Wat kan het zijn?

Er is iets. Het is ergens vreselijk misgegaan in zijn leven. Al een hele tijd geleden, maar soms plukt hij daar in het nu alsnog de vruchten van. Hij zit er erg mee, maar kent me nog niet goed genoeg om te delen of toch wel? Hij twijfelt, ik ook. Hij is bang dat als hij het vertelt hij me verliest. Ik vertel hem dat het tegenovergestelde waar is. Als je niet met me deelt, verlies je me sowieso. Wat is dan beter? Nu nog even onbezonnen genieten of vertellen? Vertel maar. Ik ben wat gewend, kijk niet overal meer van op, vertel maar. Vanavond vertelt hij.

Even out of touch

Ik zit al dagenlang zonder internet. Ik voel me zo enorm afgesloten van de buitenwereld. Geen idee meer wat er gebeurt op facebook en twitter, mijn blog al een hele week niet bij kunnen houden. En ondertussen eindelijk eens mijn boek uitgelezen, stapels was opgevouwen, ramen weer eens gelapt, aan een nieuw boek begonnen en aan het bedenken wanneer het moment komt dat een date je vriendje wordt. Ik vind hem eigenlijk al wel mijn vriendje, het voelt in elk geval zo, maar vindt hij dat ook? En is dat iets wat we moeten benoemen? Of gaat dat gewoon vanzelf en praten we daar niet over? We vinden elkaar allebei erg leuk, maar wanneer is het moment dat we allebei besluiten er voor te gaan? Wanneer mag hij mijn zoon zien? Allemaal vragen, leuke vragen gelukkig die nu door mijn hoofd spelen. En ondertussen draai ik weer cd’tjes, vind weer allemaal muziek terug, waarvan ik dacht dat ik het kwijt was en dans en zing ik de hele dag. Niet zo gek toch, even zo’n internetloze periode.

My state of mind… WOW!

En dan is het zaterdag. Ik word wakker en lig niet alleen in bed. Ik denk aan de avond ervoor. We zijn naar de film gegaan. Hadden afgesproken op het station. Hij ziet er echt chic uit. Supermooie en nette jas en schoenen, een echte heer. Hij vindt dat het wachten op de tram te lang duurt en we nemen een taxi. We gaan naar the girl with a dragon tattoo, niet echt een romantische film voor date, maar wel een film die we allebei graag wilden zien. De film is pas rond middernacht afgelopen, we gaan nog wat drinken en worden tegen drieën de kroeg uitgegooid, dan pas valt het ons op dat we nog maar de enigen waren daar. We zijn nog niet klaar, hebben nog geen zin om naar huis te gaan. We lopen naar het Rembrandtplein, daar zijn altijd nog wat foute tenten open. We zijn inmiddels overgestapt op de wodka en dansen samen op de muziek totdat ook daar de lichten aangaan. We pakken een taxi naar huis en dan een paar uur later word ik naast hem wakker. M’n eerste gevoel: blij. ‘Goedemorgen schat’, hoor ik hem zeggen en ik kijk hem aan. Ik zie een grote lach op z’n gezicht. Haha, net zo blij als ik. We kletsen en kussen, knuffelen en vrijen nog de hele dag. Dan helpt hij me boodschappen doen, neemt hij me mee uit eten midden op de dag en dan gaan we allebei weer naar ons eigen huis. Wat een superdate en wat een superjongen! Of jongen… hij is 35, maar toch! WOW

 

Waarom hij wel?

Ik probeer voor mezelf te beschrijven waarmee hij zich onderscheidt van andere mannen. Waarom hij wel en bijvoorbeeld die mannen van mijn afgelopen dates niet?
Dit voelt namelijk anders. Dit voelt als een begin.
De andere keren voelde het als een spannende onzekere tijd waarin ik uitzag naar de tweede date omdat ik benieuwd was wat dit me brengen zou. Bij deze man weet ik al wat dit me gaat brengen. Ik merk het aan alles. Ik merk vooral aan mezelf dat ik anders reageer op hem dan op de andere mannen het afgelopen half jaar waarin ik toch nooit verder kwam dan die tweede date. En dat in bijna alle gevallen aan mezelf lag.

Het grote verschil is natuurlijk dat in dit geval de aantrekkingskracht er al was. Vanaf de eerste botsing en dan blijkt hij ook nog leuk. En dan telt natuurlijk nog de toevallige ontmoeting. Je hebt er niet op gerekend, niet over nagedacht, je bent er niet op gekleed en dan kom je elkaar tegen en voel je je meteen tot elkaar aangetrokken. Wat is er mooier dan dat. De toevallige ontmoeting is wel een rode draad in mijn relaties.
Hij gebruikt de taal mooi. Als hij praat, maar ook in zijn smsjes. Hij neemt initiatief, hij is heel duidelijk in wat hij vindt en wat hij wil. Hij is eerlijk en vertelt me een aantal dingen die je niet zo snel zou vertellen, ‘maar hey, we zijn dertigers, we hebben allemaal wel wat bagage. Of is bij jou in je leven alles perfect verlopen?’ Nou dat niet, maar om daar nou ons eerste afspraakje aan te wijden. ‘What you see is what you get’, zegt hij. ‘Dan weet je waar je aan toe bent.’ En voor zover ik het kan zien is hij een trotse, daadkrachtige en eigenwijze man die gaat voor wat hij wil en er geen gras over laat groeien.
Bij deze man ben ik helemaal niet benieuwd wat de tweede date gaat opleveren, ik weet het al, de afspraken met deze man gaan een relatie opleveren.

