen aan de slag in de schuur als een team en daarna het ultieme samen zijn.

Dat het nog maar lang zo mag zijn!

My love

Hij is bij me. Ik wilde perse gedag zeggen. Iets afsluiten zodat het klaar is. Hij is teruggekomen naar Amsterdam. Hij was in alle haast als een gek gevlucht, alles en iedereen achterlatend om in België te zitten, iedereen kwaad op hem, van alles en nog wat vergeten. En dus is hij er weer. Hij mag nog 45 dagen hier blijven om alles wat hij in Nederland heeft opgebouwd af te bouwen. En zoals het er nu naar uitziet blijft hij in ieder geval die dagen nog hier en gaat hij af en toe naar België. Om daar ook wat op te bouwen met werk. Voor elke klus die hij hier afrondt, wacht hem daar een nieuwe.

Er zijn hem wel wat dingen duidelijk geworden. Tijd voor een relatie heeft hij zo nauwelijks. Heen en weer reizen, alles omzetten naar België. Oude klussen afronden, nieuwe klussen starten, al je gereedschap steeds heen en weer zeulen en je kleren en de rest. De stress vreet hem op. Hij heeft ook een maagslijmvliesontsteking en waar bij mij de medicijnen werken als een tierelier heeft zijn arts hem verteld dat hij iets aan zijn stress moet doen en dan gaat het vanzelf over. Alsof die stressfactor binnen een maand over is en in de tussentijd vreet het maagzuur zich een gat door zijn maagwand en heeft hij een maagzweer. Ik geef hem voor een week medicijnen mee van mij. Lekker stel, hoor.

Er is hem nog iets heel duidelijk geworden, hij wil mij niet kwijt. ‘België is niet ver schatje. Ik ben om het weekend in Amsterdam. En jij kan bij mij komen in Luik.’ Luik. Of all Belgian places… Luik. Liège.

Wanneer hij gaat en hoe hij gaat weet hij nog niet, maar hij gaat het niet meer alleen beslissen. Hij gaat het met mij overleggen. We gaan samen kijken hoe we verder gaan. Wat vind ik daarvan? Ik sta niet echt te springen. Ik geloof dat zijn kwartje eindelijk gevallen is, maar wel rijkelijk laat. Maar is het niet beter laat dan nooit? Hij ziet mijn aarzeling en twijfel. Ik zeg hem dat ik geen woorden wil, maar daden. Ik vraag hem wat zijn intenties zijn. Is hij serieus of vind hij het fijn om totdat hij gaat nog even een vriendin te hebben waar hij af en toe helemaal tot rust kan komen. ‘Ga maar even zitten’, zegt hij. ‘Mijn intentie is met je te trouwen. Nog nooit heb ik zo’n vrouw ontmoet als jij en ik baal ervan, want het maakt me gek. Het maakt elke beslissing zo moeilijk om te nemen en geloof me, ik heb al die beslissingen dan niet met jou overlegt, maar in mijn hoofd hoor ik steeds jouw stem die jouw belangen heel goed vertegenwoordigt, het maakt elke beslissing die ik neem tien keer moeilijker omdat m’n hart opeens meestrijd in de discussie. Daar heeft het een hele tijd niet naaruit gezien.’ Trouwen… Niet nu natuurlijk, we kennen elkaar zo kort, maar zijn idee is om een relatie met elkaar op te bouwen en samen oud te worden, waar dat ook is. Met nu een onrustige periode waarin we wel veel contact hebben, maar elkaar onregelmatig zien en straks een regelmatige periode waarin we elkaar om het weekend zien. Best goed te doen.
‘Dus schatje, wat doe je?’

Hij kijkt me aan met z’n mooie ogen. Hij ziet er slecht uit. Moe en vermagerd. Hij kijkt me onzeker aan. Een traan loopt over z’n wang. Hij kijkt weg. Ik hou hem vast en hij breekt. Dit heeft hij niet verdiend toch, huilt hij. Hij is een goede man, hij werkt hard met passie en trots. Slopen zegt hij, dat kan iedereen, maar iets maken, creëren, daar heb je hersens voor nodig en als het dan lukt en je het eindresultaat ziet… Waarom moet hij weg en waarom nu? En ik? Wat ga ik doen, blijf ik bij hem? Of moet hij straks in een ander land in zijn eentje weer een nieuw leven opbouwen? Werken kan hij overal, maar hij wil geen andere liefde, hij wil hier en bij mij en het kan niet en het is niet eerlijk. Tranen met tuiten.

