Drie weken geleden trouwden we nog voor één dag. Daarna spraken we over het leren kennen van elkaars familie. Hoe gingen we dat doen en wanneer en ging hij dan met ons mee naar Suriname en gingen we dan in juli samen op vakantie, nee we gingen lekker klussen in mijn huisje, zodat na twee weken mijn huisje helemaal perfect was, zoals ik het zou willen. Nice.
Nu zijn we definitief uit elkaar. Ik heb hem niet eens meer op laten draven voor vandaag. Vond ik ergens wel zo treurig. Uit is uit, klaar is klaar.
En nu? Nu zit ik te treuren. Ben zo verdrietig, ik zag zo’n toekomst met deze jongen. Hij ziet het nog steeds, gewoon een maandje rustig aan en dan komt het wel weer, maar zo blijf ik bezig en ondertussen popt steeds deze gedachte in mijn hoofd op, ben nu al 34, ga ik HEM nog wel vinden? Zal ik nog wel een gezinnetje vormen en waar kom ik die man dan tegen? Niet op m’n werk,zit het er nog wel in voor me?
Maar die gedachte duurt maar even. Ik heb al een gezin. Ik dank God en m’n ex op m’n blote knieën voor de mooie zoon die ze me gegeven hebben. Maar toch, elke ochtend wakker worden in zijn sterke armen, samen ontbijten, samen zorgen, leven, beslissingen nemen, lachen, vrijen, een filmpje kijken, gewoon samen zijn, samenleven. Dat wil ik graag.
Loopt die man ergens rond? Kent u hem? Zou die man vanavond even aan willen bellen? Of weet je wat, doe maar volgende week, dan zie ik er niet zo betraand uit.