Toevallige ontmoeting

We liepen samen op. De stoep was smal. Op een of andere wijze hadden we hetzelfde tempo en dat wisselde maar niet. Als er tegenliggers kwamen moest één van ons de pas inhouden om achter elkaar te gaan lopen en de ander er langs te laten. Dat ging één keer mis en zo botste ik tegen hem aan. Helemaal mijn schuld. Lachend en stamelend excuses maken en toen… verdronk ik in zijn mooie ogen. Zo raakten we aan de praat. Vorige week. Op het punt waar onze wegen splitsten hebben we nog wel een half uur gestaan. Erg leuk en gezellig. We wisselden telefoonnummers uit en spraken af om een week later wat met elkaar te gaan drinken. Dat was vandaag.

Midden in de sneeuwstorm. We hadden afgesproken voor de Hema en kwamen tegelijk aan. Hij pakte m’n handen vast als vorm van begroeting, daarna liepen we door de sneeuw naar het koffietentje, die was vol. Het tweede koffietentje was dicht, maar het derde was gelukkig open. Het was een superleuk gesprek, de tijd vloog. En voor ik het wist moest ik alweer weg naar m’n volgende afspraak.
We liepen samen door het dikke pak sneeuw heen. De storm was gaan liggen, het landschap leek wel een Kerstkaart. ‘Mocht dit het begin van een nieuwe relatie zijn, dan zal ik dit nooit vergeten. Dit is een mooi begin.’ Met deze woorden nam hij afscheid.
Volgende keer gaan we wat eten en naar de film!

Zoveel verdriet

Ze zat op de bank tegenover me en vertelde. Voor het eerst waren er geen mensen in haar huis, ze had vandaag voor het eerst even rust gehad. Ze vertelde me over de drie laatste maanden die ze doorbracht met haar man. Bij wie al voor de derde keer kanker was vastgesteld en ze zeggen weleens, driemaal is scheepsrecht… Ook dit keer. De ziekte won het glansrijk.

Botkanker werd er bij hem geconstateerd. Uitgezaaid. Drie maanden later is hij begraven. De eerste maand ging het nog, maar de laatste twee maanden waren mensonwaardig. Hij was ten dode opgeschreven, maar wilde niet sterven in het ziekenhuis. Hij ging naar huis, thuiszorg kwam vier keer per dag om medicijnen en infuus toe te dienen. Morfine, daar deden ze niet aan, wel als hij naar het ziekenhuis wilde gaan, maar dat wilde hij niet. Wat een pijn moet hij gehad hebben. Hij zag ze vliegen vertelde oma. Hij kon niet meer slapen en praatte de hele dag, allemaal geijl. Hij zag vliegtuigjes door de woonkamer vliegen, herkende de meeste mensen niet meer, had niet eens meer energie om te zitten, kon alleen nog maar liggen. Omdraaien lukte al niet, daar had hij hulp bij nodig. In niks leek hij meer op de man die hij tot een paar maanden geleden nog was en toen kwam de dag dat hij niet meer wakker werd. Hun schoondochter en kleindochters wonen bij hun in huis. Ze hebben geschreeuwd en gegild om hem wakker te krijgen, ze werden bijkans gek. Die man was meer vader dan opa voor ze en hij voelde nu zo koud aan, zo koud…

In haar allerbeste Nederlands vertelt oma me dit verhaal, ze doet het gegil van de meisjes na alsof het hier weer voor ons gebeurt en dan stopt ze en kijkt ze me aan, ‘en nu’, zegt ze, ‘nu is hij er niet meer, hij komt nooit meer terug. Ik ben gewoon alleen. En ik zit maar steeds naar die lege plek op de bank te kijken en steeds als de telefoon gaat denk ik nog heel even dat hij het is…’ En dan begint ze te huilen. Een dikke stroom van tranen. Ik ga naast haar zitten, pak haar vast en troost haar, en begin dan ook te huilen. ‘Hij was een lieve man’, stamelt ze. ‘En hij komt niet meer. Nooit meer hier. Ik wil ook niet meer hier. Ik regel wat ik moet regelen hier en dan ga ik naar Marokko, naar mijn kleindochters, nooit meer hier in dit lege huis. Mijn zoon heeft z’n zakdoek mee en geeft die aan oma. ‘Niet huilen, oma’, zegt hij, ‘en ook niet meer weggaan.’ Oma droogt haar tranen. ‘Kom op’, zegt ze met een glimlach, ‘eten koken.’

Projectmatig vs romantisch

Echt ik moet dit even kwijt. Ik stuurde een flirt naar een leuke jongen op mijn datingsite. Hij reageerde verrast. Er waren niet veel dames die hem spontaan een berichtje stuurden. Hij leek mij een hele leuke jongen dus ik snap niet zo goed, waarom niet. Anyways, hij begint me te mailen en ik schrik me rot, hij wil dat we samen (hoe romantisch) het projectteam van Project SUE vormen, wat als ultieme doel heeft om Samen Uit Eten te gaan. Dit alles dient terdege voorbereid te worden om uiteindelijk een hoog rendement te behalen, waarin het hoge rendement een tweede afspraakje is. Overigens vindt hij het van mij een erg belangrijke eigenschap dat ik romantisch ben???

Lief als ik ben gaf ik hem nog een tweede kans, maar toen begon hij over project EBOEW (een biertje of een wijntje), wat vooraf gaat aan SUE of EMEK (eerst maar eens koffie). Echt nu hebben we al drie keer heen en weer gemaild, maar hij heeft me nog geen één persoonlijke vraag gesteld. Hij wil alleen maar dat etentje. Alsof ik op basis van die foto met hem ga eten… ECHT, ik ben afgehaakt hoor!! Mr. Projectman!