Ik vertel hem dat ik z’n streken zat ben, maar dat ik verder gek op hem ben. Dat ik het haat als hij me negeert, dat dat niet meer mag gebeuren, maar ik wil dolgraag met hem samenblijven. Of in ieder geval de poging wagen. We zitten samen op de bank, eindeloos in elkaar verstrengeld. We zijn samen, hebben voor elkaar gekozen, ik ga veel van België zien de komende tijd. Deze zomer gaan we samen op vakantie. We gaan een leven samen opbouwen en herinneringen maken, precies zoals ik hoopte.

Als de herhaling van Pauw en Witteman voor de derde keer voorbij komt laten we elkaar eindelijk los. Hij gaat, hij moet weer werken morgen.
Dag mooie man. Ik weet dat waar je ook gaat, je aan me denkt. Als je me dat ook nog eens zou kunnen laten merken als je niet bij me bent. Tot snel.

Dit was het dan

Dingen lopen altijd anders dan gepland. Ik was van plan om heerlijk uit te slapen nu mijn zoon uit logeren is. Maar als ik dan op mijn mobieltje kijk hoe laat het is als ik wakker word om te plassen, zie ik dat het 7 uur is. Precies 7 uur, stomme biologische klok. Ik zie ook dat ik een berichtje heb, zou het van hem zijn? Boeit niet, dat komt straks wel, ik slaap nog even verder. En dat kan ik dus niet, dus kijk ik, ja het is van hem, maar het is heel lang en dat kan ik niet lezen, heb ik mijn leesbril nodig, die ligt niet hier. Dus nog maar even verder slapen of toch niet? Hij schrijft nooit zo’n lang bericht, zou er iets aan de hand zijn? Toch maar even mijn bril pakken en dan…

Het staat er. Ik ben weg. De hele week bezig geweest om alle werkdingen af te ronden, dat is gelukt, ’s avonds en ’s nachts alles verhuisd naar België. Geen dag wil hij langer blijven dan nodig is in het land dat hem uitspuugt. Hij is nog geen dag in zijn leven ergens illegaal geweest en dat wil hij graag zo houden. Hij houdt van me met heel z’n hart, maar liefde is niet alles. Of ik dat kan begrijpen? Ja, dat kan ik wel begrijpen ja, maar waarom ga je dan weg zonder afscheid te nemen? Maar het smsje gaat verder. Hij kan geen afscheid nemen, want dat wil hij niet, wij zijn nog niet klaar, alles komt goed echt waar. Nou lekker is dat. Een man die zonder overleg, zonder gedag zeggen op een dag vertrekt naar een ander land met z’n hele hebben en houden. En dan zegt dat het wel goed komt. Alsof hier een marmeren beeld op je zit te wachten waar je af en toe tegen aan praat, maar die nooit iets terug zegt. Zo werkt het niet, mannetje. Ik denk en praat terug. Het komt niet goed, dat weet ik ook wel. Maar dit was het dus. Mijn relatie met deze lieve, mooie, sterke, trotse, beetje gekke, laffe man.

Look-a-like

Ik kijk naar een film en zie hem erin acteren. Ja, echt. Dat magere koppie, die sterke trekken, die tomeloze ambitie, maar doorwerken terwijl anderen allang al plezier aan het maken zijn. Ik ben natuurlijk weer totaal aan het doordraven, want waar mijn vriendje een Marokkaanse man is ben ik naar Cool Runnings aan het kijken, een film over ‘a Jamaican bobsled team.’ Maar echt alsof ik naar hem aan het kijken ben. Heb die film toch al 100 keer gezien, maar nooit eerder viel deze acteur me echt op, nu kan ik m’n ogen niet van hem afhouden. Misschien zijn het wel z’n lippen. Anyways, ik wist wel dat ik aan het doordraven was, dus dat laat ik verder niemand weten, totdat hij me belt. Hij moet me echt even spreken, hij zit namelijk een serie te kijken en daar speelt een vrouw in en die lijkt precies op mij. Echt waar… zo gaan onze gedachten!

Stress?

Overmatig drankgebruik, medicijn- of drugsgebruik, roken… Dat kan het echt allemaal niet zijn. Dan blijft er nog maar één oorzaak over voor mijn maagslijmvliesontsteking… stress. Het begon donderdag met vreselijke hoofdpijn, ik nam een aspirientje en ’s avonds begon de maagpijn, vrijdagavond de hele avond boerend doorgebracht, erg charming, maar vriendjelief was zo moe dat hij op de bank in slaap viel en me niet gehoord heeft, fijn. De hele nacht niet kunnen slapen. En gisteren en vandaag nog steeds last. Het gaat vanzelf over als de oorzaak weggehaald wordt lees ik op een site. Maar hoe haal ik die stress weg?
Je ervan bewust zijn is één ding en nu nog zorgen dat ik ontspannen door het leven ga. En op m’n voeding letten. Even geen alcohol, koffie, cola, pepermunt en gekruid eten meer. Ik laat de paaseitjes ook maar even staan. En dan die stress… ben een cursus gaan volgen naast mijn werk, ben gevraagd als een projectleider om nieuw social mediabeleid te maken voor ons bedrijf, superleuk maar wel extra druk. En dan natuurlijk de stress van het hebben van een liefde met een ongewisse toekomst. Hoe lang zal ik hem nog bij me hebben?

En dan gaat de telefoon. Vriendjelief die me vertelt dat hij niet kan komen omdat hij ziek is, knallende koppijn en last van zijn maag. Ik voel me helemaal opgelucht, hij ook. Of is het bij hem ook stress?

Blijf bij mij!

Lieve H,

Het is zo moeilijk om mijn gevoelens te verwoorden. Om alles met je te delen en precies te vertellen wat ik voel. Soms komen dingen ook zo onverwachts, we praten steeds over de toekomst, over het samenzijn, over ons en dan komt het ineens uit de lucht vallen. Je gaat weg. Waar naartoe en wanneer weet je nog niet, maar het leven als een illegaal is niet jouw leven. Dat snap ik. Maar wij dan? Wat blijft er dan van ons? Ik wil je helemaal niet missen, ik wil je hier bij mij houden, voor nu voor straks, voor altijd. Wat kan ik eraan doen om die keuze van jou te beïnvloeden? Hoe kan ik ervoor zorgen dat je blijft?

We kennen elkaar nog maar kort, maar het voelt zo intens. Misschien is dit wel de eerste keer in mijn leven dat ik er vanaf het begin af aan zo zeker was dat het goed zat. Hebben wij een kans om hier samen een leven op te bouwen? En kunnen we daar dan niet samen over praten? Misschien ben je er volgend weekend al niet meer. Dat trek ik niet. Als je toch besloten hebt wanneer je gaat, calculeer dan maar een hele week afscheid nemen van mij in. Kom hier maar een weekje wonen om nog een keer alles te doen dat ik met je wil doen. Nog een keer samen dansen, naar de film, samen klussen, uit eten, boodschappen doen, fietsen, zwemmen, heel veel praten en lachen en gewoon jij en ik en ik met jou. Samen nog een weekendje weg? Ik wil totdat je gaat nog volop van je genieten. Volop samen zijn. Wat zal het daarna een pijn doen, maar ik wil die herinneringen met je maken. Kan je dat aan? Kan je mij en dat geluk aan? Weekendje Parijs?

Besef me nu ineens dat ik niet eens een foto van je heb. Zondag toch maar even maken.

Wat er ook gebeurt en hoe het ook zal lopen. Ik heb een hele mooie dierbare tijd met je gehad. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat je voor mij als een illegaal door het leven moet. Dat dat altijd een verwijt zal zijn in onze ruzies, dat jij je afhankelijk van mij op zal stellen omdat ik verantwoordelijk ben voor je verblijf hier. Dat maakt alle verhoudingen zo scheef en tegelijkertijd als dat de manier is waarop je hier kan blijven… heb ik maar één vraag voor je: blijf bij mij!

Kus, M.